Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας. Η ιστορία είναι ιδέα της Ελένης Αθανασάκη και γράφτηκε με την βοήθεια της Γεωργίας Παπαδημητρίου! Η ζωγραφιά του παραμυθιού είναι επίσης της Ελένης Αθανασάκη.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.
«Χέρια ενωμένα»
Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια γεννήθηκε ένας πλανήτης που τον λέγανε Τέρρα. Αυτός ο πλανήτης ήταν πολύ διαφορετικός από τους άλλους πλανήτες. Δεν ήταν μήτε σαν τον Πλούτωνα που ήταν μικρός σαν νάνος, μήτε σαν τον Άρη που ήταν κόκκινος και είχε μόνο ένα βουνό τον Όλυμπο μα μήτε και σα την αδερφή του την Αφροδίτη που ήταν λαμπερή σα την σελήνη. Ο Τέρρα ήταν γεμάτος από βουνά, μεγάλα και μικρά. Ήταν γεμάτος από λουλούδια κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια και ότι άλλο χρώμα βάλει ο νους. Ήταν γεμάτος από ελέφαντες, ψάρια, δεινόσαυρους και άλλα πολλά πλάσματα μικρά, μεγάλα και παράξενα. Τα πιο περίεργα όμως πλάσματα που κατοικούσαν στον Τέρρα ήταν τα Χόμους.
Στην αρχή υπήρχε μόνο ένα Χόμους. Αυτό χωρίστηκε στα δύο και έκανε ένα ίδιο Χόμους και μετά δημιουργήθηκαν πολλά. Έτσι ο πλανήτης Τέρρα γέμισε πολλά Χόμους. Χόμους μικρά μα και μεγάλα, με μακριά μα και με κοντά μαλλιά. Χόμους με καφέ, με μαύρα αλλά και με μάτια μπλε και πράσινα σα της θάλασσας.
Τα Χόμους στην αρχή ζούσαν σε καλύβες, καλλιεργούσαν την γη και ήταν πολύ ευτυχισμένα. Μετά άρχισαν να ανακαλύπτουν πράγματα και έφτιαξαν μεγάλα σπίτια, μεγάλα εργοστάσια, μεγάλα αυτοκίνητα και η ζωή τους έγινε πολύ εύκολη γιατί όλα τα κάνανε τα μηχανήματα.
Άρχισαν, όμως να μην αγαπάνε τον πλανήτη Τέρρα. Άρχισαν να τον καταστρέφουν. Πετούσαν παντού σκουπίδια και κατάστρεφαν τα δέντρα. Μολύνανε τις θάλασσες. Γκρεμίζανε τα πάρκα για να φτιάξουν πολυκατοικίες. Αλλά το χειρότερο από όλα ήταν ότι από τα αυτοκίνητα τους και τα εργοστάσια έβγαινε ένας μαύρος καπνός που έκανε τον πλανήτη Τέρρα να μην μπορεί να αναπνεύσει. Η θερμοκρασία του Τέρρα άρχισε να ανεβαίνει και οι πάγοι να λιώνουν. Ο Τέρρα ήταν πολύ λυπημένος και αποφάσισε να τιμωρήσει τα Χόμους και ζήτησε βοήθεια από τον αδερφό του τον Κρόνο που ήταν και ο γίγαντας των αεριών. Ο Κρόνος, που κατοικούσε σε μια χώρα που την έλεγαν Καραντίνη, του είπε να πάει να βρει ένα τέρας πολύ παράξενο και άσχημο. Το τέρας αυτό ήταν μικρό και στρόγγυλο, είχε ένα μεγάλο κεφάλι, πολλά πόδια και φορούσε μια μεγάλη κορώνα στο κεφάλι. Γι αυτό και το φώναζαν «το τέρας της κορώνας».
Το τέρας της κορώνας είχε μια μαγική ιδιότητα. Τρύπωνε στα πνευμόνια των Χόμους και δεν τα άφηνε να αναπνεύσουν. Τότε ο αρχηγός των Χόμους, που είχε μεγάλα μπλε μάτια σαν των βατράχων και τα μαλλιά του ήταν πάντα όρθια, για να προστατεύσει την φυλή του απαγόρευσε στα Χόμους να δουλεύουν, να πηγαίνουν βόλτες, να απολαμβάνουν τις νόστιμες λιχουδιές στα εστιατόρια του πλανήτη Τέρρα. Διέταξε να κλείσουν τα σχολεία, τα λούνα παρκ, οι ακρογιαλιές. Τα χόμους κλείστηκαν στα σπίτια τους και δεν μπορούσαν ούτε να αγκαλιάσουν τους φίλους τους, μα ούτε και να τους πιάσουν το χέρι γιατί το τέρας της κορώνας παραμόνευε να τρυπώσει στα πνευμόνια τους.
Πιο πολύ από όλους όμως ήταν θλιμμένα τα μικρά Χόμους. Τους έλειπε το σχολείο. Τους έλειπαν οι βόλτες με το ποδήλατο. Τους έλειπε η θάλασσα και το βουνό. Τα δωμάτια τους βέβαια ήταν γεμάτα με παιχνίδια. Παιχνίδια μικρά μα και μεγάλα. Παιχνίδια με μπαταρίες και μεγάλα φώτα. Αυτοκινητάκια κίτρινα, κόκκινα, μπλε. Αεροπλάνα με μεγάλα φτερά. Κούκλες που περπατούσαν και μιλούσαν. Και επίσης, είχαν και κάτι μεγάλα κουτιά που μπροστά είχαν μια οθόνη που μέσα από αυτήν μπορούσαν να δουν του φίλους τους και να τους μιλήσουν. Αλλά όχι να τους αγκαλιάσουν και να τους αγγίξουν. Αλλά τι νόημα έχουν όλα αυτά αν δε μπορείς να τα μοιραστείς; Τι νόημα έχουν αν δε μπορείς να αγγίξεις το χέρι του φίλου σου; Αν δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις;
Τότε τα μικρά Χόμους κάνανε μια συνεδρίαση μέσα από αυτά τα μεγάλα κουτιά και αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Αγκάλιασαν με τα μικροσκοπικά τους χέρια τον Τέρρα και του υποσχέθηκαν ότι θα τον προσέχουν και δεν θα του κάνουν κακό ποτέ ξανά. Ο Τέρρα επειδή αγαπούσε τα Χόμους, αποφάσισε να τα συγχωρήσει και να διώξει το τέρας της κορώνας και να το στείλει πίσω στην χώρα του, την Καραντίνη.
Από τότε, η μόλυνση, η ρύπανση, τα σκουπίδια, το καυσαέριο έγιναν λέξεις άγνωστες σε τούτο τον πλανήτη. Τα Χόμους ορκίστηκαν ότι ποτέ ξανά δε θα στεναχωρήσουν τον αγαπημένο τους Τέρρα. Κατάλαβαν πως όλα τα αγαθά του κόσμου δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν μπορείς να τα μοιραστείς. Κατάλαβαν αξίες όπως η απλότητα, η αγάπη, η φιλία. Αξίες που έχουν πραγματική δύναμη. Και τίποτα δεν είναι όμορφο χωρίς αυτές. Και ζήσανε για τα επόμενα χρόνια καλά και ειρηνικά στον αγαπημένο τους πλανήτη Τέρρα.
Οι συγγραφείς
Η Ελένη Αθανασάκη γεννήθηκε στην Καβάλα στις 6/8/2008. Είναι μαθήτρια της ΣΤ Δημοτικού του 24ο Δημοτικού Σχολείου Καβάλας. Από την ηλικία των 4 ετών φοιτά στο Δημοτικό Ωδείο Καβάλας και παίζει πιάνο. Παράλληλα ασχολείται με το κολύμπι και το Χιπ Χοπ. Στον ελεύθερο χρόνο της αρέσει να ζωγραφίζει και να βρίσκεται με τους φίλους της.
Η Γεωργία Παπαδημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην όμορφη πόλη της Καβάλας. Είχε την τύχη να μεγαλώσει στην χερσόνησο της Παναγίας και να απολαμβάνει αμφιθεατρικά τις ομορφιές της Καβάλας. Μνήμες που τις έχουν μείνει έντονα στο νου. Τα τελευταία 20 χρόνια εργάζεται ως υπεύθυνη 
γραμματειακής υποστήριξης στην Πρότυπη Θεραπευτική και Συμβουλευτική Μονάδα «Πράξις» ενώ παράλληλα από το 2014 είναι ραδιοφωνική παραγωγός Στο Κόκκινο Ραδιόφωνο της Καβάλας. Στην εκπομπή της « Κόκκινο αερόστατο» παρουσιάζει συγγραφείς και βιβλία παιδικής λογοτεχνίας. Είναι παντρεμένη με τον Κώστα Αθανασάκη και είναι μητέρα της Ελένης Αθανασάκη.
Στην περίοδο της καραντίνας αποφασίσαμε με την Ελένη να συμμετέχουμε στον διαγωνισμό των παραμυθάδων. Σκεφτήκαμε πόσο κακό έχουμε κάνει στην φύση και αυτή άρχισε να μας τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο. Σκεφτήκαμε, όλο αυτό, να το εκφράσουμε μ’ ένα παραμύθι. Το μήνυμά μας μέσα από αυτό το παραμύθι είναι ότι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο είναι η φιλία και η αγάπη. Η καραντίνα αυτό που μας στέρησε πιο πολύ είναι οι φίλοι μας και οι άνθρωποι που αγαπάμε. Ελπίζουμε πως όλα θα τελειώσουν γρήγορα και θα μπορούμε να ανταμώσουμε και να αγκαλιάσουμε τους φίλους μας.
Οι παραμυθάδες 