Το ακόλουθο παραμύθι δημιουργήθηκε από τα παιδιά του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Βέροιας (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.) την Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου. Στην διάρκεια της εκδήλωσής μας, πήραμε τα παραμυθοζάρια μας, χωριστήκαμε σε ομάδες και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας!
Μία φορά κι έναν καιρό σε ένα καταπράσινο γήπεδο ήτανε μία μπάλα. Ένα ηλιόλουστο πρωινό ήρθαν η Μορφούλα, ο Λουκάς, ο Σωτήρης, η Φιλαρέτη, ο Νεόφυτος, ο Κωνσταντίνος και ο Γιάννης για να παίξουν. Είδαν την μπάλα στην άκρη του γηπέδου και αποφάσισαν να παίξουν μηλάκια. Έπαιζαν τα παιδιά πολλούς γύρους. Πότε νικούσε η μία ομάδα, πότε νικούσε η άλλη. Η μπάλα όλη αυτήν την ώρα σκεφτότανε μέσα της:
Αχ τι καλά να με πάρει ο Σωτήρης και να με πετάξει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού!
Ο Σωτήρης ήτανε ο πιο ψηλός και δυνατός από όλα τα παιδιά. Και πράγματι εκείνη τη στιγμή, θαρρείς και άκουσε την ευχή της μπάλας. Την πήρε στα χέρια του και με όση δύναμη είχε την πέταξε πολύ ψηλά. Τοοοοόσο ψηλά που εκείνη έφτασε στον ουρανό και…. σταμάτησε! Ναι, σταμάτησε εκεί ψηλά! Ξέρετε γιατί;
Γιατί είδε μπροστά της να απλώνονται τα λουλούδια του ουρανού. Είχανε χρώματα πολλά… ροζ, κόκκινα, κίτρινα και μοσχοβολούσαν υπέροχα! Ποτέ στη ζωή της η μπάλα δεν θυμάται να ένιωσε τέτοια μοσχοβολιά!
Άρχισε λοιπόν να κατρακυλάει χαρούμενη στα λιβάδια του ουρανού. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά της ένας μεγάλος άγγελος που κουνούσε τα φτερά του. Η μπάλα σταμάτησε και εκείνος έσκυψε από επάνω της και την ρώτησε:
Μα τι κάνεις εσύ εδώ;Χαίρομαι που είμαι τόσο ψηλά με τόσα χρώματα και παίζω. Θέλεις να παίξουμε μαζί;
…απάντησε η μπάλα.
Ο Άγγελος δέχτηκε με χαρά και άρχισε να κλωτσάει τη μπάλα. Όμως ο καημένος δεν είχε παίξει άλλη φορά τέτοιο παιχνίδι και επειδή το πόδι του ήτανε πολύ δυνατό, έδωσε μία κλωτσιά και τρύπησε την μπάλα.
Ωχ, πόνεσε το πόδι μου…
Φώναξε ο Άγγελος.
Ωχ, πονάω…
Είπε και η μπάλα και κοίταξε την τρυπούλα της που άνοιξε και ο αέρας άρχισε σιγά-σιγά να φεύγει από μέσα της.
Ο Άγγελος τότε είχε μία καταπληκτική ιδέα. Πήρε στα χέρια του ένα συννεφάκι, το φύσηξε μέσα στην μπάλα και έκλεισε την τρυπούλα με ένα δυνατό λουλούδι του ουρανού. Η μπάλα τώρα ήτανε πολύ ελαφριά και ανέβηκε ψηλά. Ξεκίνησε πάλι το παιχνίδι που τώρα πια ήταν πολύ εύκολο. Ο Άγγελος έπαιζε λίγο πιο σιγά και η μπάλα μπορούσε και πετούσε γύρω-γύρω φωνάζοντας από χαρά.
Οι δυο τους έγιναν οι καλύτεροι φίλοι και παίζουν στον ουρανό κάθε μέρα! Και φυσικά ο Άγγελος πότε δεν ξεχνά και πάντα φυλάει, τα παιδιά στο σχολείο του Λαζοχωρίου για το όμορφο δώρο που του έστειλαν!
Οι παραμυθάδες 