Το παραμύθι «Ο γάμος του ποντικού» αφηγείται η Ανθούλα Αθανασιάδου. Η Ανθούλα Αθανασιάδου είναι δασκάλα. Ανταποκρίθηκε στην πρόταση-πρόσκληση της Ομάδας μας προς όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην δράση της ηχητικής ψηφιοποίησης των παραμυθιών. Έτσι, τον Μάρτιο του 2018, ηχογράφησε μόνη της το παραμύθι και την ευχαριστούμε για την συμμετοχή της.
Αν θες κι εσύ να ηχογραφήσεις ένα παραμύθι, μάθε περισσότερα διαβάζοντας το σχετικό άρθρο πατώντας εδώ…
Άκουσε το παραμύθι στο ακόλουθο αρχείο!
Το μύθο του Αισώπου «Άραβας και καμήλα» αφηγείται το μέλος της ομάδας μας Χρήστος Τσίρκας.
Αν θες κι εσύ να ηχογραφήσεις ένα παραμύθι, μάθε περισσότερα διαβάζοντας το σχετικό άρθρο πατώντας εδώ…
Άκουσε το παραμύθι στο ακόλουθο αρχείο!
Το παραμύθι «Η Κάλλω και οι καλικάντζαροι!» αφηγείται η Μαίρη Γεωργαλή. Η Μαίρη Γεωργαλή, είναι καθηγήτρια φιλόλογος στο 2ο Λύκειο Καβάλας. Ανταποκρίθηκε στην πρόταση-πρόσκληση της Ομάδας μας προς όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην δράση της ηχητικής ψηφιοποίησης των παραμυθιών.Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2018, ηχογράφησε μόνη της το παραμύθι και την ευχαριστούμε για την συμμετοχή της.
Αν θες κι εσύ να ηχογραφήσεις ένα παραμύθι, μάθε περισσότερα διαβάζοντας το σχετικό άρθρο πατώντας εδώ…
Το παραμύθι «Η κόρη και ο γέρος» αφηγείται η Κατερίνα Κουμανίδου. Η Κατερίνα Κουμανίδου είναι υπεύθυνη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός». Ανταποκρίθηκε στην πρόταση-πρόσκληση της Ομάδας μας προς όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην δράση της ηχητικής ψηφιοποίησης των παραμυθιών.Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2018, ηχογράφησε μόνη της το παραμύθι και την ευχαριστούμε για την συμμετοχή της.
Αν θες κι εσύ να ηχογραφήσεις ένα παραμύθι, μάθε περισσότερα διαβάζοντας το σχετικό άρθρο πατώντας εδώ…
Το παραμύθι «Ο ψαράς και το χρυσόψαρο!» αφηγείται η Ματίνα Δαραβάνη. Η Ματίνα Δαραβάνη είναι Κοινωνική λειτουργός – Συγγραφέας. Ανταποκρίθηκε στην πρόταση-πρόσκληση της Ομάδας μας προς όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην δράση της ηχητικής ψηφιοποίησης των παραμυθιών. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2018, ηχογράφησε μόνη της το παραμύθι και την ευχαριστούμε για την συμμετοχή της.
Αν θες κι εσύ να ηχογραφήσεις ένα παραμύθι, μάθε περισσότερα διαβάζοντας το σχετικό άρθρο πατώντας εδώ…
Το παραμύθι «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας» αφηγείται η Καλλιόπη Σωτηρέλη. Η Καλλιόπη Σωτηρέλη είναι καθηγήτρια αγγλικών στο 7ο Γυμνάσιο Καβάλας. Ανταποκρίθηκε στην πρόταση-πρόσκληση της Ομάδας μας προς όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην δράση της ηχητικής ψηφιοποίησης των παραμυθιών. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2018, ηχογράφησε και οπτικοποίησε μόνη της το παραμύθι και την ευχαριστούμε για την συμμετοχή της.
Αν θες κι εσύ να ηχογραφήσεις ένα παραμύθι, μάθε περισσότερα διαβάζοντας το σχετικό άρθρο πατώντας εδώ…
Το παρακάτω παραμύθι γράφτηκε από τους μαθητές του 5ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας (Δ’ και Ε’ τάξεις) χρησιμοποιώντας τα «ζάρια των παραμυθιών» και με την βοήθεια των Παραμυθάδων. Αφορά την δράση που πραγματοποιήθηκε στο εορταστικό διήμερο την Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017 με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και την οποία διοργάνωσαν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός», το ΝΠΔΔ «Δημοτική Κοινωνική Αλληλεγγύη – Προσχολική Αγωγή Καβάλας» και τον Σύλλογο Εικαστικών Τεχνών και Φιλότεχνων Καβάλας Art Attack.
Τα παιδιά, ρίξανε τα ζάρια και οι εικόνες με τις οποίες έπρεπε να δημιουργήσουν ένα παραμύθι ήταν: Σπίτι, λουλούδι, ήλιος, κλειδαριά, πεταλούδα και πεταλούδα!
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο σπίτι σε ένα χωριό που το έλεγαν Ανήλιο. Αυτό το σπίτι ήταν παρά πολύ όμορφο και χαρούμενο και είχε δέντρα, είχε λουλούδια και τα λουλούδια άνθιζαν και ήταν πολύχρωμα και όταν έβγαινε ο ήλιος, όλη η πλάση ήταν μέσα στην χαρά.
Μέσα σε αυτό το σπίτι όμως ζούσε ένας γεράκος, ο μπάρμπα-Μανώλης ο οποίος ήταν κατσούφης, μουρτζούφλης και γκρινιάρης. Δεν χώνευε καθόλου τον ήλιο. Όμως ο ήλιος κάθε μέρα έπαιρνε το άρμα του και έβγαινε πάνω στον ουρανό και κανένας δεν μπορούσε να τον συγκρατήσει.
Κάθε φορά που περνούσε πάνω από το σπίτι του μπάρμπα-Μανώλη του παράξενου, εκείνος κατέβαζε τη σκεπή και έπαιρνε ένα μαγικό τεράστιο κλειδί που είχε και κλειδωνότανε μέσα στο σπίτι του. Το κλειδί όμως και η κλειδαριά που ήταν γυαλιστερή και μεγάλη τον αγαπούσαν τον ήλιο και όταν ο μπάρμπα-Μανώλης αποφάσισε να βγει έξω για να δει εάν έφυγε ο ήλιος η κλειδαριά και το μαγικό κλειδί έβγαζαν λουλούδια.
Μια μέρα που ξεκλείδωσε και είδε ότι έβρεχε, αυτός ήταν χαρούμενος όμως το κλειδί ήταν πολύ στενοχωρημένο και μαύρισε από την στενοχώρια του. Τότε μια πεταλούδα από τα λουλούδια του, ήρθε πάνω στο κλειδί, το ακούμπησε, έβγαλε όλα τα χρώματα από τα φτερά της, το γυάλισε και το έκανε πανέμορφο. Όμως η βροχή συνέχιζε γιατί ο ήλιος είχε θυμώσει με τον μπάρμπα-Μανώλη και δεν ήθελε να ξαναπεράσει από την αυλή του. Τότε τα λουλούδια μαράθηκαν, έχασαν το χρώμα τους και έπεσαν στο έδαφος γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς τον ήλιο. Τότε ο μπάρμπα-Μανώλης κατατρόμαξε και κατάλαβε τι αξία έχει ο ήλιος.
Τι να κάνει όμως; Απελπισμένος και στενοχωρημένος όπως ήταν, παίρνει ένα αεροπλάνο και τρέχει στο σπίτι του ήλιου που ήτανε στην Ανατολοδύση. Έπεσε στα γόνατα του ήλιου και του ζήτησε συγνώμη.
Συγνώμη ήλιε μου λαμπρέ. Τώρα που σε χάσαμε από το σπίτι κατάλαβα την αξία σου. Σε παρακαλώ πολύ, κάθε μέρα να έρχεσαι στο σπίτι μας κι εγώ θα είμαι κοντά σου και θα σε βοηθάω για να κάνουμε τον κόσμο όμορφο.
Με μεγάλη μας χαρά δεχτήκαμε την πρόσκληση από τον παιδικό σταθμό «Παιδική Πολιτεία» της Ξάνθης και έτσι την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου, βρεθήκαμε -για δεύτερη φορά μέσα σε δύο μήνες- σε αυτόν τον πολύ όμορφο, γεμάτο χρώματα, χώρο.
Λίγο μετά τις 10 το πρωί μας υποδέχτηκαν γύρω στις 85 χαριτωμένες φατσούλες διάφορων ηλικιών. Αφού είπαμε μια δυνατή καλημέρα που ακουστήκαμε πέρα ως πέρα χωριστήκαμε σε δύο τμήματα για να απολαύσουμε κι εμείς και τα παιδιά καλύτερα το παραμύθι «Η κυρά-Καλή και οι δώδεκα μήνες».
Ο γέρος χρόνος σύστησε στην κυρά Καλή και την κυρά Κακή τα παιδιά του, τους 12 μήνες και τα εγγόνια του, τις τέσσερις εποχές. Από την μια έχουμε την Κυρά Καλή που είναι πάντα με το χαμόγελο και τον καλό λόγο που μόνο καλά λόγια βρίσκει να πει για όλους τους μήνες και από την άλλη την κυρά Κακή που είναι πάντα μέσα στην γκρίνια και την μιζέρια, που τίποτα καλό δεν βρίσκει να πει για κανέναν μήνα και καμία εποχή.
Μόλις το παραμύθι τελείωσε τα μεγαλύτερα παιδάκια των νηπίων μεταμορφώθηκαν τα ίδια στους δώδεκα μήνες, στην κυρά Καλή και την κυρά Κακή, και η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε άσχημα πράγματα για κάποιον από τους δώδεκα μήνες. Το συμπέρασμα; Το καλό κέρδισε!
Συμμετείχαν οι παραμυθάδες: Μαρία Μπουγά, Αρετή Τσιφλίδου, Μαρία Χαριζάνη
Την Τρίτη 09 Φεβρουαρίου η ομάδα των παραμυθάδων βρεθήκαμε στο 22ο νηπιαγωγείο Καβάλας και λίγο μετά τις 10 ξεκίνησε το ταξίδι μας στον κόσμο του παραμυθιού.
Πριν καν φτάσουμε στην πόρτα ακούσαμε παιδικές, χαρούμενες φωνές να μας καλωσορίζουν από μακριά.
Οι παραμυθάδες… Ήρθαν οι παραμυθάδες…,
…ενημερώνοντας έτσι, όσους δεν μας είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι. Αφού μας οδήγησαν στην τάξη τους δεν χάσαμε χρόνο και ξεκινήσαμε αμέσως το ταξίδι μας.
Γι άλλη μια φορά πρωταγωνιστές ήταν οι τέσσερις φίλοι μας (γάιδαρος, σκύλος, γάτα και κόκορας) που μας έμαθαν πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι φίλοι στην ζωή μας. Μας χάρισαν γέλιο με το σχέδιο του γαιδάρου για την εξόντωση των ληστών και φυσικά μας έμαθαν να πιστεύουμε και να κυνηγάμε τα όνειρά μας σε όποια ηλικία κι αν είμαστε.
Μόλις τέλειωσε το παραμύθι τραγουδήσαμε όλοι μαζί το τραγούδι «όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι» και σειρά είχε η δραματοποίηση. Τα παιδιά έβαλαν τις μάσκες που είχαν φτιάξει με την βοήθεια των νηπιαγωγών τους και η τάξη γέμισε με ήσυχα σκυλάκια, ναζιάρες γατούλες, υπομονετικά γαϊδουράκια και ζωηρά κοκοράκια.
Αφού κάναμε και την δραματοποίηση πώς θα μπορούσε να τελειώσει ευχάριστα το ταξίδι μας; Με παιχνίδι φυσικά. Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες -κάθε ομάδα και ένα ζώο από το παραμύθι μας- και παίξαμε το παραδοσιακό παιχνίδι «τα τρία ζώα» που για τις ανάγκες του παραμυθιού τα ζώα ήταν 4. Και νικητής αυτού…. η γάτα!
Συμμετείχαν οι παραμυθάδες: Αδελαΐδα Ράπτη, Αρετή Τσιφλίδου, Απόστολος Τσομπανόπουλος και Μαρία Χαριζάνη.
Τον παρακάτω μύθο μας έστειλε ο φίλος μας και μέλος των Παραμυθάδων, Τάσος Καμπουράκης από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας.
Το φυτό Μανιόκα
Ο Θρύλος της Μανιόκας είναι ένα λαογραφικό παράδειγμα των Ινδιάνων και πιο συγκεκριμένα της φυλής Τουπί / Γκουαράνι.
Εξηγεί πώς προήλθε αυτή η ρίζα η οποία είναι μία από τις κύριες τροφές των βραζιλιάνικων αυτόχθονων πληθυσμών.
Σύμφωνα με τον μύθο μια γυναίκα από την φυλή Τουπι γέννησε ένα κοριτσάκι και το ονόμασε Μάνη. Το κορίτσι ήταν πολύ όμορφο και το δέρμα της κατάλευκο. Ήταν ευτυχισμένη παίζοντας με τα άλλα παιδιά της φυλής. Αλλά και όλες οι φυλές την αγαπούσαν πολύ γιατί πάντα μετέδιδε την χαρά και την ευτυχία όπου κι αν πήγαινε.
Μια μέρα όμως η Μάνη αρρώστησε βαριά και όλες οι φυλές ανησύχησαν και στεναχωρήθηκαν πολύ. Ο σαμάνος της φυλής, ο ιερέας δηλαδή, έκανε διάφορες θεραπευτικές τελετουργίες όπως επίσης και πολλές προσευχές για να σώσει το μικρό κορίτσι, αλλά τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Έτσι το κορίτσι μετά από λίγες μέρες πέθανε.
Οι γονείς της Μάνης αποφάσισαν να θάψουν το νεκρό σώμα του κοριτσιού στην καλύβα γιατί αυτό ήταν το έθιμο των αυτόχθονων πληθυσμών. Οι γονείς γέμισαν το μέρος που θάφτηκε η μικρή τους κόρη με νερό και πολλά δάκρυα.
Κομένες ρίζες του φυτού Μανιόκα
Λίγες μέρες μετά τον θάνατο της Μάνης κάτι περίεργο συνέβη στην καλύβα. Φύτρωσε ένα φυτό του οποίου η ρίζα ήταν καφέ εξωτερικά και φωτεινό και κατάλευκο εσωτερικά όπως ήταν το δέρμα της Μάνης. Έτσι λοιπόν η μητέρα του κοριτσιού έδωσε το όνομα μανιόκα στο φυτό προς τιμήν της κόρης της. Μάνη από το όνομά της και όκα που σημαίνει καλύβα. εκεί δηλαδή που θάφτηκε το μικρό κορίτσι και φύτρωσε το φυτό.
Οι Ινδοί από τότε άρχισαν να χρησιμοποιούν την ρίζα του φυτού σε φαγητά και σε ποτά.
Οι παραμυθάδες 