Η παρακάτω ιστορία γράφτηκε από το μέλος των Παραμυθάδων Χρήστο Τσίρκα για τις ανάγκες του Φεστιβάλ Παιχνιδιού της ΔΗΜΟΦΕΛΕΙΑΣ του δήμου Καβάλας «Φτου και παίζει» του ευρωπαϊκού προγράμματος «Europe is our playground». Πρόκειται για μια γνωριμία με τους δύο ήρωες-μασκότ του φεστιβάλ. Τον Πελοπίδα τον Πυγολαμπίδα και την Ντάλια την Βεντάλια.
«Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα της αφεντιάς σας…
Μια ιστορία θα σας πω για ένα κοριτσάκι που δεν της άρεσαν καθόλου τα παιχνίδια. Τα μισούσε. Κι όποτε έβλεπε τα άλλα παιδιά να παίζουν, πάντα γινότανε η αιτία για να τους χαλάσει το παιχνίδι.
Για παράδειγμα, όποτε παίζανε κρυφτό, καθότανε σε ένα ψηλό σημείο και φώναζε δυνατά, μαρτυρώντας πού έχει κρυφτεί ο καθένας. Τέτοιες σκανταλιές έκανε συνέχεια για να χαλάσει το παιχνίδι των άλλων.
Το κορίτσι αυτό το λέγανε Ντάλια η Βεντάλια.
Εγώ, γνωρίζω πολύ καλά τον πατέρα της, τον Πελοπίδα τον Πυγολαμπίδα και το παράξενο της ιστορίας αυτής είναι, ότι ο ίδιος, σαν παιδί ήταν ακριβώς το αντίθετο από την Ντάλια. Έπαιζε συνέχεια με τα υπόλοιπα παιδιά και μάλιστα πολλά και διαφορετικά παιχνίδια.
Ο Πελοπίδας μεγάλωσε την εποχή που οι γειτονιές πλημμύριζαν τα καλοκαίρια από παιδιά. Φωνές, παιχνίδια, τσακωμοί, χαρές και στεναχώριες. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία. Κάθε μέρα η ίδια όμορφη ιστορία. Από νωρίς το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ, το ένα παιχνίδι διαδέχονταν το άλλο. Μήλα, αγαλματάκια, κουτσό, κικιρίκια κι αργά το βράδυ, με το που σκοτείνιαζε, κρυφτό.
Μα όταν πήγε στο γυμνάσιο, ο μπαμπάς του Πελοπίδα θεώρησε ότι ο γιος του μεγάλωσε και πως έπρεπε να αρχίσει να τον βοηθάει στην δουλειά του. Έτσι, ο Πελοπίδας άρχισε να παίζει λιγότερο και να περνάει περισσότερο χρόνο στο φούρνο του πατέρα του, μέχρι που έπαψε να παίζει τελείως.
Έμαθε καλά τη δουλειά και σύντομα έγινε αυτός φούρναρης και μάλιστα πολύ καλός. Έβγαζε το πιο νόστιμο και καλοψημένο ψωμί της περιοχής. Κι όσο για τα κουλούρια του, ποτέ δεν μπορούσες να φας μόνο ένα.
Σαν έγινε άντρας ο Πελοπίδας, μια γυναίκα γνώρισε κι αγάπησε και σύντομα την παντρεύτηκε. Πάνω στον χρόνο, φέρανε στον κόσμο και την Ντάλια, μα στη γέννα η γυναίκα του πέθανε.
Ο Πελοπίδας μεγάλωσε την Ντάλια μόνος του χωρίς καμιά βοήθεια από κανέναν. Άθελά του όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος. Από το φόβο του που έχασε τη γυναίκα του και προκειμένου να μην χάσει και τη Ντάλια, την ανάγκαζε να έρχεται καθημερινά στον φούρνο αμέσως μετά το σχολείο. Όσο για τα καλοκαίρια, η Ντάλια περνούσε όλη την μέρα της στο φούρνο βοηθώντας τον πατέρα της ή διαβάζοντας.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει αντικοινωνική. Να απεχθάνεται τις συναναστροφές με άλλους, οπότε και τις παρέες και τα παιχνίδια με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς.
Ο Πελοπίδας δεν είχε καταλάβει τη ζημιά που είχε προκαλέσει στη Ντάλια. Ένα μεσημέρι, ο Πελοπίδας είχε βγει έξω από τον φούρνο του κι έριχνε στα πουλιά ότι ψίχουλα είχε μαζέψει στα ράφια του. Εκείνη την ώρα Κάτι παιδιά περνούσαν κι άρχισαν να τον σχολιάζουν
Να…αυτός είναι ο μπαμπάς της ακατάδεχτης που μας αποφεύγει και μας κοροϊδεύει συνέχεια…
Άκουσα ότι την κλειδώνει στην αποθήκη…
Αρχικά ο Πελοπίδας δεν κατάλαβε ότι εννοούσαν αυτόν, αλλά όταν διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει άλλος εκεί κοντά, τα έχασε…αναστατώθηκε. Γύρισε στο σπίτι του στεναχωρημένος και πολύ προβληματισμένος. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Τότε ήταν που συνειδητοποίησε ότι η Ντάλια περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο μαζί του χωρίς να παίζει με τα παιδιά της ηλικίας της.
Το επόμενο πρωί, έπιασε την μονάκριβη κόρη του να της μιλήσει. Όσο κι αν της εξηγούσε ότι ήταν λάθος του που την κρατούσε στον φούρνο αντί να την αφήνει να παίζει με τα υπόλοιπα παιδιά στην γειτονιά, τόσο η Ντάλια αδιαφορούσε και λειτουργούσε σαν μαγεμένη. Σαν ένα ξωτικό, ένα σκανταλιάρικο καλικαντζαράκι, να της έκλεψε κρυφά την παιδικότητά της.
Αύριο μην έρθεις στον φούρνο. Πήγαινε να παίξεις με τα παιδιά…
…της είπε στο τέλος της συζήτησής του ο Πελοπίδας, μα η Ντάλια του απάντησε αδιάφορα:
Μπα, δεν θέλω…προτιμώ να έρθω μαζί σου.
Εκείνο το βράδυ ο Πελοπίδας είδε στον ύπνο του ένα παράξενο όνειρο. Ήταν μια γυναικεία φιγούρα –που ο ίδιος θεώρησε ότι ήταν η γυναίκα του που είχε πεθάνει-, ντυμένη στα άσπρα με καλυμμένο το πρόσωπό της. Εμφανίστηκε μπροστά του μέσα από μια λάμψη φωτός και του είπε με φωνή που νόμιζες ότι έβγαινε από πηγάδι.
Πελοπίδααααααα….Πελοπίδααααααα! Το ξέρω πως πονάς για την κόρη σου. Το ξέρω πως η έννοια σου είναι στην Ντάλια, μα αυτή είναι μαγεμένη. Μαγεμένη από την λάθος αγάπη σου. Έχει χάσει την διάθεση για παιχνίδι και παρέες. Δεν θέλει φίλους ούτε και παιχνίδια. Αλλά μην ανησυχείς. Υπάρχει ελπίδα. Δύσκολα μεν, αλλά υπάρχει. Τα μάγια της Ντάλιας θα λυθούν μόνο όταν άνθρωποι από πέντε χώρες βρεθούν στον ίδιο χώρο κι αρχίσουν να παίζουν και τα παιχνίδια τους κρατήσουν για πέντε μέρες. Εκεί μόνο η Ντάλια θα βρει την γιατρειά, αρκεί να καταφέρει να βρει και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα τις θέσουν άνθρωποι των χωρών αυτών. Μην χάνεις την ελπίδα σου Πελοπίδα. Βοήθα την Ντάλια να ζήσει την ζωή που χάνει μέρα με την μέρα.
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε από την γυναίκα στο όνειρό του ο Πελοπίδας και ξύπνησε καταϊδρωμένος. Από εκείνη την μέρα ψάχνει να βρει το μέρος που θα συναντηθούν άνθρωποι από πέντε χώρες και θα αρχίσουν τα παιχνίδια, μα τίποτα δεν έχει καταφέρει…
Ψέματα ή αλήθεια, έτσι λεν’ τα παραμύθια…
…κι αν νομίζεται ότι το παραμύθι μας τελειώνει εδώ κι έτσι απότομα, γελιέστε. Γελιέστε γιατί αυτή τη στιγμή, βλέπω στο βάθος να πλησιάζει ο Πελοπίδας κι η Ντάλια.
(Η ιστορία αυτή ακουγότανε κάθε μέρα στην έναρξη του φεστιβάλ και σε αυτό το σημείο κάνανε την εμφάνισή τους οι δύο ήρωες. Ακολουθούσε ένας μικρός διάλογος μεταξύ των δύο ηρώων και του αφηγητή:)
Πελοπίδα και Ντάλια καλώς ορίσατε. Χαιρόμαστε πολύ που σας έχουμε μαζί μας.
Νιώθω πολύ συγκινημένος γιατί το όνειρο που είχα δει κάποτε, τώρα βγαίνει αληθινό. Έχουν μαζευτεί εδώ άνθρωποι από πέντε χώρες και θα αρχίσουν να παίζουν παιχνίδια;
Κάπως έτσι…
Πάμε να φύγουμε μπαμπά…δεν μου αρέσει εδώ.
Περίμενε Ντάλια και νομίζω ότι τώρα ξεκινάει το δικό μας παραμύθι.
(Εκείνη την στιγμή, ο αφηγητής έθετε στον Πελοπίδα και την Ντάλια μια ερώτηση ή τους έβαζε μια δοκιμασία κι αυτοί με την σειρά τους έπρεπε να απαντήσουν σωστά ή να την φέρουν σε πέρας. Μπορούσαν βέβαια να έχουν βοήθεια από τον κόσμο. Μία ερώτηση-δοκιμασία για κάθε μέρα του φεστιβάλ κι αν όλα πήγαιναν καλά, τότε θα λύνονταν τα μάγια της Ντάλιας και θα γινότανε και πάλι ένα παιδί με διάθεση για παιχνίδι και παρέες.)
Το παραμύθι μας, δεν τελειώνει εδώ, ούτε και σήμερα. Πέντε μέρες θα κρατήσει. Μέχρι ο Πελοπίδας κι η Ντάλια να μπορέσουν να βρούνε τις απαντήσεις τους. Κι εσείς αγαπητοί μας φίλοι, μπορείτε να τους βοηθήσετε αν γνωρίζετε κάτι. Κι αν όλα πάνε καλά, τότε η Ντάλια θα γίνει και πάλι παιδί. Θα αρχίσει και πάλι να χαμογελάει και να έχει διάθεση για παιχνίδι, διάθεση για ζωή….
Ας αρχίσουν τα παιχνίδια λοιπόν…αρχή των παιχνιδιών, καλησπέρα της αφεντιάς σαααααααααααααααςςςςςςςςςςς!
(Την πρώτη μέρα του φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στο φρούριο της Καβάλας, η ερώτηση ήταν «πότε χτίστηκε». Μετά από ώρα και με την βοήθεια του κόσμου, δόθηκε η απάντηση «15ος αιώνας». Την δεύτερη μέρα που η γιορτή μεταφέρθηκε στο παρκάκι της πλατείας Κάνιγγος στην περιοχή Σούγελο, η ερώτηση ήταν «τι σημαίνει Σούγελο» κι η σωστή απάντηση που δώσανε ήταν «δρόμος του νερού». Την τρίτη μέρα στο παρκάκι του Αγίου Λουκά, υπήρξε δοκιμασία και πιο συγκεκριμένα, να βρούνε μια παλιά φωτογραφία που να απεικονίζει παιδιά να παίζουν ή κάποιο παλιό παραδοσιακό παιχνίδι-αντικείμενο. Μετά από ώρα τελικά, εμφανίστηκε μια παλιά φωτογραφία από την κυρία Έμυ και τον κύριο Γιώργο. Την προτελευταία μέρα που η γιορτή μεταφέρθηκε στον προαύλιο χώρο του γυμναστηρίου της Καλαμίτσας, η ερώτηση ήταν «από τι φτιάχνονταν το αρχαίο παιχνίδι, κότσια» και η απάντηση ήρθε μετά από ώρα «από τα πίσω πόδια του κατσικιού». Την τελευταία μέρα με την λήξη του φεστιβάλ, υπήρξε μια ακόμα δοκιμασία. Η Ντάλια έπρεπε να δεχτεί μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, τουλάχιστον εκατό αγκαλιές από παιδιά….
Η Ντάλια, έγινε πλέον ένα παιδί που αγαπάει τα παιχνίδια και αγαπάει και τα υπόλοιπα παιδιά…ίσως να βοήθησαν οι 116 αγκαλιές που δέχτηκε και που θα ήταν ακόμα περισσότερες αν δεν υπήρχε χρονικός περιορισμός)
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Στην βιβλιοθήκη μας προσθέσαμε δύο βιβλία που μας πρόσφερε με πολύ αγάπη ο νέος μας φίλος κ. Παύλος Μπαλογιάννης. Πρόκειται για το «Προσευχές για τα παιδιά από τα παλιά μας αλφαβητάρια» και το «Παιδικά παιχνίδια». Και τα δύο ανήκουν στην σειρά «Από τα παλιά μας αναγνωστικά» που εκδόθηκαν από το Εθνικό Κέντρο Έρευνας & Διάσωσης Σχολικού Υλικού σε επιμέλεια των Ευαγγελία Κανταρτζή και Παύλου Μπαλογιάννη.
Οι παραμυθάδες 