Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένα χωριό, εγκατειλημμένο και ερειπωμένο. Πριν περίπου 40 χρόνια, κάποιοι άνθρωποι με όμορφη ψυχή αποφάσισαν του ξαναδώσουνε ζωή. Έτσι, με πολύ μόχθο, αγάπη και προσωπική εργασία, το Νεοχώρι της Λευκάδας, σκαρφαλωμένο στην πλαγιά πάνω από το Νυδρί, άρχισε να παίρνει σιγά-σιγά ζωή.
Οι κάτοικοι, παρόλο που είναι πάνω κάτω είκοσι ψυχές, κατάφεραν και δημιούργησαν έναν δυναμικό σύλλογο, τον «ΜΕΛΑΝΥΔΡΟ». Τόσο ενεργό που σχεδόν κάθε μήνα διοργανώνουν τουλάχιστον δύο δράσεις.
Τον Σεπτέμβρη διοργανώθηκε το φεστιβάλ Genesis με πέντε διαφορετικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις! Για την πέμπτη και τελευταία που προγραμματίστηκε για το Σάββατο, 28 Σεπτέμβρη, επιλέχθηκε η ομάδα των Παραμυθάδων.
Φτάσαμε στο χωριό Παρασκευή βράδυ. Ο φωτισμός περιορισμένος, τα δρομάκια στενά αλλά η υποδοχή από δύο μέλη του συλλόγου ζέστη, φιλόξενη, γεμάτη φροντίδα… Μια ορθάνοιχτη αγκαλιά!
Εκείνο το βράδυ και το επόμενο πρωί γνωρίσαμε την αεικίνητη πρόεδρο Μαρία, που μας φίλεψε στο όμορφο σπιτικό της και που κάνει χίλια πράγματα συγχρόνως και τον νεαρό Άρη, τον Αλέκο, το ξωτικό της προσφοράς και της αλληλεγγύης, τον Αντώνη που μας μαγείρεψε γεμιστά και την όμορφη Ηλέκτρα, την Λιν, με τα έξι παιδιά, βρετανίδα της γενιάς των παιδιών των λουλουδιών που μας φιλοξένησε, τους υπερπολύτεκνους Δημήτρη & Ουρανία που μας έφτιαξε την ωραιότερη λευκαδίτικη λαδόπιτα, τον Δημήτρη από την Μακεδονία και την Μάρθα την εβρίτισσα, την δασκάλα κυρία Ηλέκτρα, τον Ρόουαν που ανέλαβε τον ξυλόφουρνο, την όμορφη γυναίκα του Πάρις και το μωρό τους τον Ρόσκο. Ανθρώπους που αγαπούν την φύση, την παράδοση, τα ζωντανά του κόσμου, την απλότητα και την λιτότητα.
Απόγευμα Σαββάτου λοιπόν ανηφορίζουμε στο παλιό σχολείο, στην αυλή του οποίου θα γινόταν οι αφηγήσεις μας. Το χωριό είναι τόσο ψηλά και με τόσο δύσκολο δρόμο πρόσβασης που αναρωτηθήκαμε πώς και αν θα έρθει κόσμος. Κι όμως, αυτοκίνητα με μικρά παιδιά, ερχόταν το ένα πίσω από το άλλο. Η αυλή γέμισε, ο φούρνος άναψε, χεράκια ζυμώνανε να ετοιμάσουν πίτσες να γίνουν στον κτιστό φούρνο της αυλής.
Η πρώτη φάση των παραμυθιών για τους μικρούς φίλους έγινε μέσα στην μια και μοναδική σχολική αίθουσα του κτιρίου. Ακροατές όχι μόνον οι μικροί μας και οι γονείς των παιδιών που συμμετείχαν ίσως με περισσότερη χαρά. Καθισμένοι στα κιλίμια άκουσαν με προσοχή τα παραμύθια:
«Ο χορτάτος λύκος και το πρόβατο», «Η ξιπασμένη νυχτερίδα», «Ο Ερμής και ο ξυλοκόπος», «Οι ποντικοί και οι γάτες», «Ο σκληρός φούρναρης», «Η Πούλια και ο Αυγερινός», «Το λιοντάρι και το ποντίκι», «Το ραγισμένο πυθάρι».
Με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα, έξω πλέον στην αυλή, άρχισαν και οι αφηγήσεις των ενηλίκων. Σπάνιες είναι οι φορές που νιώσαμε τόση ανταπόκριση και αλληλεπίδραση από ενήλικο κοινό.
«Κι άλλο παραμύθι, κι άλλο…»
Εκείνοι ζητούσαν κι εμείς χαιρόμασταν να λέμε!
«Ο λαουτιέρης» (ρωσικό), «Η μυλωνού» (Νάξος), «Η γυναίκα από ξύλο» (Περσία), «Τα δυο χωριά» (ινδιάνικο), «Η γριά και ο διάβολος» (Παλαιστίνη), «Όχι» (ρωσικό)», «Η ευτυχία του ψαρά» (Αρμενία) «Ο δρακο-υπηρέτης».
Όλοι μαζί κάναμε ένα ταξίδι στα μονοπάτια των παραμυθιών όλου του κόσμου!
Η νύχτα όμως προχωρούσε και η ψύχρα μάζεψε τις παρέες σε κύκλο. Κι εκεί που τα λέγαμε, τρώγοντας φρεσκοκομμένες πίτσες και μπρουσκέτες, μια φωτιά άναψε στην μέση της παρέας! Κι αυτό έγινε μόνο και μόνο για να δώσουν χαρά σε μας!
Γιατί οι άνθρωποι εκεί έτσι είναι φτιαγμένοι …από ζυμάρι παραμυθιών! Ανοίγουν την καρδιά τους και θέλουν να προσφέρουν περισσότερα από όσα παίρνουν! Γιατί ανακάλυψαν ποια είναι η αξία της ζωής!
Τους ευγνωμονούμε και τους ευχαριστούμε για την κάθε στιγμή που ζήσαμε κοντά τους!
Συμμετείχαν οι: Κεσικιάδου Ελισάβετ, Ράπτη Αδελαΐς, Τσαπανίδου Ζωή
Οι παραμυθάδες 