Θρησκευτική παράδοση

Όταν την Καππαδοκία την είχαν οι Ρωμαίοι, κάποια στιγμή έστειλαν έναν διοικητή ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός, σκληρός και φιλοχρήματος άνθρωπος. Το πρώτο πράγμα που έκανε λοιπόν μόλις έφτασε στην επαρχία ήταν να πάρει από τους χριστιανούς ό,τι είχαν και δεν είχαν. Από νομίσματα μέχρι χρυσαφικά και κοσμήματα.

Εκείνη την εποχή δεσπότης ήταν ο Μέγας Βασίλειος. Για μέρες σκεφτόταν και προσπαθούσε να βρει λύση προκειμένου να γλυτώσει τους χριστιανούς και να ταπεινώσει τον διοικητή αλλά μάταια. Δοκίμασε όλους τους τρόπους, τον πήρε με το καλό, το παρακάλεσε αλλά τίποτα. Τότε έμαθε πως ο διοικητής είχε μανία με τα ζάρια και έτσι του πρότεινε να παίξουν μια μέρα οι δυο τους. Αν έχανε ο ρωμαίος θα έχανε όλα τα σακιά χρυσού που είχε μαζέψει από τους χριστιανούς. Αν έχανε ο Μέγας Βασίλειος θα έχανε την περιουσία του.
Ο διοικητής αμέσως δέχτηκε την πρότασή του γιατί εκτός του ότι ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι κανείς δεν είχε βρεθεί μέχρι τότε που να τον έχει κερδίσει.
Παίξανε λοιπόν αλλά η τύχη αυτή την φορά δεν χαμογέλασε στον ρωμαίο σιοικητή. Ο Μέγας Βασίλειος αφού κέρδισε πήρε πίσω όλα τα σακιά με τα χρήματα και τα κοσμήματα.
Όμως ήταν πάρα πολλά. Πώς θα τα γύριζε πίσω στους χριστιανούς αφού δεν ήξεραν τί είχε δώσει ο καθένας;
Τότε ο Μέγας Βασίλειος σκέφτηκε και είπε να του φτιάξουν πίτες και να βάλουν μέσα τα χρυσαφικά των χριστιανών. Μετά τις έκοψε και τις μοίρασε στον κόσμο και ο καθένας πήρε ο,τι χρυσαφικό του έτυχε στο κομμάτι του.

Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς, προς ανάμνηση, την Πρωτοχρονιά φτιάχνουμε πίτες με φλουρί και παίζουμε τυχερά παιχνίδια.

Μια από τις πιο γνωστές ιστορίες που έχει δράκο, βασιλοπούλα, ιππότη και φυσικά τον κακό, είναι αυτή με τον Αγ. Γεώργιο και τον δράκο. 

Ο Άγιος Γεώργιος λοιπόν καταγόταν από την Καππαδοκία. Έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού που ήθελε να διώξει κάθε χριστιανό. Οι γονείς του προέρχονταν από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν χριστιανοί. Όταν ήταν δέκα ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και έτσι η μητέρα του αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Παλαιστίνη. Εκεί μεγάλωσε ο Γεώργιος και κάθε μέρα που περνούσε φαινόταν ολοένα και περισσότερο οι αρετές της ψυχής του. Ήταν πιστός, ειλικρινής, ανδρείος, ηθικός και θαρραλέος. Όσο ο Γεώργιος υπηρετούσε στο στράτευμα του Διοκλητιανού, όταν  επέστρεψε στην Καππαδοκία από πόλεμο πέρασε από την πόλη Αλαγία της επαρχίας Αττάλειας της Μ. Ασίας.

Τότε η πόλη αυτή υπέφερε από ένα μεγάλο κακό. Υπήρχε ένας πελώριος δράκοντας με μακριά ουρά και πράσινα λέπια που έμοιαζε σαν έναν κροκόδειλο, που φώλιαζε στους βάλτους της Σιλέν, μια λίμνη που βρισκόταν έξω από την πόλη. Κάθε μέρα κατασπάραζε ο,τι έβρισκε μπροστά του. Είτε ήταν ζώο, είτε ήταν άνθρωπος. Τότε οι ντόπιοι αφού είδαν και απόειδαν κατέστρωσαν ένα σχέδιο. Κάθε μέρα έστελναν στον δράκοντα από δύο πρόβατα ο καθένας τους γιατί έτσι πίστευαν πως θα χορτάσουν το θηρίο. Στην αρχή το σχέδιο έδειχνε να πετυχαίνει αλλά πολύ σύντομα έφαγε όλα τα πρόβατα των κατοίκων και έτσι ο δράκος βγήκε πάλι για… κυνήγι. Τότε ο βασιλιάς με βαριά καρδιά και μη έχοντας άλλη επιλογή πρότεινε να θυσιάζουν στον δράκοντα από ένα παιδί κάθε μέρα με την ελπίδα πως ο δράκοντας θα χορτάσει ώσπου ο Θεός να τους λυπηθεί και να κάνει κάποιο θαύμα για να τους απαλλάξει από αυτό το βασανιστήριο.

Οι μέρες όμως περνούσαν και το θαύμα που περίμεναν δεν συνέβαινε. Ώσπου έφτασε η μέρα να θυσιαστεί η ίδια η κόρη του βασιλιά, η όμορφη βασιλοπούλα. Την έδεσαν λοιπόν και αυτήν στον ξύλινο στύλο όπου έδεναν και τα υπόλοιπα παιδιά και περίμενε και αυτή τον θάνατό της. Κανένας δεν περίμενε πως το θαύμα που για τόσο καιρό προσεύχονταν και περίμεναν θα γίνονταν εκείνη την ημέρα. Η βασιλοπούλα έχασε το χρώμα της και άρχισε να τρέμει από τον φόβο της μόλις άκουσε πίσω της βαριά βήματα αφού πίστευε πως ήρθε το τέλος. Μόλις γύρισε το κεφάλι της να δει ποιος προκάλεσε όλο αυτόν τον θόρυβο είδε κάτι που δε φανταζόταν. Ήταν ένας ιππότης με ασημένια πανοπλία και έναν σταυρό στον θώρακά του. Κατέβηκε από το άσπρο του άλογο και κρατώντας μια μεγάλη ασπίδα πλησίασε το τρομοκρατημένο κορίτσι. Η βασιλοπούλα μόλις την πλησίασε άρχισε να του εξηγεί την κατάσταση απ’ την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει. Εκείνος με την σειρά του της είπε ποιος ήταν. Ότι τον έλεγαν δηλαδή Γεώργιο, καταγόταν απ’ την Καππαδοκία και ήταν στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού πριν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Τώρα ο μόνος κύριός του ήταν ο Θεός και κήρυττε τον λόγο του όπου κι αν πήγαινε.

Για τον Γεώργιο ο δράκοντας συμβόλιζε το κακό και γι’ αυτό τον λόγο έπρεπε να τον νικήσει. Αντί να τραπεί σε φυγή λοιπόν για να σωθεί, έλυσε την βασιλοπούλα, την ανέβασε στο άσπρο άλογο και προετοίμασε τον εαυτό του για μάχη με το πελώριο θηρίο. Μετά από λίγη ώρα μέσα από την λίμνη εμφανίστηκε το τεράστιο κεφάλι του ερπετού και ακολουθούσε το ογκώδες σώμα του με τα τεράστια φτερά. Ο δράκοντας κινιόταν πάρα πολύ γρήγορα. Μόλις είδε τον ιππότη επιτάχυνε κι άλλο το βήμα του και άνοιξε τα φτερά του. ο Γεώργιος χωρίς να χάσει χρόνο έσφιξε την λόγχη στην παλάμη του για να χτυπήσει δυνατά τον δράκοντα. Με όση δύναμη είχε κάρφωσε τη λόγχη που είχε διαπεράσει το στόμα του δράκου βγαίνοντας πίσω από τον λαιμό του. Με αυτόν τον τρόπο τον τραυμάτισε θανάσιμα.

Με την ζώνη της βασιλοπούλας έδεσαν τον δράκο, τον ανέβασαν στο άλογο και τον οδήγησαν στο κάστρο. Εκεί ο βασιλιάς έδωσε υπόσχεση στον Γεώργιο πως αν έσφαζε τον δράκο, αυτόw καθώς και όλοι οι υπήκοοί του θα βαφτίζονταν χριστιανοί. Έτσι κι έγινε. Ο Γεώργιος τους απάλλαξε μια και καλή από τον τύραννο που τους βασάνιζε τόσο καιρό και ο βασιλιάς κράτησε την υπόσχεσή του. Αφού αποχαιρέτησε ο Γεώργιος, βασιλιά και βασιλοπούλα, συνέχισε τον δρόμο του που θα τον οδηγούσε πολύ σύντομα στο να γίνει μάρτυρας του χριστιανισμού.