Η Μαρία Χαριζάνη παραλαμβάνει για λογαριασμό της ομάδας «Οι Παραμυθάδες» τον έπαινο και το αναμνηστικό βραβείο για την συμμετοχή μας στις δράσεις του Ευρωπαϊκού προγράμματος «Europe is our playground».
Το βράδυ του Σαββάτου 13 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο χώρο της καπναποθήκης στην πλατεία Καπνεργάτη η βράβευση από το Δήμο Καβάλας και τη δημοτική κοινωφελή επιχείρηση «Δημωφέλεια» των συλλόγων και των ομάδων που συμμετείχαν στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Europe is our playground«.
Η ομάδα μας συμμετείχε ενεργά τόσο στην κύρια εκδήλωση του προγράμματος, που έγινε τον περασμένο Ιούλιο με την γιορτή παιχνιδιού «Φτου και παίζει», όσο και στις συνεντεύξεις για την καταγραφή παραδοσιακών παιχνιδιών της περιοχής μας.
Ο έπαινος κι ένα αναμνηστικό δώρο για την συμμετοχή μας στις δράσεις του Ευρωπαϊκού προγράμματος «Europe is our playground».
Για την ομάδα των Παραμυθάδων τον έπαινο, αλλά και τη σφεντόνα-δώρο που τον συνόδευε, παρέλαβε από τη Δήμαρχο Καβάλας κ. Δήμητρα Τσανάκα η Μαρία Χαριζάνη.
Το βίντεο της εκδήλωσης είναι από το «Ένα channel»
Χθες το πρωί εγκαινιάσαμε τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο, επισκεπτόμενοι για άλλη μία φορά (με βροχή και πάλι) το Δημοτικό Σχολείο Κοκκινοχώματος Καβάλας. Εκεί μας υποδέχτηκαν τα παιδιά και οι δάσκαλοι του σχολείου και περάσαμε μαζί τους 2 ευχάριστες ώρες με παραμύθια της λαϊκής παράδοσης, σχετικά με τα Χριστούγεννα, τα έθιμά τους και τις δοξασίες που σχετίζονται με αυτά.
Ξεκινήσαμε με ακροατήριο τους μικρότερους μαθητές και μαθήτριες, του νηπιαγωγείου και της Α και Β τάξης, στους οποίους αφηγηθήκαμε και διαβάσαμε το χριστουγεννιάτικο διήγημα του Ά. Τσέχωφ «Η Καστάνκα», καθώς και τα παραμύθια της προφορικής παράδοσης «Η βασιλόπιτα» και «Ο παπουτσής και τα ξωτικά». Το τρίτο παραμύθι το δραματοποιήσαμε, στη συνέχεια, με τη συμμετοχή και των παιδιών, που χωρίστηκαν σε ομάδες και υποδύθηκαν τους ήρωες του παραμυθιού.
Ακολούθησαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ, Δ, Ε και Στ τάξης, στους οποίους αφηγηθήκαμε και διαβάσαμε τα παραμύθια «Η βασιλόπιτα» και «Ο παπουτσής και τα ξωτικά» και το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η σταχομαζώχτρα». Ακολούθησε πάλι η δραματοποίηση του παραμυθιού «Ο παπουτσής και τα ξωτικά» από τα ίδια τα παιδιά και ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας παίζοντας μαζί τους τα παιχνίδια «Η ουρά του δράκου» και «Τα τρία ζώα».
Κλείνοντας, δεν πρέπει να παραλείψουμε να ευχαριστήσουμε τόσο το διευθυντή κ. Ευριπίδη Κυπραίο και τις δασκάλες και τους δασκάλους του σχολείου για την πρόσκληση και τη συνεργασία τους, όσο και τα παιδιά που παρακολούθησαν ήσυχα τα παραμύθια και συμμετείχαν με ενθουσιασμό στις δραματοποιήσεις και στα παιχνίδια και, τέλος, να αναφέρουμε ότι συμμετείχαν οι Παραμυθάδες: Βιβή Θεοδωρίδου, Όλγα Κακουλίδου, Αδελαΐς Ράπτη και Απόστολος Τσομπανόπουλος.
Μια ιστορία από την Ιρλανδία, που λέγεται «Ο σκύλος και η γάτα», μας εξηγεί πώς οι γάτες κέρδισαν το δικαίωμα να κοιμούνται μέσα στα σπίτια.
Κάποτε, μας λέει το παραμύθι, ένας σκύλος και μια γάτα μάλωναν συνέχεια, επειδή η γάτα κοιμόταν το βράδυ δίπλα στο τζάκι, ενώ ο σκύλος έξω από το σπίτι, ό,τι καιρό κι αν είχε. Ο αγρότης που τους είχε στο σπίτι του, επειδή είχε βαρεθεί τους καυγάδες τους και τη γκρίνια του σκύλου, τους είπε μια μέρα:
Λοιπόν, θα το ρυθμίσουμε αυτό το θέμα τώρα και για πάντα. Ανεβείτε και οι δύο στο κάρο.
Όταν ανέβηκαν και οι δύο, τους οδήγησε σε ένα μέρος, κάμποσα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, τους κατέβασε κάτω και τους είπε ότι όποιος από τους δύο έβρισκε πρώτος το σπίτι του και έμπαινε μέσα, αυτός θα κοιμόταν δίπλα στο τζάκι και ο άλλος θα κοιμόταν έξω και θα σταματούσε να παραπονιέται για πάντα. Συμφώνησαν και τα δύο ζώα και ο αγρότης έφυγε με το κάρο.
Ο σκύλος, που ήταν πιο μεγαλόσωμος από τη γάτα, άρχισε αμέσως να τρέχει στο δρόμο προς το σπίτι, κυνήγησε κι ένα λαγό που είδε κοντά σε ένα γεφυράκι, αλλά κουράστηκε και σταμάτησε κάτω από ένα δέντρο. Αφού κοίταξε πίσω του και δεν είδε να έρχεται η γάτα, ξύθηκε και ξάπλωσε να πάρει ένα υπνάκο να ξεκουραστεί. Όταν ξύπνησε μετά από ώρα, η γάτα δε φαινόταν πουθενά. Ήταν όμως ακόμη αρκετά μακριά από το σπίτι του αγρότη και φοβούμενος ότι η γάτα μπορεί να τον είχε προσπεράσει, άρχισε και πάλι να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ήταν όμως μία πολύ ζεστή μέρα, πράγμα παράξενο για την Ιρλανδία, και είχαν αρχίσει να δημιουργούνται φουσκάλες από τον ιδρώτα, αριστερά και δεξιά στα χείλια του. Έφτανε σε ένα σταυροδρόμι, όταν τον είδε ένας άνθρωπος που, όταν είδε να έρχεται κατά πάνω του ένας μεγαλόσωμος σκύλος που έβγαζε αφρούς από το στόμα του, νόμισε ότι είναι λυσσασμένος, φοβήθηκε και άρχισε να τον χτυπάει με το μπαστούνι του. Ο σκύλος για να προστατευθεί, άρπαξε την άκρη του μπαστουνιού με τα δόντια του. Από τη μία ο άνθρωπος, που φοβόταν, τραβούσε το μπαστούνι και από την άλλη ο σκύλος που το είχε δαγκώσει, άρχισαν να γυρνούν γύρω γύρω και να σηκώνουν σκόνη στη μέση του δρόμου.
Η γάτα στο τζάκι – ζωγραφιά του Πέτρου
Καθώς μάλωναν, ο σκύλος πρόσεξε με την άκρη του ματιού του ένα κάρο που περνούσε από εκεί και είδε στο πίσω μέρος του να κάθεται η γάτα. Μέχρι όμως να ξεφύγει από τον καυγά και να τρέξει προς το σπίτι του αγρότη, η γάτα είχε προλάβει και είχε στρογγυλοκαθίσει μπροστά στην είσοδο και, από τότε, η γάτα τα βράδια κοιμάται δίπλα στο τζάκι, ενώ ο σκύλος έξω από το σπίτι — και δε μπορεί ούτε να παραπονεθεί πια.
Πριν από μία εβδομάδα, στα πλαίσια των παραλλήλων εκδηλώσεων του 4ου Kavala Air Sea Show, παίξαμε με όσα παιδιά βρέθηκαν κοντά μας, διάφορα παιχνίδια «της αλάνας», από αυτά που κι εμείς παίζαμε μικροί.
Επειδή όμως μας ενδιαφέρει όχι μόνο να θυμόμαστε τα δικά μας «νιάτα» 🙂 αλλά και να μαθαίνουμε και τα δικά σας, στην εκδήλωση που είχαμε φτιάξει στο facebook για να προσκαλέσουμε τους φίλους μας, είχαμε και μία σχετική δημοσκόπηση, της οποίας τα αποτελέσματα σήμερα παρουσιάζουμε και εδώ, αφού αναφέρουμε ότι παραμένει ανοιχτή για όσες και όσους θέλουν να συμμετέχουν.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν που γράφω το κείμενο του άρθρου, τα αποτελέσματα είναι τα παρακάτω (σε παρένθεση ο αριθμός των ατόμων που επέλεξαν το κάθε παιχνίδι):
Την Κυριακή 15 Ιουνίου συγκεντρωνόμαστε στις 11 το πρωί στις σημαίες, στο δημοτικό κήπο. Όσοι δεν έχουν αυτοκίνητα, επιβιβάζονται σε αυτούς που έχουν και μεταφερόμαστε στο Νέστο ποταμό από την μεριά των Τοξοτών. Φαγητά, αναψυκτικά και ποτά, ο καθένας τα δικά του. Κι εκεί άφθονο παιχνίδι και διασκέδαση, όπως κάνανε παλιά οι παρέες! Μπορούμε να περνάμε όμορφα και απλά. Αρκεί η καλή διάθεση από όλους μας.
Αν έχετε κάποια ερώτηση, γράψτε την στα σχόλια παρακάτω.
Περισσότερες πληροφορίες στην εκδήλωσή μας στο facebook (μπορείτε να τη δείτε ακόμη κι αν δεν έχετε λογαριασμό στο facebook)
Της Αρετής Τσιφλίδου
Το απόγευμα της Δευτέρας, κάτι μαγικό συνέβη…. Μέσα από τα σύννεφα και τις ψιχάλες που εμποδίζουν να απολαύσουμε την Άνοιξη, δραπέτευσαν κάποιες λαμπερές ακτίνες από τις δύο παιδικές βιβλιοθήκες του Αγίου Λουκά και του Βύρωνα. Ήταν τα χαμόγελα των παιδιών που άκουσαν για τελευταία φορά -για την τρέχουσα σχολική χρονιά- τα παραμύθια από την ομάδα των «Παραμυθάδων» αφιερωμένα στο περιβάλλον. Ακούστηκαν μύθοι του Αισώπου, καθώς και ιστορίες με ζωάκια , με γιγάντιες μαγικές πέτρες και με λουλούδια. Εκτός όμως από αυτό μια έκπληξη περίμενε τους μικρούς μας φίλους. Ξαφνικά γέμισαν οι βιβλιοθήκες με μυρωδιές και χρώματα από την φύση, με πρωταγωνιστή το ταπεινό χαμομηλάκι που κυριάρχησε γεμίζοντας το χώρο με ευωδιά και χρώμα. Φτιάξαμε αρωματικά πουγκάκια με χαμομήλια και μοναδικές ζωγραφιές. Οι παιδικές ψυχούλες εκφράστηκαν για άλλη μια φορά με τρόπο απερίγραπτο, που θυμίζει σε μας τους μεγάλους πόσο όμορφο είναι να είσαι ή να σκέφτεσαι μερικές φορές σαν παιδί. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση ενός μικρού μας φίλου που, όταν μύρισε το πουγκάκι του, μας είπε: «Μυρίζει σαν τη γιαγιά μου».
Στην παιδική βιβλιοθήκη του Αγίου Λουκά διαβάσαμε τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Το παραμύθι του γαϊδουράγκαθου» και «Το παιδί και το χαμομήλι», ενώ στο Βύρωνα τα «Βοριάς και ήλιος» του Αισώπου, «Οι γιγάντιες πέτρες» και «Το ελαφάκι». Συμμετείχαν οι Παραμυθάδες: Μέλη Μίχα, Αδελαΐς Ράπτη, Χρήστος Τσίρκας, Αρετή Τσιφλίδου και Απόστολος Τσομπανόπουλος.
Ευχαριστούμε όλους και όλες εσάς που μας τιμήσατε με την παρουσία σας στη διάρκεια αυτών των εκδηλώσεων μα περισσότερο ευχαριστούμε την πηγή έμπνευσης αυτών των ιδιαίτερων στιγμών που ζήσαμε… τους μικρούς μας φίλους, πιστούς κάθε φορά στο ραντεβού της τελευταίας Δευτέρας κάθε μήνα.
Σας περιμένουμε τον Σεπτέμβριο ξανά με νέα θέματα και την ίδια διάθεση και χαμόγελα.
Από σήμερα και μέχρι την πρωταπριλιά έχουμε μία νέα δημοσκόπηση για να δούμε ποια χαρακτηριστικά των παραμυθιών είναι αυτά που περιμένουμε κυρίως να ακούσουμε ή να αισθανθούμε, όταν ακούμε ένα παραμύθι.
Μπορείτε να ψηφίσετε όλοι, αν θέλετε βέβαια, όσο χρονών κι αν είστε (ή νιώθετε), επιλέγοντας από 1 ως 3 επιλογές από τις ήδη υπάρχουσες ή να γράψετε και μία δική σας απάντηση, που μπορεί να προστεθεί κι αυτή στις επιλογές αργότερα. Ελπίζουμε ο καθένας να ψηφίσει μόνο μία φορά, αν όμως είστε πολλά μέλη σε μια οικογένεια, μπορείτε να ψηφίσετε είτε από κάποιον άλλο υπολογιστή ή να περιμένετε να περάσει μια μέρα πριν ψηφίσετε από τον ίδιο υπολογιστή. Η δημοσκόπηση είναι ανώνυμη και δε χρειάζεται να δηλώσετε οποιοδήποτε άλλο στοιχείο, εκτός από τις απαντήσεις σας.
Μπορείτε επίσης να προσκαλέσετε και τους φίλους και τους γνωστούς σας να ψηφίσουν, ώστε να έχουμε περισσότερα αποτελέσματα και να μπορέσουμε να βγάλουμε πιο χρήσιμα συμπεράσματα.
Χριστούγεννα!
Μια που με τα Χριστούγεννα ξεκινάει το Δωδεκαήμερο, που κρατάει μέχρι τα Θεοφάνεια, οι Παραμυθάδες αναρωτηθήκαμε ποιο να είναι άραγε το αγαπημένο παραμύθι των παιδιών (αλλά και των μεγάλων που αγαπούν τα παραμύθια), που να έχει σχέση όμως με τις γιορτές του Δωδεκαημέρου.
Μπορείτε να αναφέρετε όποιο παραμύθι (ή όποια παραμύθια, αν δε μπορείτε να διαλέξετε μόνο ένα) αγαπάτε πιο πολύ, είτε έχει σχέση με τα Χριστούγεννα, είτε με την Πρωτοχρονιά, είτε με τα Φώτα ή, ακόμη, με τους καλικάντζαρους ή τα ξωτικά.
Γράψτε την προτίμησή σας ως σχόλιο κάτω από το κείμενο, μη μας πείτε όμως μόνο τον τίτλο του παραμυθιού, αλλά και το λόγο για τον οποίο το αγαπάτε πιο πολύ (όχι υποχρεωτικά· αν δε θέλετε γράψτε μόνο τον τίτλο).
Τι λέτε; Θέλετε να μας βοηθήσετε να βρούμε τα πιο αγαπημένα παραμύθια των γιορτών;
Το παραμύθι που ακολουθεί είναι μετάφραση του The First Christmas Tree του Eugene Field, που δημοσιεύτηκε στη συλλογή παραμυθιών «Christmas Tales and Christmas Verse» (1912) και βρίσκεται στη Wikisource, the free online library.
Μια φορά και έναν καιρό, το δάσος ήταν σε μεγάλη αναταραχή. Από νωρίς το απόγευμα, οι σοφοί γερο-κέδροι κουνούσαν τα κεφάλια τους ανήσυχοι και μιλούσαν για παράξενα πράγματα. Είχαν ζήσει στο δάσος πολλά, πολλά χρόνια· αλλά ποτέ δεν είχαν δει τόσο εντυπωσιακές εικόνες, σαν αυτές που έβλεπαν τώρα στον ουρανό, επάνω στους λόφους και στο κοντινό χωριό.
«Σας παρακαλούμε, πείτε και σ’ εμάς τι βλέπετε» είπε ένα μικρό κλήμα· «εμείς που δεν είμαστε τόσο ψηλά όσο εσείς, δε μπορούμε να δούμε αυτά τα θαυμαστά πράγματα. Περιγράψτε τα και σ’ εμάς, για να μάθουμε κι εμείς».
«Έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ», είπε ο ένας κέδρος, «που δε μπορώ να μιλήσω. Όλος ο ουρανός φαίνεται σα να έχει πάρει φωτιά, και τα αστέρια φαίνονται να χορεύουν ανάμεσα στα σύννεφα· άγγελοι κατεβαίνουν από τον ουρανό στη γη και πηγαίνουν στο χωριό ή μιλούν με τους βοσκούς επάνω στους λόφους».
Το κλήμα άκουγε εντυπωσιασμένο, χωρίς να μιλάει. Τέτοια πράγματα δεν είχαν συμβεί ποτέ ξανά και έτρεμε από τη χαρά του. Ο πιο κοντινός του γείτονας ήταν ένα μικροσκοπικό δεντράκι, τόσο μικρό που πολύ δύσκολα μπορούσε να το δει κάποιος· έστω κι έτσι όμως ήταν ένα πολύ όμορφο δεντράκι και τα κλήματα, οι φτέρες, τα βρύα και οι άλλοι ταπεινοί κάτοικοι του δάσους το αγαπούσαν πολύ.
«Πόσο θα ήθελα να δω τους αγγέλους!» αναστέναξε το δεντράκι, «και πόσο θα ήθελα να δω τα αστέρια να χορεύουν ανάμεσα στα σύννεφα! Πρέπει να είναι πολύ όμορφα.»
Καθώς το κλήμα και το δεντράκι έλεγαν αυτά τα λόγια, οι κέδροι παρακολουθούσαν με αυξημένο ενδιαφέρον τις υπέροχες σκηνές επάνω και πέρα από τα όρια του δάσους. Τώρα νόμιζαν ότι άκουσαν μουσική, και δε λάθεψαν, επειδή σύντομα όλη η ατμόσφαιρα γέμισε με τις πιο γλυκιές μουσικές που ακούστηκαν ποτέ επάνω στη γη.
«Τι όμορφη μουσική!» φώναξε το δεντράκι. «Αναρωτιέμαι από πού να έρχεται.»
«Οι άγγελοι τραγουδάνε» είπε ένας κέδρος, «επειδή μόνο οι άγγελοι μπορούν να φτιάξουν τόσο όμορφη μουσική».
«Αλλά και τα αστέρια τραγουδάνε» είπε ένας άλλος κέδρος. «Ναι, και οι βοσκοί στους λόφους άρχισαν κι αυτοί και πραγματικά, τι παράξενα λαμπρό τραγούδι είναι αυτό!»
Τα δέντρα άκουγαν το τραγούδι, αλλά δεν καταλάβαιναν τι έλεγε· φαινόταν σαν ύμνος, και έλεγε για ένα Παιδί που γεννήθηκε· αλλά δεν καταλάβαιναν περισσότερα. Το παράξενο και λαμπρό τραγούδι συνέχισε όλη τη νύχτα· και όλη αυτή τη νύχτα οι άγγελοι πήγαιναν και ερχόταν και οι βοσκοί μιλούσαν με τους αγγέλους και τα αστέρια χόρευαν και τραγουδούσαν ψηλά στον ουρανό. Και είχε σχεδόν ξημερώσει, όταν οι κέδροι φώναξαν: «Έρχονται στο δάσος! Οι άγγελοι έρχονται στο δάσος!»
Και, πολύ γρήγορα, βγήκαν αληθινοί. Το κλήμα και το δεντράκι φοβήθηκαν πολύ και παρακάλεσαν τα πιο παλιά και πιο δυνατά δέντρα να τα προστατεύσουν. Αλλά οι κέδροι φοβόταν και οι ίδιοι και δεν πρόσεχαν τις φωνούλες του ταπεινού κλήματος και του μικρού δέντρου. Οι άγγελοι έφτασαν στο δάσος, τραγουδώντας τον ίδιο λαμπρό ύμνο για το Παιδί, και τα αστέρια τραγουδούσαν σε αρμονία μαζί τους, μέχρι που κάθε σπιθαμή του δάσους γέμισε με αυτό το θαυμαστό τραγούδι. Δεν υπήρχε τίποτε στην εμφάνιση των αγγέλων για να φοβηθεί κανείς· ήταν όλοι ντυμένοι στα λευκά και είχαν στέμματα επάνω στα ξανθά τους κεφάλια και άρπες στα χέρια τους· και τα όμορφα πρόσωπά τους ακτινοβολούσαν αγάπη, ελπίδα, φιλανθρωπία, συμπόνια και χαρά και η παρουσία τους στο δάσος έμοιαζε να το γεμίζει με θεϊκή ειρήνη. Οι άγγελοι έφτασαν έτσι μέχρι εκεί που ήταν το μικρό δεντράκι και μαζεύτηκαν τριγύρω του, το ακούμπησαν με τα χέρια τους και φίλησαν τα κλαδιά του και τραγούδησαν ακόμη πιο γλυκά από πριν. Και το τραγούδι τους ήταν για το Παιδί, το Παιδί, το Παιδί που γεννήθηκε. Τότε και τα αστέρια κατέβηκαν από τους ουρανούς και χόρεψαν και κρεμάστηκαν από τα κλαδιά του δέντρου και τραγούδησαν και αυτά το ίδιο τραγούδι — το τραγούδι για το Παιδί. Και όλα τα άλλα δέντρα και τα κλήματα, οι φτέρες και τα βρύα παρακολουθούσαν με ανοιχτό το στόμα· επειδή δε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί συνέβαιναν όλα αυτά τα πράγματα και γιατί το δεντράκι άξιζε αυτών των τιμών.
Όταν ήρθε το πρωί οι άγγελοι έφυγαν από το δάσος — όλοι εκτός από έναν άγγελο που παρέμεινε πίσω και στεκόταν κοντά στο δεντράκι. Τότε τον ρώτησε ένας κέδρος: «Γιατί έμεινες μαζί μας, άγιε άγγελε;» Και ο άγγελος αποκρίθηκε: «έμεινα για να προσέχω αυτό το δεντράκι, επειδή είναι ευλογημένο και δεν πρέπει τίποτε να το βλάψει».
Το μικρό δεντράκι ένιωσε ανακούφιση με αυτή τη δήλωση και σήκωσε ψηλά το κεφάλι του, με πιο πολλή σιγουριά από πριν. Και πώς αναπτύχθηκε και μεγάλωσε, δυνάμωσε και ομόρφυνε! Οι κέδροι έλεγαν πως δεν είχαν ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Ο ήλιος έριχνε γενναιόδωρα τις πιο καλές του ακτίνες επάνω στο δεντράκι, ο ουρανός άπλωνε την πιο γλυκιά δροσιά γύρω του και οι άνεμοι έπνεαν απαλά και τραγουδούσαν τα πιο όμορφα τραγούδια τους όταν έφταναν κοντά του. Ποτέ δεν το απείλησε κίνδυνος· επειδή ο άγγελος δεν κοιμόταν — όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα ο άγγελος παρακολουθούσε το δεντράκι και το προστάτευε από όλα τα κακά. Μερικές φορές τα δέντρα συζητούσαν με τον άγγελο· φυσικά δεν καταλάβαιναν πολλά από όσα τους έλεγε, επειδή μιλούσε συνέχεια για το Παιδί που έμελλε να γίνει ο Κύριος· και πάντα, όταν τα έλεγε αυτά, χάιδευε το δεντράκι, τα κλαδιά του και τα φύλλα του και τα δρόσιζε με τα δάκρυά του. Και ήταν όλα τόσο παράξενα που κανένας στο δάσος δεν καταλάβαινε.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια, με τον άγγελο να φροντίζει το μικρό δέντρο. Μερικές φορές, κάποια ζώα το πλησίαζαν με σκοπό να καταβροχθίσουν τα τρυφερά του φύλλα· άλλες φορές πλησίαζαν ξυλοκόποι με σκοπό να το κόψουν· κι άλλες φορές η ζεστή ανάσα του ξηρού αέρα που ερχόταν από το νοτιά απειλούσε το δάσος και τα πράσινα φύλλα: ο άγγελος όμως τα κρατούσε μακρυά από το δεντράκι. Κι έτσι, μεγάλωσε και δεν ήταν πια ένα δεντράκι, αλλά η περηφάνια και η δόξα του δάσους.
Μια μέρα, το δέντρο άκουσε κάποιον που ερχόταν από το δάσος. Μέχρι τώρα, όταν πλησίαζαν άνθρωποι, ο άγγελος ήταν κοντά του. Τώρα όμως στεκόταν μακρυά, κάτω από τους κέδρους.
«Αγαπημένε άγγελε» φώναξε το δέντρο, «δεν ακούς τα βήματα αυτού που πλησιάζει; Γιατί έφυγες;»
«Μη φοβάσαι» είπε ο άγγελος, «επειδή αυτός που έρχεται είναι ο Κύριος».
Ο Κύριος ήρθε στο δέντρο και το ακούμπησε. Έβαλε τα χέρια Του στο λείο κορμό του και στα κλαδιά του και το δέντρο ανατρίχιασε από μία παράξενη αίσθηση απόλαυσης. Μετά έσκυψε και φίλησε το δέντρο και, γυρνώντας προς τα πίσω, έφυγε.
Πολλές φορές μετά από αυτό, ο Κύριος ξαναήρθε στο δάσος και όταν ερχόταν, πάντα έφτανε μέχρι εκεί που βρισκόταν το δέντρο. Ξεκουράστηκε πολλές φορές από κάτω του, απόλαυσε τον ίσκιο του φυλλώματός του και άκουσε τη μουσική του ανέμου, καθώς φυσούσε ανάμεσα στα κλαδιά του. Πολλές φορές κοιμήθηκε εκεί, με το δέντρο να Τον παρακολουθεί και το δάσος να μένει ακίνητο και σιωπηλό. Και ο άγγελος παρέμενε εκεί κοντά σαν πιστός φρουρός.
Κάποτε ήρθαν και άλλοι άνθρωποι μαζί με τον Κύριο στο δάσος και κάθησαν μαζί Του στον ίσκιο του δέντρου και συζήτησαν για πράγματα που το δέντρο δεν καταλάβαινε· μόνο άκουγε για αγάπη, φιλανθρωπία και πραότητα και έβλεπε ότι ο Κύριος ήταν αγαπητός και σεβαστός στους άλλους. Τους άκουσε να λένε για την καλωσύνη Του και την ταπεινότητά Του, πως θεράπευε τους αρρώστους και ανάσταινε τους νεκρούς και ευλογούσε όλους όπου πήγαινε. Και το δέντρο αγάπησε τον Κύριο για την ομορφιά και την καλωσύνη Του· και χαιρόταν όταν ήταν στο δάσος. Και τα άλλα δέντρα χαιρόταν, επειδή κι αυτά αγαπούσαν τον Κύριο. Και ο άγγελος ήταν πάντα εκεί κοντά.
Ο Κύριος ήρθε μία νύχτα μόνος στο δάσος με το πρόσωπο χλωμό από την αγωνία και υγρό από τα δάκρυα και γονάτισε και προσευχήθηκε. Το δέντρο Τον άκουσε και το δάσος έμεινε ακίνητο, όπως όταν έρχεται ο θάνατος. Και όταν ήρθε το πρωί, ο άγγελος είχε φύγει.
Υπήρχε μεγάλη αναστάτωση στο δάσος. Από παντού ακουγόταν φωνές και ήχοι σπαθιών και τσεκουριών. Εμφανίστηκαν ξένοι άνθρωποι που φώναζαν, έβριζαν και απειλούσαν και το δέντρο τρόμαξε. Φώναξε τον άγγελο, αλλά αυτός δεν ήρθε.
«Όχι», φώναξε το κλήμα, «ήρθαν να καταστρέψουν το δέντρο, την περηφάνια και τη χαρά του δάσους!»
Το δάσος ταράχτηκε, αλλά μάταια. Οι ξένοι άνθρωποι χτυπούσαν τα τσεκούρια τους με δύναμη και το δέντρο έπεσε στο έδαφος. Έκοψαν και τα όμορφα κλαδιά του και τα πέταξαν τριγύρω και το μαλακό του φύλλωμα το πήραν οι άνεμοι.
«Με σκοτώνουν!» φώναξε το δέντρο, «γιατί δεν είναι εδώ ο άγγελος να με προστατέψει;»
Αλλά κανένας δεν άκουσε τις φωνές του, κανένας εκτός από τα άλλα δέντρα του δάσους που έκλαιγαν. Τότε οι άνδρες έσυραν το γυμνό δέντρο μακρυά από το δάσος και τα άλλα δέντρα δεν το ξαναείδαν.
Αλλά ο βραδινός άνεμος που φύσηξε από την πόλη του μεγάλου βασιλιά εκείνο το βράδυ τους είπε πως ένας σταυρός σηκώθηκε σε ένα λόφο — το δέντρο, πάνω στο οποίο βρισκόταν το σώμα του νεκρού Κυρίου.
1884.
Οι παραμυθάδες 