«… Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;…
Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε
παρά μονάχα κείνον…
που δε σέβεται τον Άνθρωπο […]»
(από το ποίημα: «Διακήρυξη, προς το λαό μου και σ’ όλους τους λαούς του κόσμου – Γιάννης Ρίτσος)
«Οι Παραμυθάδες» είμαστε ένας σύλλογος για την διατήρηση και διάδοση του λαϊκού παραμυθιού και παιχνιδιού με μόλις πέντε χρόνια ζωή στα κοινά της Καβάλας –και όχι μόνο. Τους τελευταίους έξι μήνες όμως, μας δόθηκε η δυνατότητα να ανακαλύψουμε έννοιες και να νιώσουμε συναισθήματα, πρωτόγνωρα. Δοτικότητα, εθελοντισμός, αλτρουισμός…νιώσαμε άνθρωποι.
Πέρασαν έξι μήνες από τότε που κάποιοι σύλλογοι στην Καβάλα, ενώσαμε την δυναμική μας για να σταθούμε αρωγοί σε ανθρώπους που χάσανε τα σπίτια τους, την πατρίδα τους. Η κίνηση αυτή πήρε οντότητα και πολύ σύντομα την αγκάλιασαν κι άλλοι σύλλογοι από το νομό της Καβάλας, αλλά και μεμονωμένοι συμπολίτες μας. Πέρασε κι άλλος καιρός κι η αγκαλιά άνοιξε. Προστέθηκαν οι γύρω πόλεις, αλλά κι από τον Έβρο μέχρι την Κέρκυρα.
Η καρδιά της Διασυλλογικής χτυπούσε στην Καβάλα μιας κι εδώ έφταναν με το καράβι από την Λήμνο, άνθρωποι με ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους την θλίψη αλλά και την ύβρις που είχαν υποστεί οι ψυχές τους. Κι ίσως αν αντίκριζες έναν ηλικιωμένο πρόσφυγα, να έστρεφες το κεφάλι αλλού. Αν ήταν νεώτερος, ίσως να σχολίαζες «νέος άνθρωπος είναι…θα τα καταφέρει». Μα υπήρχαν και πολλά παιδιά, γαντζωμένα στα φουστάνια των μανάδων τους να σε κοιτάνε με εκείνα τα δακρυσμένα μάτια και να εκτοξεύουν δεκάδες ερωτηματικά. Μα ήταν και βρέφη κρεμασμένα στο στήθος της μάνας τους, πικροκαταπίνοντας το μαύρο γάλα της απονιάς. Για αυτά, τι θα πούμε; Τί θα σχολιάσουμε; Που κανονικά θα έπρεπε να τρέχουν στα πάρκα παίζοντας και γελώντας.
Πριν έξι μήνες περίπου «υποδεχτήκαμε» το πρώτο καράβι με πρόσφυγες. Εκείνη η εικόνα των εκατοντάδων ανθρώπων που χαμένοι κατέβαιναν και έτρεχαν για το ΚΤΕΛ, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες μας. Κι όχι μόνο η εικόνα, αλλά και οι υπόλοιπες αισθήσεις που δεν μπορούν να απαθανατιστούν από μια κάμερα και να μεταδοθούν σε μια μικρή οθόνη, όσο κι αν ο λόγος του δημοσιογράφου προσπαθεί να αγγίξει το συναίσθημα.
Ήταν σαν να ζωντάνεψαν ξανά οι σελίδες της ιστορίας. Πόντος, Σμύρνη, Ανατολική Θράκη, Καύκασος. Η προσφυγιά ξύπνησε και πάλι, φόρεσε άλλη σημαία κι άλλη θρησκεία και βγήκε σεριάνι.
Όλο αυτό το διάστημα, η Διασυλλογική Κίνηση δέχτηκε κριτικές, θετικές –οι περισσότερες- αλλά και αρνητικές. Αναμενόμενο ήταν εξάλλου.
«Γιατί δεν κάνετε κάτι για τους έλληνες;»
Ένα ερώτημα που έγινε καραμέλα πλέον στα στόματα διάφορων που την αναμασούν μόνο και μόνο για να σπείρουν την διχόνια, την μιζέρια, την κακία τους.
Ένας νοήμων που παρακολουθεί τα κοινά της πόλης ή ξέρει να ακούει και να κατανοεί, γνωρίζει για την έντονη δράση και συμβολή στις ελληνικές οικογένειες που έχουν ανάγκη, τόσο του Συλλόγου «Πνοή – Μέριμνα για το παιδί και την οικογένεια», όσο και των Γιατρών του Κόσμου.
Από την άλλη, υπάρχει το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Καβάλας που επιτελεί σημαντικό έργο για τις άπορες οικογένειες. Αλλά και η Ιερά Μητρόπολη Φ.Ν.Θ. με το «τραπέζι της αγάπης». Υπάρχουν σύλλογοι και φορείς που βοηθάνε τους έλληνες που χρειάζονται βοήθεια. Η «Διασυλλογική Κίνηση Καβάλας για υποστήριξη σύρων προσφύγων» δημιουργήθηκε όχι τόσο για να τείνει χείρα βοηθείας σε αυτούς τους ανθρώπους, όσο για να μοιραστούμε τον πόνο τους. Να γίνουμε μια ανάσα στο ταξίδι τους προς το άγνωστο. Για να προσφέρουμε ένα χαμόγελο σε ένα παιδάκι που ξέχασε να χαμογελά.
Είναι τιμή για εμάς στους «Παραμυθάδες» που είμαστε κομάτι της Διασυλλογικής αν και θα ευχόμασταν να ήταν αχρείαστη… Είναι πολύ εύκολο να κάθεσαι στο σπίτι σου και να σχολιάζεις, να κρίνεις, να προτείνεις, να άγεσαι και να φέρεσαι. Μα έτσι, δεν αλλάζεις τίποτα –εκτός από την ακουστική του χώρου. Το δύσκολο μα και ουσιαστικό συνάμα, είναι να βγεις στον δρόμο και να ενεργοποιήσεις τους άλλους για το κοινό καλό. Αυτό κάνανε τόσοι σύλλογοι στο παρελθόν…αυτό κάνουμε τόσοι σύλλογοι τώρα…κι ελπίζουμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε και στο «αύριο». Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο που κουβαλάει την δυστυχία, πέρα από θρησκευτικές, εθνικές, φυλετικές διακρίσεις. Απλά, ως Άνθρωπο προς Άνθρωπο!
Τί θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;
Οι παραμυθάδες 