Author Archives: Aδελαϊδα

(Το παρακάτω παραμύθι δημιούργησαν τα παιδιά του Ειδικού Γυμνασίου Καβάλας κατά την επίσκεψη μας και στην δράση που πραγματοποιήσαμε για την εξωτερίκευση της φαντασίας τους χρησιμοποιώντας τα παραμυθοζάρια μας.)

Μια μέρα, κοντά στα Χριστούγεννα, αποφασίσαμε με την φίλη μου, την Ομορφούλα, να φτιάξουμε μικρά κέικ και να τα πασπαλίσουμε με την μαγική μας τρούφα.

Θα σας πούμε τώρα ένα μυστικό:

Αυτή η τρούφα είχε μαγικές ιδιότητες. Όταν την γεύονταν οι άνθρωποι, άλλοι άρχισαν να αποκτούν νέους φίλους, άλλοι ένιωθαν μέσα τους την αγάπη και άλλους τους έκανε να ονειρεύονται!

Όσο λοιπόν εμείς ετοιμάζαμε τα μικρά κέικ, η μυρωδιά από τους φούρνους, απλώθηκε σε όλο το χωριό. Ένα κοριτσάκι που περνούσε από έξω τρύπωσε μέσα στην κουζίνα και μας ρώτησε τι ήταν αυτό που φτιάχναμε και μοσχοβολούσε τόσο. Μας είπε πως την έλεγαν Λούση και ζήτησε αμέσως ένα κεκάκι.  Εμείς όμως περιμέναμε και κάτι άλλο για να της το προσφέρουμε… εκείνη τη μαγική λέξη που πρέπει να λέμε μεταξύ μας,  τη λέξη «παρακαλώ». 

Η μικρούλα το κατάλαβε και είπε πάλι:

Σας παρακαλώ, επειδή μύρισαν πολύ ωραία αυτά που φτιάχνετε, θα μπορούσατε να μου δώσετε ένα;

Βεβαίως! Ορίστε, διάλεξε! Από ποιον δίσκο θέλεις να πάρεις; 

…της απαντήσαμε, χωρίς όμως να της πούμε το μυστικό που έκρυβαν. Εκείνη διάλεξε το κέικ της φιλίας. Πριν φύγει μας είπε ότι πηγαίνει στο δάσος να παίξει μόνη της γιατί δεν είχε ….φίλους! Τι παράξενο, έ; Να διαλέξει ακριβώς αυτό το μαγικό συστατικό… Τρώγοντας λοιπόν το κέικ η μικρούλα, έφτασε στο δάσος. 

Εκεί συνάντησε ένα πανέμορφο, ψηλό, άσπρο άλογο με κόκκινες βούλες και ξανθή χαίτη που ανέμιζε καθώς το αεράκι φυσούσε. Πρώτη φορά έβλεπε τέτοιο άλογο! Εκείνο έσκυψε και με ανθρώπινη φωνή της είπε:

Καλώς το καλό μου το κορίτσι, πώς έφτασες ως εδώ;

Η Λούση του εξήγησε και του είπε πού βρήκε το κέικ που έτρωγε. Η Λίζα, έτσι έλεγαν το άλογο, της είπε να ανέβει στην πλάτη της και να πάνε μαζί να διαλέξει και εκείνη ένα κεκάκι. Έφτασαν λοιπόν στην κουζίνα μας και όταν προσφέραμε τότε τους δίσκους μας να διαλέξει, το άλογο η Λίζα διάλεξε το κέικ της αγάπης! Αλλά επειδή ένα άλογο τρώει πάντα περισσότερο από τους ανθρώπους, έφαγε, όχι μόνον ένα, αλλά πέντε μικρά κεκάκια. 

Έτσι, βγαίνοντας από την κουζίνα μας, ερωτεύτηκε το πρώτο πλάσμα που συνάντησε. Ξέρετε τι ήταν; Μία πεταλούδα ασπρόμαυρη και πολύ γκρινιάρα. Εκείνη, πετώντας νευρικά από δω και από κει, πλησίασε τη Λούσι και τη Λίζα και κάθισε επάνω στη μύτη του αλόγου. Εκείνο, έτσι ερωτευμένο όπως ήτανε, θέλησε να την φιλήσει. Της έδωσε ένα απαλό φιλάκι με τη γλωσσίτσα του αλλά η γκρινιάρα πεταλούδα αντέδρασε άσχημα και έβαλε τις φωνές:

Πω πωωωωω, πώς βρωμάς έτσι; Είσαι και τόσο άσχημο! Τι παράξενη χαίτη είναι αυτή; Α πα πα… δεν θα ξανακαθίσω επάνω σου!

…είπε και πέταξε μακριά τους. Η Λούση και η Λίζα με λύπη μεγάλη, συνέχισαν το δρόμο τους και έφτασαν στο κάστρο, που ήταν ψηλά στον λόφο. Η γκρινιάρα ασπρόμαυρη πεταλούδα μπήκε από το παράθυρο μας και κάνοντας δυο-τρεις στροφές κάθισε επάνω στο κέικ των ονείρων. Ρούφηξε, ρούφηξε… και τότε άρχισε να αλλάζει… δεν ήταν πια άσπρη και μαύρη! Όοοοχι! Οι κεραίες της έγιναν τόσο κίτρινες που λαμπύριζαν σαν κορώνα. Και τα φτερά της πήραν ένα όμορφο ροζ, σαν βελούδο! Ακόμα και το πέταγμα της ήταν διαφορετικό ένιωθε χαρούμενη, ευτυχισμένη. Πήγαινε από δω και από κει χορεύοντας στον αέρα. Μέσα από το σώμα της φαινότανε η ψυχή της που ήτανε φωτισμένη! 

Πήρε λοιπόν και αυτή το δρόμο για το κάστρο, να βρει τη Λούσι και τη Λίζα που τόσο άσχημα τους είχε φερθεί. Όταν έφτασε εκεί είδε μέσα στην μεγάλη σάλα, ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο που ήτανε γεμάτο με αστέρια. Τα αστέρια όμως δεν είχαν καθόλου λάμψη, ήταν σκοτεινά. Δίπλα καθότανε η Λούση και η Λίζα με σκυμμένο το κεφάλι. Έδειχναν πολύ στεναχωρημένες. Ακούγοντας το φτερούγισμα, σήκωσαν τα μάτια τους και, φυσικά, έτσι όπως είχε αλλάξει, ​δεν αναγνώρισαν την ασπρόμαυρη πεταλούδα.

Ποια είσαι εσύ;

Είμαι η γκρινιάρα πεταλούδα.  Τώρα όμως άλλαξα, είμαι χαρούμενη και από δω και μπρος θα με λένε Νικολέτα

…και πέταξε κοντά τους! Και τότε έγινε κάτι θαυμάσιο! Τα αστέρια άρχισαν να λάμπουν τόσο δυνατά που φαινόντουσαν ακόμα και από το χωριό. Και φυσικά τα είδαμε και εμείς,  η Ομορφούλα δηλαδή και εγώ. Χαμογελάσαμε μυστικά, ευχαριστημένες γιατί καταλάβαμε πως η αγάπη, η φιλία, και το όνειρο ενώθηκαν και ξεχύθηκαν σε όλο το χωριό!

Ψέματα ή αλήθεια έτσι λέν τα παραμύθια 

(Το παρακάτω παραμύθι δημιούργησαν τα παιδιά του Ειδικού Γυμνασίου Καβάλας κατά την επίσκεψη μας και στην δράση που πραγματοποιήσαμε για την εξωτερίκευση της φαντασίας τους χρησιμοποιώντας τα παραμυθοζάρια μας. Κατά την ρίψη των ζαριών από τα παιδιά, οι εικόνες που μας έτυχαν και με τις οποίες έπρεπε να ντύσουμε το παραμύθι – ιστορία μας ήταν: Φάκελος, πεταλούδα, ψάρι, ήλιος, περιστέρι και μπάλα.)

Ένα γλυκό φθινοπωρινό πρωινό καθόμουν στην κουζίνα μου και έπινα μυρωδικό τσάι. Άκουσα τον ταχυδρόμο να περνάει και κατάλαβα πως έριξε ένα γράμμα για μένα. Όταν άνοιξα το γραμματοκιβώτιο, είδα έναν μεγάλο φάκελο. Τον άνοιξα με ανυπομονησία. Από μέσα έπεσε ένα μικρό, πλατύ κουτί και ένα μεγάλο γράμμα. Το είχε στείλει από την Ιταλία ο θείος μου, ο πιο αγαπημένος μου θείος. Είχα χρόνια να τον δω!

Πριν ξεκινήσω να διαβάζω όσα μου έγραφε, άνοιξα με περιέργεια το μικρό κουτάκι. Ένα όμορφο κόσμημα σε σχήμα πεταλούδας, βιολετί, απαλή και βελούδινη, σχεδόν με κοίταζε στα μάτια.  

Φόρεσα  το όμορφο δώρο στο πέτο μου και ξεκίνησα να διαβάζω το γράμμα. Μα πριν καλά-καλά ολοκληρώσω την πρώτη πρόταση, στη μύτη μου έφτασε μία απαίσια μυρωδιά, μία μυρωδιά έντονης ψαρίλας. Ερχόταν από τον κήπο.

Έβαλα το γράμμα στην τσέπη, βγήκα και τι να δω! Η γάτα, που χρόνια κυκλοφορούσε στη γειτονιά, είχε βγάλει από τον κάδο των σκουπιδιών ένα ψαροκόκκαλο μεγάλο και με κοίταζε περίεργα. Πολύ περίεργα!

Αχ εγώ η ανοικοκύρευτη, είχα ξεχάσει δύο μέρες να πετάξω τα σκουπίδια. Μπήκα πάλι στο σπίτι, φόρεσα τα πλαστικά κόκκινα γάντια που είχα για τις δουλειές του σπιτιού, που ταίριαζαν και με το κόκκινο παντελόνι μου και βγήκα να πάρω το ψαροκόκκαλο από το στόμα της γάτας. 

Μα εκείνη μου δίνει μία γρατζουνιά! Ευτυχώς μόνο το γάντι μου σκίστηκε λίγο. Την  κυνήγησα. Εκείνη, πιο γρήγορη, έτρεξε στην πίσω πλευρά του κήπου. Την ακολούθησα και την βρήκα δίπλα στην μικρή τεχνητή λιμνούλα μας. Μέσα, ένα χρυσόψαρο κολυμπούσε ζωηρά. Τι παράξενο …. Ήμουν σίγουρη πως με κοίταζε και εκείνο ίσια στα μάτια. 

Εγώ προσπάθησα να διώξω τη γάτα και να την κάνω να αφήσει το ψαροκόκκαλο για να το πετάξω στα σκουπίδια.

Ξουτ, φώναξα, ξουτ….

Εκείνη το άφησε στην άκρη της λιμνούλας αλλά δεν κουνήθηκε. Κοίταζε μόνο με γουρλωμένα μάτια την καινούργια μου καρφίτσα, την μωβ βελούδινη πεταλούδα μου!

Μα τι μου συμβαίνει σήμερα;… αναρωτήθηκα.

Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και ζέσταινε τόσο πολύ το κεφάλι μου, που νόμιζα πως από τη ζάλη μου έβλεπα αυτά τα παράξενα πράγματα! Ένιωσα τότε επάνω στον ώμο μου να φτερουγίζει και να κάθεται ένα περιστέρι που, ωωωω Θεέ μου, με κουτσούλησε! Αν είναι δυνατόν!

Γύρισα και το κοίταξα θυμωμένη. Και τότε εκείνο μου μίλησε με φωνή ανθρώπινη.

Μην ξαφνιάζεσαι, εμείς όλοι που μας βλέπεις εδώ, γνωρίζουμε τον αγαπημένο σου θείο από τότε που ήταν πολύ μικρός. Εκείνα τα χρόνια στην γειτονιά δεν υπήρχαν άλλα παιδάκια. Έτσι, του άρεσε να παίζει μαζί μας. Όταν έφυγε για την Ιταλία, υποσχέθηκε πως δεν θα μας ξεχάσει. Περιμέναμε…περιμέναμε… Ώσπου σήμερα νιώσαμε πως το γράμμα που τόσα χρόνια λαχταρούμε, επιτέλους ήρθε! Έλα να το διαβάσουμε όλοι μαζί, σε παρακαλούμε!

Ήμουν τόσο ξαφνιασμένη που δεν έφερα καμία αντίρρηση! Έβαλα το χέρι στην τσέπη, έβγαλα το γράμμα και ξεκίνησα να διαβάζω:

«Αγαπημένη μου ανιψιά,

Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου πω ένα μυστικό….»

Και εκεί διάβασα όλα όσα μου είπε το περιστέρι. Ήταν αλήθεια όλα! Στο τέλος, ο θείος μου έγραφε:

«Μπορείς να φανταστείς ότι με αυτούς τους μικρούς μου φίλους μπορούσα να παίζω παιχνίδια; Είχαμε θυμάμαι και μία μικρή μπάλα. Τόσο μικρή που ακόμα και το χρυσόψαρο, το έπαιρνα κάποιες φορές στην μπανιέρα μου και εκείνο μέσα από το νερό πηδούσε ψηλά, χτυπούσε την μπάλα με την μυτούλα του και εγώ την έπιανα και την ξανά έστελνα πίσω. Κάτι σαν τένις δηλαδή. 

Και τώρα, αγαπημένη μου ανήψια, πρόσεξε αυτό που θα σου πω. Μέσα στην μωβ καρφιτσούλα που σου έστειλα, είναι κρυμμένη η αληθινή μου φίλη η πεταλούδα. Μόνον έτσι, βλέπεις, θα μπορούσε να ζήσει μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψω. Ήταν και η μόνη από τους φίλους μου που είχα μαζί μου τόσα χρόνια εδώ στην Ιταλία. Να μου την προσέχεις πολύ!

Μιας και έχω σε λίγες μέρες τα γενέθλιά μου, σκέφτηκα να έρθω να τα γιορτάσω κοντά σας. Ω, μου έλειψαν τόσο πολύ οι μικροί μου φίλοι! Συμφωνείς;»

Μα και βέβαια συμφώνησα!

Σε λίγες μέρες ο θείος έφτασε. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και πήγαμε δίπλα στην λιμνούλα. Ήρθε τρέχοντας η γάτα, πέταξε κοντά μας και το περιστέρι τιτιβίζοντας. Το ψαράκι πηδούσε ψηλά χαρούμενο. Και ο θείος άνοιξε με ένα μικρό κλειδάκι το κόσμημα.

Πετάχτηκε τότε από μέσα μια υπέροχη πεταλούδα που, αφού πέταξε για λίγο για να ξεπιαστεί, κάθισε επάνω στο κεφάλι του.

Κάναμε γενέθλια με μια τεράστια ψαρότουρτα! Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά αυτής της τοοοόσο παράξενης συντροφιάς. Γέλια, φτερουγίσματα, νιαουρίσματα, βουτιές!

Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπατε.

Ψέματα ή αλήθεια, έτσι λέν τα παραμύθια!

(Οι ζωγραφιές που ακολουθούν είναι των παιδιών από το Ειδικό Γυμνάσιο)

Ιρλανδικός μύθος.

Κάποτε άνθρωποι και γίγαντες ζούσαν μαζί κι αγαπημένοι. Πολλές φορές παντρευόταν και μεταξύ τους.

Υπήρχε λοιπόν τότε στην Ιρλανδία ένας καλόκαρδος γίγαντας, ο Φιν Μακ Κούλ. Ατρόμητος πολεμιστής, θεόρατος και τρομερός στις μάχες. Ξεγελούσε τα ξωτικά του δάσους, πολεμούσε κι έδιωχνε τους επικίνδυνους πειρατές. Αλλά η πιο σοβαρή του προσπάθεια ήταν να εξαφανίζει τους ληστές στα βουνά για να μπορεί η θεία του να περνάει ελεύθερα και να του φέρνει … κέικ!

Ένα πρωινό, καθώς περπατούσε στην ιρλανδική ακτή, ο Φιν είδε ένα όμορφο κορίτσι πλάι στην θάλασσα. Το φόρεμα και τα μαλλιά της ανέμιζαν στον αέρα και έμοιαζε με νεράιδα. 

Την έλεγαν Ούνα και κοίταζε τις ακτές της Σκωτίας. Η Ούνα είχε φύγει από τη Σκωτία, επειδή ο τρομερός γίγαντας-πολεμιστής Μπεναντόνερ είχε καταστρέψει το χωριό της. Έφτασε στην Ιρλανδία για να γλιτώσει από το κακό. Όμως νοσταλγούσε αφάνταστα τα καταπράσινα λιβάδια και τις κρυστάλλινες λίμνες του χωριού της. Ο Φιν την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά.

Σε λίγο καιρό παντρεύτηκαν και ο Φιν της έφτιαξε ένα σπίτι με τεράστιες πέτρες για να είναι προφυλαγμένο από τους δυνατούς αέρηδες. Για να κάνει χαρούμενη την γυναίκα του, άνοιξε ένα  παράθυρο στην κρεβατοκάμαρα που έβλεπε προς τις ακτές της Σκωτίας, εκεί που βρισκόταν παλιά το χωριό της. Ζούσαν μέσα στην ευτυχία…

Ο γίγαντας Μπεναντόνερ, είχε ακούσει για τον γενναίο Φιν. Εγωιστής καθώς ήταν,  δεν δεχόταν να υπάρχει άλλος γίγαντας, πιο ξακουστός από αυτόν.

Το έμαθε και ο Φιν και αποφάσισαν να μονομαχήσουν. Κατασκεύασε λοιπόν ένα γιγαντιαίο μονοπάτι-γέφυρα με τεράστιες πέτρες από βασάλτη. Τις έχωσε μέσα στη θάλασσα για να ενωθούν οι δύο ακτές και να συναντηθούν για τη μάχη. Λίγες μέρες αργότερα, ο Μπεναντόνερ ξεκίνησε για το Αντρίμ, όπου θα γινόταν η μονομαχία.

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, η Ούνα ετοίμαζε τη σούπα του Φιν. Ο αέρας φυσούσε δυνατά γύρω από το σπίτι τους και ξαφνικά ο Φιν όρμησε μέσα λέγοντας ότι είδε τον γιγάντιο Μπεναντόνερ να πλησιάζει…. ερχόταν για να μονομαχήσουν! Η Ούνα ήξερε ότι ο Μπεναντόνερ είχε γονείς γίγαντες, ενώ ο Φιν μόνο παππούδες.  Φοβόταν ότι εξαιτίας αυτού, ίσως ο άντρας της να ήταν ο λιγότερο δυνατός. Έφερε λοιπόν στο σπίτι το μεγαλύτερο παχνί των ζώων και το έστρωσε με λευκά κεντημένα σεντόνια και το έκανε να μοιάζει με κούνια.

Φόρεσε ένα μωρουδίστικο σκουφί στον Φιν και τον έβαλε να ξαπλώσει μέσα, με αρκετή δυσκολία είναι η αλήθεια, και τον σκέπασε με μία μεγάλη κουβέρτα.  Δίπλα του ακούμπησε ένα τεράστιο σιδερένιο ρόπαλο τάχα για να παίζει!

Όταν πλησίαζε ο Μπεναντόνερ η γη αντηχούσε και τα τζάμια του σπιτιού έτριζαν όταν έφτασε κοντά. Χτύπησε δυνατά την πόρτα και η Ούνα του άνοιξε. 

Καλησπέρα Ούνα,…Ήρθα να μονομαχήσω με τον άντρα σου. Πού είναι;

… φώναξε ο Μπεναντόνερ!

Δεν είναι ο άντρας μου εδώ, έχει πάει για κυνήγι. Μόνο το μωρό μας μας είναι μέσα και κοιμάται. Έλα να καθίσεις να σου κάνω ένα ζεστό μέχρι να γυρίσει ο Φιν.

Ενώ η Ούνα του έφτιαχνε το τσάι , ο Μπεναντόνερ έβλεπε την κούνια. Σκέφτηκε πως, αν έτσι ήταν το μωρό, ο πατέρας του θα ήταν τοοοόσο μεγάλος που δεν θα μπορούσε να τον νικήσει. Τρομοκρατημένος έφυγε και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς τη Σκωτία. Σε κάθε βήμα του κατέστρεφε και ένα κομμάτι από το πέτρινο γεφύρι για να είναι σίγουρος ότι ο τρομερός Φιν δεν θα τον ακολουθήσει. 

Από τη Σκωτία κοιτούσε καθημερινά προς την Ιρλανδία, μήπως ο Φιν αποφάσιζε κάποτε να φτάσει στην ακτή και να τον αναγκάσει να μονομαχήσουν.Έτσι, ο Φιν και η Ούνα έζησαν ευτυχισμένοι με τα παιδιά τους, που άλλα ήταν γίγαντες και άλλα άνθρωποι που όταν μεγάλωσαν ταξίδεψαν σε όλες τις χώρες του κόσμου…