«Τα τρία ταξίδια» του μαθητή δημοτικού Φώτη Παπαδόπουλου!

Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.

Γράφτηκε από τον μαθητή δημοτικού, Φώτη Παπαδόπουλο! Οι εικόνες του παραμυθιού είναι από ιστοσελίδα δωρεάν διάθεσης εικόνων.

(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.

«Τα τρία ταξίδια»

Έτος 5862. Ο πλανήτης γη είναι μια απέραντη έρημος. Οι λιγοστοί κάτοικοι, που έχουν απομείνει είναι μολυσμένοι από τις τεράστιες ποσότητες ραδιενέργειας που έχουν απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα. Αλλά η ιστορία μας δεν είναι με παιδιά του μέλλοντος, είναι με παιδιά του παρόντος.

Τώρα στο έτος 2020, τρεις φίλοι ο Πέτρος, ο Γιώργος, ο Ιάσονας βρίσκονται σε ένα πάρκο. Ο Πέτρος προσπαθεί να ξεριζώσει ένα δέντρο για να σκοτώσει το «βαριέμαι», ενώ ο Γιώργος πετάει το περιτύλιγμα της σοκολάτας του κάτω.

-Παιδιά, λέει ο Ιάσονας, καταστρέφετε το περιβάλλον.

-Μμμ…σιγά μη λειώσουν οι πάγοι επειδή εγώ πέταξα κάτω ένα χαρτάκι από τη σοκολάτα, πετάγεται ο Γιώργος, μη αφήνοντας τον Ιάσονα να τελειώσει την κουβέντα του.

Τότε ένας κρύος αέρας αρχίζει να φυσά. Τα φύλλα στροβιλίζονται στο πέρασμα του. Μια γυναίκα που είχε βγει στο μπαλκόνι μπήκε γρήγορα μέσα κλείνοντας βιαστικά πίσω της τα παντζούρια. Ξαφνικά! Μια αλλόκοτη μαύρη τρύπα ρουφάει μέσα της τα τρία παιδιά. Βρέθηκαν σε ένα μέρος κενό, για χιλιόμετρα…

-Έτσι νομίζεις, λέει μια αλλόκοτη φωνή. Για να δούμε τι θα πεις μετά.

Η πύλη ξανανοίγει και οι τρεις φίλοι αυτή τη φορά βρίσκονται σε έναν χωμάτινο δρόμο. Δίπλα τους περνάει ένα κάρο και μπροστά τους απλώνεται μια αρχαία πόλη.

-Είμαστε σε μια πόλη από τα ελληνιστικά χρόνια. Εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν τεχνολογία, ούτε ηλεκτρισμό και μέσα μεταφοράς.

-Ε και; Γατί μας έφερες εδώ; λέει ο Γιώργος. Θα μας πεις πως σε λένε;

-θα δεις! του απαντάει φωνή.

Η μαύρη τρύπα ανοίγει πάλι και γυρνάνε στο σήμερα.

-Τι; Τελειώσαμε; Μας έφερες επιτέλους σπίτι; Λέει ο Πέτρος.

-Σταμάτα, του φωνάζει ο Ιάσονας. Νομίζω ότι κατάλαβα τι προσπαθεί να μας πει.

-Λοιπόν, επανέρχεται η φωνή, είμαστε στο έτος 2020. Τα εργοστάσια δουλεύουν πυρετωδώς. Ένας άνθρωπος πετάει τόσο πλαστικό ετησίως που το 2050 θα υπάρχει περισσότερο πλαστικό στη θάλασσα από τα ψάρια και οποιαδήποτε συζήτηση για την κλιματική αλλαγή πέφτει στο κενό. Με αυτό το ρυθμό οι πάγοι θα λιώσουν έως το 2100 και ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτα για να το αποφύγει.

Σε αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω ως αφηγητής προς αναγνώστη. Θα αναρωτιέσαι γιατί αφού οι πάγοι θα λιώσουν έως τα 2100, εγώ αναφέρω το 5862 στην αρχή του κειμένου; Επειδή, δεν θέλω να προδώσω τη συνέχεια της ιστορίας, θα το μάθεις αργότερα.

-Δεν καταλαβαίνω, λέει ο Πέτρος.

Τότε η πύλη ανοίγει για τελευταία φορά και τα παιδιά βρίσκονται σε ένα μέρος με ψιλά μισογκρεμισμένα κτίρια και αποπνικτική ατμόσφαιρα.

-Είμαστε στο έτος 3291. Οι ηγέτες και οι πιο πλούσιοι από όλες τις χώρες φεύγουν στο διάστημα. Οι πιο πολλοί άνθρωποι που θα μείνουν εδώ θα πεθάνουν από τη μόλυνση. Κι αυτοί που θα επιζήσουν θα περιμένουν να πεθάνουν από τον ήλιο αφού τα χημικά έχουν καταστρέψει τη σφαίρα του όζοντος. Το 6035 ο ήλιος θα σβήσει και θα ρουφήξει τη γη και τους άλλους πλανήτες. Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων!

Εκείνη τη στιγμή η γη τραντάζεται και ανοίγουν ρωγμές στο έδαφος.

-Όχι, λέει ο Πέτρος και μπαίνει μπροστά από έναν άντρα, κάποια λύση θα υπάρχει. Ο άνδρας περνάει από μέσα του…

-Είναι πολύ αργά, λέει η φωνή, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

-Ναι, μπορεί, αν …

Ο Πέτρος ξυπνάει, στο κρεβάτι του, στο σπίτι του. Πηγαίνει στο σχολείο και φωνάζει στα παιδιά. Ποιος θέλει να βοηθήσουμε το περιβάλλον;