Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε από τη Μαρία Γουμενοπούλου η οποία επέλεξε και την εικόνα.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ) Συνέχεια
Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε από τη Νάντια θωμά ενώ η εικονογράφηση έγινε από μαθητές του νηπιαγωγείου από τα εκπαιδευτήρια Θωμά.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ) Συνέχεια
Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε και εικονογραφήθηκε από τον μαθητή δημοτικού Αναστάση Κοτζαπαναγιώτη.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ) Συνέχεια
Από τα μέσα Νοεμβρίου, πόλεις σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, έχουν αρχίσει τους στολισμούς των δρόμων, πλατειών, κτιρίων, προκειμένου να υποδεχτούν την μεγάλη αυτή γιορτή αλλά και την αλλαγή του χρόνου που θα ακολουθήσει. Στη συνέχεια, την σκυτάλη παίρνουν τα σπίτια όπου νοικοκύρηδες και νοικοκυρές προσπαθούν να μπουν κι αυτοί στο κλίμα και την διάθεση της εποχής. Φωτεινά λαμπάκια στις προσόψεις των σπιτιών. Διακοσμητικά στολίδια στις αυλές. Το ίδιο και τα εμπορικά καταστήματα. Αλλάζουν τις βιτρίνες τους, ψάχνοντας την καλύτερη γιορτινή όψη τους. Ήχοι ή μουσικές που ακούγονται, είναι σε ρυθμούς Χριστουγέννων.
Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά…
Είναι η φράση που βγήκε ασυναίσθητα από το στόμα μου κι όταν την επεξεργάστηκα, ένιωσα σα να θέλω να κόψω τον ομφάλιο λώρο από την γιορτή. Να αποστασιοποιηθώ και να δείξω ότι η συμμετοχή μου είναι επικουρική. Την ίδια στιγμή σκέφτομαι για τα δώρα που πρέπει να αγοράσω σε παιδιά, τρόφιμα για το γιορτινό τραπέζι, ρούχα και αξεσουάρ προκειμένου να ενταχθώ στο κλίμα. Κι όλα αυτά σε συνάρτηση με την οικονομική μου δυνατότητα.
Τα Χριστούγεννα, λέμε ότι είναι γιορτή αγάπης. Σε ποια αγάπη όμως αναφερόμαστε; Ποιους αγαπάμε και γιατί;
Αν αγαπώ μόνο τον εαυτό μου και τους πολύ στενούς μου ανθρώπους, είναι αρκετό; Αυτό με κάνει άνθρωπο; Μιλάω για την αγάπη σαν να είναι δεδομένη, σαν να είναι ένα κόσμημα που όποτε θες το φοράς και όποτε σε βαραίνει το βγάζεις από πάνω σου. Μα αυτό είναι η αγάπη;
Αισθάνομαι τυχερός που έχω ανθρώπους που τους αγαπώ και με αγαπάνε. Αισθάνομαι άσχημα όμως που δεν μπορώ να νιώσω αγάπη ή έστω να νοιαστώ για τους ανθρώπους γύρω μου. Να νιώσω την μοναξιά τους -αυτών που είναι μόνοι-, να νιώσω τον πόνο τους, να νιώσω την ανάγκη τους να αγαπηθούν.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή για τα παιδιά, είναι μια γιορτή για την αγάπη…
Είναι η επόμενη φράση που βγαίνει από το στόμα μου, σαν αποτέλεσμα σκέψης και παρατήρησης. Πρέπει να δείξω σε έναν άγνωστο, ότι τον αγαπώ, ότι τον νοιάζομαι. Αρκεί μια κίνησή μου. Να προσφέρω ένα συμβολικό ή ουσιαστικό δώρο σε έναν άστεγο για παράδειγμα. Μια κουβέρτα, ένα μπουφάν. Να του χαρίσω ένα εγκάρδιο χαμόγελο, να του σφίξω το χέρι και να του ευχηθώ καλές γιορτές. Να χτυπήσω την πόρτα του γείτονά μου, που ξέρω ότι ζει μόνος και να πιω μαζί του ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ποτήρι κρασί. Να ακούσω την ιστορία του, την καρδιά του που θέλει τόσο πολύ να μιλήσει σε κάποιον.
Αυτές τις γιορτές, θέλω να αλλάξω εγώ πρώτος. Να δω την αγάπη έξω από εμένα, πέρα από αυτούς που αγαπώ και με αγαπούνε. Να δω την αγάπη στους δρόμους της πόλης, σε ανθρώπους άγνωστους. Κι αυτό ας είναι το πρώτο βήμα, αν θέλω να λέγομαι άνθρωπος. Όσο για το δεύτερο βήμα, πολύ πιο δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο… να ορίσω τα Χριστούγεννα ως γιορτή της κάθε μέρας από τις υπόλοιπες 364 του χρόνου.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!
Ένα από τα πρόσωπα της αγάπης, πρωταγωνιστεί στην ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη με τίτλο «Οι επισκέπτες».
Δεκέμβριος, ο μήνας της αγάπης. Αγάπη λοιπόν και το θέμα μας στην μηνιαία επίσκεψή μας με τα παιδιά που έχουν για στέκι τους τις παιδικές βιβλιοθήκες ή την Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός». Μόνη διαφορά, το σημείο συνάντησής μας. Λόγω των εορτών, επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε την δράση μας στο σπιτάκι του Αϊ Βασίλη στην κεντρική πλατεία της Καβάλας.
Έτσι, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα της Τρίτης 20 Δεκεμβρίου, τα παιδιά άρχισαν να προσέρχονται στο σπιτάκι του κοκκινοφορεμένου άγιου. Μέχρι να μαζευτούνε αρκετά, ξεκινήσαμε την κατασκευή μας. Τα παιδιά έπρεπε να φτιάξουν μια τρισδιάστατη Χριστουγεννιάτικη κάρτα όπου το θέμα της θα ήταν η αγάπη. Και το κατάφεραν υπέροχα.
Κι ύστερα ήρθαν τα παραμύθια και στόλισαν την κάθε γωνιά, ζέσταναν την κάθε ψυχή, ανακούφισαν την κάθε έγνοια. Παιδιά που γεύτηκαν κάθε ανάσα, κάθε λέξη και συναίσθημα. Παραμυθάδες που μέθυσαν από τις έντονες ματιές των παιδιών. Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα, όπως όλα τα απογευμάτα που δημιουργούμε στις δράσεις μας με την Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας!
Και του χρόνου παιδιά! Εννοείται ότι ευχαριστούμε και τους γονείς που δεν χάνουν την ευκαιρία να τα φέρουν δίπλα μας. Τους ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια!
Συμμετείχαν οι Παραμυθάδες: Καπατζιάς Τάσος, Κούφτα Γεσθημανή, Μίχα Μέλη, Μπουγά Μαρία, Ράπτη Αδελαϊς, Τσαπανίδου Ζωή, Τσίρκας Χρήστος και Χαριζάνη Μαρία!
Πριν δύο εβδομάδες, η αγαπημένη μας Μέλη Μίχα, και η υπέροχη μητέρα της η Σταυρούλα Παναγιωτίδου, μας ανακοίνωσαν ότι το Σωματείο των Απολυμένων στην Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (Β.Φ.Λ.) θα πραγματοποιήσει την Χριστουγεννιάτικη γιορτή για τα παιδιά τους. Στην Βιομηχανία εργάζονταν ο πατέρας της Μέλης, ο πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος Αλέξης, ο οποίος είναι πλέον μέσα στους 170 απολυμένους. «Θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι στην γιορτή;». Η πρόταση που διατυπώθηκε ως ερώτηση μετατράπηκε σε μεγάλη επιθυμία από την ομάδα μας και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη απαντήσαμε θετικά.
Ο χώρος που πραγματοποιήθηκε η γιορτή ήταν η Παλιά Μουσική (Χαλήλ Μπέη Τζαμί). Στολισμένη με αγάπη, χρώματα, χαρούμενες φωνές, πολλά γλυκίσματα και εδέσματα. Ο καθένας έφερνε και κάτι. Η ατμόσφαιρα έκρυβε την πίκρα μιας κατάστασης που χρονίζει και στερεί σε 170 οικογένειες βασικές χαρές και δικαιώματα. Έπρεπε όμως αυτή η πίκρα να παραμεριστεί για χάρη των παιδιών. Εξάλλου, για αυτά γίνονταν όλα.
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016…ώρα 16:00. Όλα είναι έτοιμα για να ξεκινήσει η γιορτή…
Ζωγραφική προσώπου, μπαλόνια, κατασκευές και βέβαια παραμύθια και παιχνίδια. Απ’ όλα είχε το πρόγραμμα. Στη δική μας δράση, ξεκίνησαν πρώτα τα παραμύθια για να γνωρίσουν τα παιδιά, τα άσχημα πλάσματα που ακούνε στο όνομα καλικάντζαροι. Κι ύστερα έπρεπε να στολίσουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που θα μεταφερθεί στην γέφυρα-είσοδο της Βιομηχανίας και μαζί με αυτό, θα βρίσκονται νοερά και όλα τα παιδιά που κρέμασαν το στολίδι που δημιούργησαν μόνα τους.
Στην συνέχεια παίξαμε παιχνίδια, φάγαμε σπιτικό ζεστό ποπ-κορν από τα χέρια του Αλέξη, φάγαμε σπιτικά γλιφιτζούρια και γλυκά. Είπαμε ξανά παραμύθια, παίξαμε και αργά το απόγευμα αποχαιρετιστήκαμε με τις ευχές όλων μας να πυροβολάνε τον αέρα!
Κάποιος από εμάς, έπρεπε να γράψει το άρθρο που διαβάζετε. Στρέψαμε όλοι τα κεφάλια μας προς την Μέλη. Αυτή έπρεπε. Είχε έναν λόγο παραπάνω. Κι η Μέλη έγραψε από την ψυχή της όχι για την εκδήλωση που έγινε, αλλά μια κατάθεση ψυχής… για τα χρόνια που πέρασαν σε μια θύμηση… και μπορείς να πεις ότι κλείνει σαν ένα γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη(;)!
Από μικρό κοριτσάκι, θυμάμαι πως περίμενα με ανυπομονησία αυτή τη γιορτή. «Σήμερα θα πάμε στη γιορτή του μπαμπά!», έλεγα γεμάτη χαρά και δεν περνούσαν οι ώρες ώσπου να έρθει εκείνη η στιγμή. Γνώριμα πρόσωπα και φίλοι, νόστιμες χριστουγεννιάτικες λιχουδιές και ο μπαμπάς να καμαρώνει που ακόμη ένας χρόνος πέρασε και μας μεγάλωσε με όλα μας τα καλά. «Και του χρόνου μόνο με υγεία!» ήταν η μοναδική ευχή που άκουγα και δεν καταλάβαινα το γιατί.
Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα συνειδητοποίησα πως ο μπαμπάς μου δουλεύει σε μία βαριά βιομηχανία. Θυμάμαι τις νύχτες που γύριζε σπίτι και η μαμά έκρυβε τα καμμένα από το βαρύ οξύ χέρια του για να μην τα δω. Θυμάμαι τις μέρες που άνοιγε η πόρτα και σοκαρισμένος της ανακοίνωνε ένα θλιβερό γεγονός.
Τώρα είμαι σχεδόν 30. Δεν περιμένω, ούτε ανυπομονώ κάποια γιορτή. Αναπολώ όμως, γεμάτη ευγνωμοσύνη στο Θεό, όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που έχω ζήσει. Σήμερα ο μπαμπάς μου είναι άνεργος, αλλά εγώ δυνατή και γεμάτη όνειρα για να στηρίξω τον μεγάλο του αγώνα. Έναν αγώνα για να μπορέσει να ξανακερδίσει τη δουλειά του.
Την Κυριακή το απόγευμα, στην Παλιά Μουσική της Παναγίας, η ομάδα των Παραμυθάδων (στην οποία ανήκω κι εγώ) ήταν εκεί για να με στηρίξει. Εμένα και όλα εκείνα τα παιδιά των απολυμένων εργαζομένων της ΒΦΛ. Είδα ξανά γνώριμα πρόσωπα και φίλους, νόστιμες χριστουγεννιάτικες λιχουδιές και μπαμπάδες να καμαρώνουν που ακόμη ένας χρόνος πέρασε και μεγάλωσαν τα παιδιά τους με όλα τους τα καλά.
Κι αν μπορούσα να κάνω μια ευχή για όλα αυτά τα παιδιά; Σίγουρα θα ήταν η εξής. Μακάρι κι εκείνα, στα τριάντα τους χρόνια να αναπολούν με νοσταλγία αυτές τις όμορφες χριστουγεννιάτικες μέρες, και όλα όσα περνούν αυτά και οι οικογένειές τους μια μέρα να ανήκουν στο παρελθόν.
Ευχαριστώ Παραμυθάδες!
Την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, θα βρεθούμε στο σπιτάκι του Αϊ Βασίλη στο πλάι της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας και των δράσεών της στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του δήμου Καβάλας «Χρυσά Χριστούγεννα».
Το απόγευμα γύρω στις 5 είναι το ραντεβού μας με τους μικρούς μας φίλους. Ένα ραντεβού που αναναιώνουμε κάθε μήνα στις παιδικές βιβλιοθήκες. Κατ’ εξέρεση και λόγω γιορτών, αποφασίσαμε για τον μήνα Δεκέμβριο, η δράση μας να πραγματοποιηθεί στην πλατεία και συγκεκριμένα στο σπιτάκι του Αϊ Βασίλη. Υπενθυμίζουμε ότι για την δράση αυτή, τα παραμύθια μας θα μιλάνε για την αγάπη (τον Νοέμβριο μιλούσανε για τον σεβασμό), ενώ για τον Ιανουάριο θα είναι η φιλία!
Με το πέρας των παραμυθιών, θα κατασκευάσουμε με τα παιδιά τρισδιάστατες χριστουγεννιάτικες κάρτες με θέμα την αγάπη!
Το πρόγραμμα με το οποίο συμμετέχει η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας στις γιορτές είναι αναρτημένο στην σελίδα της. Μπορείτε να μεταφερθείτε πατώντας εδώ…
Μύθος του Αισώπου –
Όταν ο Δίας δημιούργησε τους ανθρώπους, αυτοί είχαν τα πάντα με τα οποία είναι εφοδιασμένοι και σήμερα. Ο έρωτας όμως δεν κατοικούσε ακόμα στις ψυχές των ανθρώπων. Κι αυτό γιατί ο Θεός Έρωτας πετούσε μόνο ψηλά και έχοντας τεντωμένο το τόξο του, σημάδευε μόνο τους Θεούς.
Επειδή όμως ο Δίας φοβήθηκε μήπως χαθεί το ωραιότερο δημιούργημά του -ο άνθρωπος- έστειλε τον Έρωτα για να γίνει φύλακας του ανθρώπινου γένους.
Ο Θεός Έρωτας λοιπόν, πήρε αυτήν την εντολή από τον Δία, αλλά δεν θέλησε να κατοικήσει σε όλες τις ψυχές. Σε όποια ψυχή δεν είχε ήθος και αγνότητα, δεν επιχειρούσε να μπει, αλλά έστελνε για να τη προσέχουν, τους κοινούς Έρωτες, που ήταν τα παιδιά των Νυμφών.
Σε λίγες ψυχές κατοίκησε ο ίδιος και τις διέγειρε σε ερωτική μανία, εξασφαλίζοντας έτσι πολλά καλά στο γένος των ανθρώπων.
Όταν λοιπόν δεις, ανθρώπινη φύση που είναι αργή και δυσκίνητη στην αγάπη, να ξέρεις πως αυτή η ψηχή δεν αξιώθηκε ποτέ τα δώρα του Θεού Έρωτα.
Όταν όμως δεις κάποιον να είναι έντονος και θερμός στη σκέψη κι όταν τον δεις να ορμάει σαν φλόγα στην ερωτική αγάπη, να ξέρεις ότι αυτό είναι το δώρου του Θεού Έρωτα.
Οι παραμυθάδες 