Καλοκαιριά της Παπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας
Ό,τι καιρό κάνει της Παπαντής, θα τον κάνει σαράντα μέρες
Δεσποτική εορτή που στους βυζαντινούς χρόνους την τιμούσαν στις 14 Φεβρουαρίου. Με αφορμή όμως έναν λοιμό που θέριζε εκείνα τα χρόνια, ο Ιουστινιανός, ως μεσιτεία στον Κύριον να τους βοηθήσει, μεταφέρει την γιορτή στις 2 Φεβρουαρίου. Έκτοτε, με εξαίρεση την αρμένικη εκκλησία που παρέμεινε στην αρχική ημερομηνία, γιορτάζουμε την Υπαπαντή του Σωτήρος αυτήν τη ημέρα.
«Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα….» αναφωνεί ο υπέργηρος Συμεών αντικρίζοντας το 40 ημερών Θείο Βρέφος. Είχε λάβει υπόσχεση από τον Θεό ότι δεν θα πεθάνει πριν δει την έλευση του Υιού Του. Λίγο πολύ γνωστά όλα αυτά…
Ξέρετε όμως, πως για την Ορθοδοξία, αυτήν την ημέρα ορίζεται και η γιορτή της Μητέρας;
Το 1929, τιμώντας και το πρόσωπο της Παναγίας, τιμούμε αυτές τις μορφές της ζωής μας, που έχουν επωμιστεί τον επίγειο ρόλο των αγγέλων. Πολύ λογική η συσχέτιση αν αναλογιστούμε τι φωνάζουμε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας: Παναγιά μου … Μάνα μου…
Η μητέρα δεν αποκτά την ιδιότητα μόνο επειδή γεννάει. Μάνα είναι αυτή που θα δώσει τα εσώψυχά της για να αναθρέψει καλά τα παιδιά της. Που θα σκέφτεται 26 ώρες το εικοσιτετράωρο τον δρόμο τον καλό της ζωής του παιδιού της. Που θα καταθέσει όλο της το είναι, για τον σκοπό αυτόν! Θα κάνει τα λάθη της, ναι! Μα ακόμη κι εκεί υπάρχει η αγάπη της!
Ένας Ινδός νομοθέτης έλεγε: «Ένας παιδαγωγός είναι ίσος με δέκα δασκάλους. Ένας πατέρας είναι ίσος με εκατό παιδαγωγούς. Μία μητέρα είναι ίση με χίλιους». Τώρα θα μας πείτε: Είναι ανάγκη να γιορτάζουμε την μητέρα δύο φορές τον χρόνο; Εμείς θα σας απαντήσουμε: Είναι όμορφο να την γιορτάζουμε κάθε μέρα του χρόνου! Χρόνια πολλά σε όλες του κόσμου τις μανούλες!
Οι παραμυθάδες 