Author Archives: Τσιφλίδου Αρετή

Κάποτε ζούσε και βασίλευε σε μια μακρινή και πλούσια χώρα ένας άρχοντας που τον έλεγαν Μπουχάρ. Αυτός ο άρχοντας ήταν πολύ τυχερός, είχε όλα τα καλά του Θεού και των ανθρώπων: υγεία, πλούτη, δόξες, τιμές και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας! Όμως περνούσε μια πολύ δυστυχισμένη ζωή γιατί φοβόταν τον Χάρο που θα έρχονταν κάποτε να πάρει την ψυχή του.
Ο άρχοντας Μπουχάρ ήταν πολύ εγωιστής. Δεν ήθελε να πεθάνει και ν’ ανέβει στο θρόνο του ένας οποιοσδήποτε άλλος βασιλιάς. Κάθε σκέψη του τριγύριζε στο Χάρο. Κι ο καημός αυτός τον μαράζωνε, σιγά σιγά, κάνοντάς τον να μην απολαμβάνει καμμιά χαρά κι ευχαρίστηση στη ζωή του.

Γιατί Θεέ μου να πεθάνω; Γιατί να μην ζω αιώνια και να βασιλεύω στη χώρα μου;

Έλεγε κάθε βράδυ στην προσευχή του και όλη την ώρα έπινε γιατρικά και δυναμωτικά για να παρατείνει όσο μπορούσε την άχαρη ζωή του.

Κάποτε κάλεσε στο παλάτι του μια ομάδα σοφών, από τους καλύτερους του κόσμου και τους είπε:

Εγώ είμαι βασιλιάς κι έχω υποχρέωση να ζήσω παντοτινά για να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα μου. Θέλω να με συμβουλέψετε τι πρέπει να κάνω για να αποφύγω τον θάνατο. Όποιος από σας μου χαρίσει την αθανασία θα τον ανταμείψω πλουσιοπάροχα.

Μίλησε ένας νεαρός σοφός τότε:

Λυπάμαι βασιλιά μου αυτό που ζητάς είναι αδύνατο να γίνει. Ο Θεός θα θυμώσει που θέλεις να παραβείς τον αιώνιο νόμο του. Όπως γεννιούνται οι άνθρωποι έτσι και πρέπει μια μέρα να πεθάνουν. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, θα έλειπε από τον κόσμο και η ζωή. Άφησε λοιπόν τον χάρο να κάνει το θέλημα του Θεού, γιατί ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος ποτέ θα μπορέσει να τον εμποδίσει.

Εξοργισμένος ο βασιλιάς πρόσταξε να τον πετάξουν με τις κλωτσιές έξω από το παλάτι του. ‘Άκουσε κι άλλους σοφούς που του είπαν παρόμοια λόγια, ώσπου ένας γεροντότερος σοφός του είπε:

Με λένε Ζαράμ άρχοντα μου και μονάχα εγώ μπορώ να σε κάνω να μην φοβάσαι τον χάρο. Για να το καταφέρω όμως αυτό πρέπει απ’ εδώ και πέρα να κάνεις ό,τι σε προστάζω.

Ο βασιλιάς συμφώνησε χωρίς δεύτερη σκέψη ελπίζοντας πως το όνειρο του να μείνει αθάνατος θα γινόταν πραγματικότητα.

Ο σοφός ζήτησε πολλούς μαστόρους, υλικά και χρήματα για να χτίσει έναν πύργο με πολύ χοντρά ντουβάρια, χωρίς να αφήσει ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα. Μονάχα μια μικρή τρύπα είχε ανοιχτή και άχτιστη στο κάτω μέρος του πύργου. Ίσα ίσα για να περάσει στενάχωρα ένας άνθρωπος. Μετά από τρεις μήνες ο πύργος ήταν έτοιμος και ο Ζαράμ πρόσταξε να τον γεμίσουν με αμέτρητες τροφές και άπειρα δοχεία νερό. Είπε ακόμη να κουβαλήσουν στις αποθήκες του όλους τους θησαυρούς του άρχοντα.

Βασιλιά μου, έμπα τώρα μέσα σ’ αυτόν τον γερό πύργο κι εμείς απ’ έξω θα χτίσουμε αμέσως το στενό άνοιγμα που αφήσαμε για να περάσεις. Ποτέ ο χάρος δε θα καταφέρει να μπει μέσα για να πάρει την ψυχή σου. Έτσι θα μείνεις αθάνατος.

Τρελός από την χαρά του ο άρχοντας μπήκε μέσα στον πύργο, ενώ οι μάστοροι έχτισαν πίσω του το άνοιγμα του χοντρού τοίχου. Χαμογελώντας ο σοφός Ζαράμ γύρισε στο παλάτι κι ανέλαβε την κυβέρνηση της χώρας όπως είχαν συμφωνήσει με το βασιλιά.

Με τα φτερά της φαντασίας μας τώρα ας μπούμε μέσα στον θεόκλειστο πύργο κι ας δούμε τι απέγινε ο άρχοντας Μπουχάρ. Βαθύ σκοτάδι ήταν μέσα. Τόσο που ο βασιλιάς έβλεπε το ίδιο με κλειστά και με ανοιχτά τα μάτια του. Μα η στεναχώρια αυτή δεν ήταν τίποτε μπροστά στη χαρά που δοκίμαζε βέβαιος μέσα σ’ αυτή την φυλακή. Πως ήταν δηλαδή, εξασφαλισμένος από το χάρο και το θάνατο. Άναψε πολλά κεριά για να βλέπει και για πρώτη φορά στη ζωή του έφαγε με τόση όρεξη. Τέλος έπεσε να κοιμηθεί. Όμως ο αέρας μέσα στον θεόκλειστο πύργο άρχισε να γίνεται αποπνικτικός και αναπνοή του γρήγορη και βαριά. Μα ποιος να τον ακούσει; Τα ντουβάρια του πύργου είχαν τέσσερα μέτρα φάρδος κι ούτε πόρτα, ούτε παράθυρο, ούτε χαραμάδα υπήρχε πουθενά.

Βοήθεια! Πνίγομαι, θα σκάσω.

φώναζε ο άρχοντας κλαίγοντας και χτυπώντας το κεφάλι του του στα ντουβάρια. Τέλος βρήκε κάπου ένα χαρτί κι έγραψε πάνω σ’ αυτό κάτι με το μολύβι του. ‘Υστέρα μη βρίσκοντας οξυγόνο ν’ ανασάνει, σωριάστηκε κάτω και ξεψύχησε μέσα στο μεγάλο άγχος και αγωνία. Την άλλη μέρα ο σοφός Ζαράμ πρόσταξε να γκρεμίσουν ένα από τα ντουβάρια του πύργου.

Δε χρειάζεται… Ο χάρος έχει κάνει πια τη δουλειά του.

…μουρμούρισε με βεβαιότητα. Ύστερα μπήκε μέσα ο ίδιος κι αντίκρυσε κάτω το νεκρό βασιλιά. Στο χαρτάκι που κρατούσε σφιχτά στο χέρι, να τι είχε γράψει τις τελευταίες στιγμές της ζωής του:

«Ήμουν πολύ κουτός να πιστέψω πως μπορεί ο άνθρωπος ν’ αποφύγει το θάνατο! Όσο ζητάς να γλιτώσεις απ’ αυτόν, τόσο σε κυνηγάει και σε βρίσκει όπου κι αν κρυφτείς. Ο Θεός ας με συγχωρέσει»!

Ο Ζαράμ πρόσταξε να θάψουν τον εγωιστή άρχοντα. Ύστερα έβαλε το λαό να διαλέξει μοναχός του το νέο βασιλιά που θα τον κυβερνούσε. Χωρίς ο ίδιος να βάλει υποψηφιότητα. Οι άνθρωποι της χώρας θρόνιασαν έναν καλό, έξυπνο και άξιο βασιλιά με χαρές και γλέντια. Ο σοφός τότε φώναξε τον λαό που ήταν συγκεντρωμένος έξω από το παλάτι.

Με τον πύργο που έχτισα έδωσα ένα καλό μάθημα στο βασιλιά σας. Και πιστεύω πως δεν είχα καθόλου άδικο.

Τέλος γυρίζοντας στον καινούριο βασιλιά πρόσθεσε:

Κι εσύ άρχοντα μου, ποτέ να μην ξεχάσεις πως είσαι άνθρωπος. Και πως κάποτε θα πεθάνεις σαν όλους μας. Εκείνος που θα μείνει αθάνατος είναι σα να ζητάει να γίνει Θεός.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ήταν κάποτε ένα αγόρι, ο Χαρούλης. Το ονόμασαν έτσι γιατί αν και φτωχό και ορφανό ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Συνέχεια →

(Ακούστε το παραμύθι στο τέλος της σελίδας)

Αρχή του παραμυθιού καλησπέρα της αφεντιάς σας!

Μια ιστορία θέλω να σας πω για τέσσερα ζώα… τέσσερα ξεχωριστά ζώα που κατάφεραν να κάνουν το αδύνατο, δυνατό.
Πριν πολλά – πολλά χρόνια, ζούσε ένας γεωργός, με την οικογένεια του. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα τότε και όλες τις δουλειές του τις έκανε με ένα γάιδαρο που είχε. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, ο γάιδαρος γέρασε και δεν είχε τις ίδιες δυνάμεις. Έτσι, αδυνατούσε να κάνει τις δουλειές που απαιτούσε ο γεωργός. Ένα πρωινό, ο γεωργός πήρε το γάιδαρο και περπάτησαν αρκετά μέσα στο δάσος. Όταν ήταν πολύ μακριά από το σπίτι, τον έδεσε σε ένα δέντρο και τον άφησε εκεί χωρίς νερό και φαί για να πεθάνει. Και θα πέθαινε, αν…..
…ώρες αργότερα, λίγα μέτρα πιο μακριά βρέθηκε ένας κυνηγός με τον σκύλο του. Από το πρωί γυρνούσαν στο δάσος και κυνηγούσαν χωρίς να καταφέρουν τίποτα. Ο κυνηγός είχε το ίδιο πρόβλημα με τον γεωργό. Το ζώο του είχε γεράσει και δε μπορούσε να τον ακολουθήσει στο κυνήγι. Η όραση και η όσφρηση του σκύλου είχαν μειωθεί σε βαθμό που δε μπορούσε να πιάσει ούτε ένα σκοτωμένο πουλί. Έτσι κι ο κυνηγός παράτησε τον σκύλο του εκεί κοντά και γύρισε μόνος του σπίτι. Ο σκύλος ήταν πολύ λυπημένος γιατί όλα αυτά τα χρόνια ήταν καλός φίλος για τον κυνηγό και φύλακας του σπιτιού του και ήταν άδικο που τον παράτησε τώρα που γέρασε. Κι ενώ σκεφτόταν όλα αυτά, άκουσε το γκάρισμα του γαιδάρου από δίπλα. Τον πλησίασε και απορημένος τον ρώτησε…

Σκύλος: Τι κάνεις καημένε μου γάιδαρε εδώ μονάχος σου;

Γάιδαρος: Το αφεντικό μου με άφησε δεμένο εδώ για να ψοφήσω επειδή γέρασα και δεν μπορώ να του κάνω πλέον τις δουλειές.

Σκύλος: Τι σύμπτωση… κι εμένα το αφεντικό μου με παράτησε γιατί δεν μπορώ πλέον να δω καλά και να μυρίσω με αποτέλεσμα να μην τον βοηθάω στο κυνήγι.

Τα δύο ζώα κοιτάχτηκαν σιωπηλά για λίγα λεπτά και ήταν έτοιμα να δακρύσουν, όταν μια ιδέα πέρασε από το μυαλό του γαιδάρου.

Γάιδαρος: Έχω μια ιδέα. Θέλεις να πάμε στην πόλη και να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί μουζικάντες;

Αυτό ήταν το όνειρο του γαϊδάρου για πολλά χρόνια τώρα. Ήθελε να γίνει ένας τρανός μουσικός μα οι υποχρεώσεις του στο χωράφι με τον γεωργό, του είχαν σταθεί εμπόδιο. Ο σκύλος, αφού το σκέφτηκε για λίγο, του απάντησε….

Σκύλος: Εντάξει λοιπόν. Πάμε.

Αφού τον βοήθησε λύνοντας το σκοινί, πήραν το δρόμο για την πόλη. Δεν περπάτησαν πολύ, όταν αντίκρισαν μια γάτα, να κάθεται στην άκρη του δρόμου λυπημένη. Με ένα λευκό μαντήλι σκούπιζε τα δάκρυα της ενώ έκλαιγε ασταμάτητα. Τότε ο γάιδαρος την πλησίασε και την ρώτησε :

Γάιδαρος: Γιατί κλαις καλή μου;

Γάτα: Εσύ γιατί λες; Δεν βλέπεις ότι έχω γεράσει; Η κυρά μου με έδιωξε από το σπίτι γιατί δεν βλέπω καλά και δεν μπορώ να πιάσω τα ποντίκια που πλέον αλωνίζουν σε όλο το σπίτι.

Γάιδαρος: Κι εμένα με παράτησε το αφεντικό μου, όπως και το φίλο μου τον σκύλο. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην πόλη και να γίνουμε τρανοί μουζικάντες. Θες να έρθεις μαζί μας;

Η γάτα δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί και πολύ…

Γάτα: Έρχομαι!

…απάντησε και μπήκε στην παρέα του συνεχίζοντας το δρόμο τους. Εκεί που περπατούσαν ο σκύλος κουράστηκε.

Σκύλος: Φίλοι μου, σας πειράζει να σταματήσουμε για λίγο γιατί δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου;

Συμφωνώ με τον σκύλο. Κι εγώ κουράστηκα.

Ας μην κάνουμε στάση για ξεκούραση. Καλό είναι να φτάσουμε στην πόλη πριν βραδιάσει. Εγώ δεν έχω κουραστεί. Αν θέλετε ανεβείτε στην πλάτη μου. Θα σας μεταφέρω εγώ.

Έτσι κι έγινε. Ο σκύλος κι η γάτα, ανέβηκαν στην πλάτη του γαϊδάρου και συνέχισαν τον δρόμο τους. Περπάτησαν και περπάτησαν, ώσπου έφτασαν σ’ ένα εξοχικό σπίτι. Εκεί είδαν τον κόκορα να στέκεται πάνω στον φράχτη και να λαλεί λυπημένος. Ο γάιδαρος τον πλησίασε και τον ρώτησε:

Γάιδαρος: Γιατί είσαι στεναχωρημένος πετεινέ;

Πετεινός: Που να στα λέω. Έχουν έρθει μουσαφίρηδες στο σπίτι και άκουσα τ’ αφεντικό μου να λέει στην γυναίκα του ότι θα με σφάξουν για να με κάνουν κρασάτο.

Σκύλος: Θα σε σφάξουν; Και γιατί κάθεσαι τότε ακόμα εδώ;

Πετεινός: Και τι να κάνω; Που να πάω. Έχω γεράσει πια.

Γάτα: Έλα μαζί μας. Πάμε στην πόλη να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί μουζικάντες.

Πετεινός: Θα με πάρετε κι εμένα; Δε θα σας είμαι βάρος;

Γάιδαρος: Όχι βέβαια, καθόλου βάρος. Έλα μην το σκέφτεσαι.

Ο κόκορας, χωρίς δισταγμό, πήδηξε στην πλάτη του γαιδάρου κι η παρέα πλέον μεγάλωσε. Περπατούσαν και περπατούσαν, πέρασαν γέφυρες και ποτάμια, κάμπους και λιβάδια ώσπου το βράδυ τους βρήκε και πάλι σε ένα δάσος. Γύρισε τότε ο γάιδαρος και είπε στη γάτα:

Γάιδαρος: Ανέβα βρε γάτα, σε κάποιο ψηλό δέντρο και προσπάθησε να δεις μήπως φαίνεται κάποιο φως. Πρέπει κάπου να περάσουμε το βράδυ μας με ασφάλεια.

Η γάτα σκαρφάλωσε στην κορφή ενός δέντρου και άρχισε να κοιτάει γύρω-γύρω μέχρι που το βλέμμα της καρφώθηκε κάπου…

Γάτα: Βλέπω φως στο βάθος. Πρέπει να είναι μια καλύβα.

Όντως ήταν μια καλύβα. Αυτό που δεν ήξεραν όμως τα τέσσερα ζώα ήταν ότι στην καλύβα μένανε μια συμμορία κλεφτών. Όταν πλησίασαν και κοίταξαν από το παράθυρο, ήταν τη στιγμή που κατέβαζαν από το τσουκάλι ένα καζάνι με φαγητό. Δίπλα από ο τραπέζι ήταν ακουμπισμένα τα όπλα τους, ενώ παραδίπλα υπήρχαν και τσάντες με κλεμμένα χρυσαφικά και χρήματα. Τότε του γαϊδάρου του ήρθε πάλι μια ιδέα. Να τρομάξουν τους κλέφτες και να τους διώξουν μια και καλή από το καλύβι. Τα υπόλοιπα ζώα συμφώνησαν και κατέστρωσαν αμέσως το σχέδιο. Την ώρα που οι κλέφτες κάθισαν στο τραπέζι να φάνε, ο σκύλος με τον γάιδαρο κι η γάτα με τον κόκορα, χώσανε τα κεφάλια τους μέσα από τα δύο παράθυρα του σπιτιού κι άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και ταυτόχρονα. Φώναζαν τόσο δυνατά που οι κλέφτες τα έχασαν. Νόμισαν ότι κακοί δαίμονες και ξωτικά τους ανακάλυψαν και θα τους έπιαναν. Έτσι το έβαλαν στα πόδια. Μέχρι να πεις κύμινο είχαν εξαφανιστεί χιλιόμετρα μακριά.
Ο γάιδαρος, ο σκύλος, η γάτα κι ο κόκορας, δεν έχασαν καθόλου χρόνο. Μπήκαν αμέσως στο καλύβι και στρώθηκαν στο τραπέζι. Κι έτσι που ήταν πεινασμένοι, άδειασαν αμέσως όλο το καζάνι. Σαν έφαγαν, όμως, νύσταξαν. Ο γάιδαρος βγήκε έξω και κυλίστηκε στο γρασίδι. Ο σκύλος κάθισε στην πόρτα, ενώ η γάτα κούρνιασε δίπλα στο αναμμένο τζάκι κι ο κόκορας ανέβηκε στο κλαδί ενός δέντρου που βρισκόταν μπροστά από το καλύβι.
Δεν άργησαν να κοιμηθούν ήσυχοι και χορτασμένοι. Λίγο πιο μακριά, οι κλέφτες άναψαν μια φωτιά ενώ προσπαθούσαν να καταλάβουν το τι είχε συμβεί. Ο αρχηγός τους τότε είπε:

Αρχηγός: Ποιος από εσάς είναι αρκετά γενναίος ώστε να γυρίσει στο καλύβι και να δει τι συμβαίνει;

«Εγώ», απάντησε ένας και πετάχτηκε αμέσως παίρνοντας το δρόμο για πίσω. Όταν έφτασε στην καλύβα η φωτιά είχε σβήσει στο τζάκι και δεν υπήρχε κανένα φως. Ο κλέφτης μπήκε ήσυχος και περπατώντας στις μύτες των ποδιών έψαχνε να βρει κάτι για να φωτίσει το χώρο. Τότε, είδε στο τζάκι κάτι να λαμπυρίζει και νόμισε ότι ήταν τα τελευταία κάρβουνα που είχαν απομείνει. Αποφάσισε με αυτά να ανάψει το λυχνάρι του και να φωτίσει το δωμάτιο. Για κακή του τύχη όμως δεν ήταν κάρβουνα, αλλά τα μάτια της γάτας που όταν πήγε να τα πιάσει, αυτή από την τρομάρα της, άρχισε να του γρατζουνάει το πρόσωπο και τα χέρια με τα μυτερά της νύχια. Κατατρομαγμένος ο κλέφτης γύρισε να φύγει αλλά πάτησε κατά λάθος τον σκύλο ο οποίος αμέσως τον άρπαξε από τα πόδια. Βγαίνοντας από το καλύβι τρέχοντας έπεσε επάνω στον γάιδαρο ο οποίος και τον άρχισε στις κλωτσιές. Με όλη την φασαρία ξύπνησε κι ο κόκορας που άρχισε να φωνάζει πάνω από το κλαδί…..

κι-κι-ρί-κου πιάστε τον… κι-κι-ρί-κου πιάστε τον… κι-κι-ρί-κου πιάστε τον…

Ο κλέφτης πανικόβλητος άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όταν γύρισε στους άλλους, τον ρώτησαν τι είδε κι αυτός τους απάντησε:

Κλέφτης: Που να σας τα λέω… Η καλύβα μας είναι στοιχειωμένη! Μόλις πήγα στο τζάκι για ν’ ανάψω φωτιά, μια στρίγγλα μ’ άρπαξε απ’ τα μάτια! Πάω να βγω από το καλύβι και μια άλλη με άρπαξε από τα ποδιά. Με το που βγήκα έξω, μια τρίτη άρχισε να με χτυπάει με ένα ξύλο ενώ όλες μαζί φωνάζανε «πιάστε τον, πιάστε τον»!

Από εκείνη την ημέρα, οι κλέφτες δεν ξαναγύρισαν ποτέ στο καλύβι, ενώ φήμες λένε ότι σταμάτησαν να κλέβουν.
Κι όσο για τα τέσσερα ζώα της ιστορίας μας, μια μέρα τελικά κατάφεραν κι έφτασαν στην πόλη και πολύ σύντομα γίνανε μεγάλοι και τρανοί μουζικάντες. Που και που γυρνούσαν στην καλύβα όπου γάιδαρος, σκύλος, γάτα και κόκορας τρώγανε και πίνανε και σε μας δε δίνανε.

Ψέματα ή αλήθεια, έτσι λεν’ τα παραμύθια!

Ακούστε το παραμύθι στο ακόλουθο αρχείο…