Παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους. Συνηθιζόταν σε διάφορες συγκεντρώσεις. Αφού έβγαζαν «τη μάνα» που θα κατηύθυνε το παιχνίδι, έπαιρναν όλοι με τη σειρά αριθμούς από το 1 (η μάνα) μέχρι τον τελευταίο.
Αρχίζοντας το παιχνίδι η μάνα έλεγε: «Έχω μια κολοκυθιά που κάνει (λ.χ.) 5 κολοκύθια». Ο παίχτης που είχε τον αριθμό 5 ρωτούσε: «Γιατί να έχει 5;». Η μάνα απαντούσε, ρωτώντας: «Πόσα θέλεις να έχει;». Ο 5 έλεγε: «Να έχει (λ.χ.) 2». Το λόγο τώρα έπαιρνε ο αριθμός 2 που ρωτούσε: «Γιατί να έχει 2;» και το παιχνίδι συνεχιζόταν με τις ίδιες ερωτήσεις και παρόμοιες απαντήσεις. Όταν κάποιος έκανε λάθος, π.χ. απαντούσε αυτός ενώ δεν είχε τον αριθμό προς τον οποίο απευθυνόταν η πρόκληση, τότε η μάνα τον τιμωρούσε. Οι τιμωρίες ήταν διαφόρων ειδών. Π.χ. να βγει έξω και να φωνάξει τρεις φορές τον κόκορα» ή «να γκαρίσει σαν τον γάιδαρο» κτλ. κτλ.
Πολλές φορές οι διάφοροι παίχτες προσπαθούσαν να παραπλανήσουν και να παρασύρουν έναν άλλον παίχτη ώστε να κάνει λάθος και να τιμωρηθεί. Έτσι λ.χ. ενώ κοίταζε προς τον αριθμό 4 και του έκανε μία χειρονομία, έλεγε: «Να έχει 8» προσπαθώντας έτσι να παρασύρει τον αριθμό 4 να μιλήσει… και να τιμωρηθεί.
πηγή: Από το βιβλίο του ΒΑΣΙΛ. ΤΑΚΗ «ΑΓΡΑΦΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ», εκδ. ΔΗΜΟΣ ΙΤΑΜΟΥ
Οι παραμυθάδες 