Το παρακάτω παραμύθι γράφτηκε από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Παληού χρησιμοποιώντας τα «ζάρια των παραμυθιών» και με την βοήθεια των Παραμυθάδων. Αφορά την δράση που πραγματοποιήθηκε στο εορταστικό διήμερο την Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017 με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και την οποία διοργάνωσαν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός», το ΝΠΔΔ «Δημοτική Κοινωνική Αλληλεγγύη – Προσχολική Αγωγή Καβάλας» και τον Σύλλογο Εικαστικών Τεχνών και Φιλότεχνων Καβάλας Art Attack.
Τα παιδιά, ρίξανε τα ζάρια και οι εικόνες με τις οποίες έπρεπε να δημιουργήσουν ένα παραμύθι ήταν:
Ήταν κάποτε ένα ροζ λουλούδι 🌸 που το έλεγαν Χαρά. Το έλεγαν έτσι γιατί ήταν πάντα ευτυχισμένο επειδή είχε γύρω του πολλούς φίλους-λουλούδια. Εκεί κοντά ζούσε και ένα δέντρο 🌲 που το έλεγαν Κλωνάρη. Ο Κλωνάρης ήταν πάντα στεναχωρημένος. Ένιωθε μοναξιά γιατί ήταν πάρα πολύ ψηλός και δεν μπορούσε να κάνει παρέα με τα λουλουδάκια. Το μόνο που έκανε ήταν να τα κοιτάζει. Ο καημένος αποζητούσε φίλους και ζήλευε τα μικρά λουλούδια.
Μία μέρα έπιασε μία δυνατή βροχή. Ένας άνθρωπος πλησίαζε τον Κλωνάρη κρατώντας μία ομπρέλα ☔ Η ομπρέλα ήταν κι αυτή λυπημένη. Δεν της άρεσε καθόλου να βρέχεται. Ευχόταν να την έκλεινε ο κύριός της και να ξεκουραστεί λιγάκι.
Πλάι στον Κλωνάρη βρισκόταν ένα ποταμάκι. Από την πολλή βροχή το ποταμάκι ξεχείλισε. Τότε ένα ψαράκι 🐟παρασύρθηκε από το νερό και κατρακύλησε δίπλα στα λουλούδια. Όμως κι εκείνα τα καημένα είχαν γείρει τα κεφαλάκια τους από το βάρος της βροχής.
Φάνηκε τότε να πλησιάζει και ένα κοριτσάκι.👧 Ήταν κι αυτό μουσκεμένο μέχρι το κόκκαλο.
Ο Κλωνάρης βλέποντας όλους γύρω του να φοβούνται άπλωσε τα μακριά και πλούσια κλαδιά του και τους προστάτεψε.
Ο κύριος έκλεισε την ομπρέλα και στάθηκε κοντά στον κορμό του.
Το κοριτσάκι σταμάτησε να φοβάται. Έπιανε ένα ένα τα λουλουδάκια στις χούφτες του κι εκείνα σήκωναν πάλι τα κεφαλάκια τους. Όταν σταμάτησε η βροχή πήρε και το ψαράκι και το έριξε πίσω στο ποτάμι να βρει τους φίλους του.
Και ένα ουράνιο τόξο γέμισε με χρώματα τον ουρανό.
Ήταν όλοι χαρούμενοι. Και περισσότερο ο Κλωνάρης που μπόρεσε να βοηθήσει και να έχει κάτω από τα κλαδιά του τόσους πολλούς νέους φίλους.
Άρχισε να νυχτώνει. Ένα πεφταστέρι 🌠είδε την χαρούμενη συντροφιά και χαμήλωσε για να τους δει από κοντά. Ήταν όμως ντροπαλό και κρύφτηκε πίσω από ένα σύννεφο. Το φως του όμως ήταν τόσο δυνατό που το σύννεφο έλαμπε. Οι φίλοι τον κατάλαβαν και τον φώναξαν κοντά τους. Έγιναν μία παρέα όλοι μαζί.
Το κοριτσάκι έκανε μία ευχή στο αστέρι:
«Ο κόσμος να είναι πάντα έτσι όμορφος και η φιλία να κρατάει για πάντα»!
Οι παραμυθάδες 