Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε από την Έλενα Λιάτου. Οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν στο παραμύθι είναι από ιστοσελίδα διάθεσης δωρεάν εικόνων.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.
«Πράσινος Πλανήτης»
Στα χρόνια τα σύγχρονα, τα σημερινά, ζει η νεράιδα Συννεφένια. Ζει στα όνειρα των παιδιών κάθε βράδυ. Το πρωί, μόλις ο ήλιος στείλει τις πρώτες αχτίνες του στη Γη, ανεβαίνει ψηλά στο πουπουλένιο σύννεφό της. Βλέπει τα πάνα από εκεί. Τώρα τελευταία όμως, όλα έχουν αλλάξει! Δεν είναι χαρούμενη όπως παλιά. Το ίδιο αγέλαστοι, σκεπτικοί, προβληματισμένοι, φαίνονται και οι άνθρωποι. Μαύρα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό. Μαύρες σκέψεις τριγυρνούν και στο μυαλό τους.
Τα δειλινά η Συννεφένια, παρακολουθεί με θλίψη το ταξίδι του ήλιου σιγοτραγουδώντας ένα λυπητερό τραγούδι.
«Μόλυνση σε όλη τη Γη
Έχει τώρα απλωθεί
Σκουπίδια, νέφος τη γεμίσαν,
Καθαρό σημείο, δεν αφήσαν».
Βήχει! Βήχει η Συννεφένια, να αναπνεύσει δεν μπορεί. Τι να κάνει; Απορεί… Παντού σκουπίδια, νέφος, θόρυβος, ηχορύπανση, αποξένωση, άνθρωποι βουβοί, τρέχουν ολημερίς. Ορατότητα δεν έχει η Συννεφένια καθώς πετά. Συνέχεια στα ψηλά τα κτίρια χτυπά.
Τα φτερά της τώρα πια, έχουν χάσει τη γυαλάδα. Βγάζουν μια θαμπάδα.
Στη θάλασσα σαν βουτά λίγο για να δροσιστεί, πάλι εκεί σωρούς σκουπίδια η Συννεφένια θα δει. Αντικρίζει στο βυθό, ψάρια εγκλωβισμένα…να πλέουν σε νερά, μαύρα και μολυσμένα. Μέρος δεν έχει να σταθεί, σημείο να ξεκουραστεί. Βλάστηση ελάχιστη στις πόλεις σε όποια χώρα κι αν βρεθεί. Πετά μέρες πολλές αναζητώντας τη χαρά στον πλανήτη ολόκληρο.
Σήμερα η τύχη της χαμογέλασε! Σε ένα κήπο στην καρδιά της Αθήνας, βρήκε η Συννεφένια καταφύγιο. Εδώ σε τούτο το σχολείο, διδάσκει μια δασκάλα αλλιώτικη από τις άλλες. Πιστεύει στις νεράιδες. Έχει μάθει να μιλά τη γλώσσα τους. Αγαπά τη φύση και το περιβάλλον. Συχνά οργανώνει περιβαλλοντικές δράσεις με τους μαθητές της, ώστε να αναπτύξουν οικολογική συνείδηση.
Στη σημερινή της βόλτα στέκεται να ξαποστάσει στη φιλόξενη λεμονιά, αναπολώντας τη χαμένη ευτυχία του χθες. Ξαφνικά, θόρυβο άκουσε πολύ και έκανε να φύγει. Μα πίσω της σαν κοίταξε, χαρά την ετυλίγει. Είδε χαρούμενα παιδιά να παίζουν και να τρέχουν ξένοιαστα.
Τα παιδιά την πλησιάζουν έκπληκτα. Πόση χαρά νιώθουν! Πολλές φορές η δασκάλα, τους είχε διηγηθεί όμορφα παραμύθια για νεράιδες. Τελικά υπάρχουν! Να που τώρα βρισκόταν μπροστά τους. Την ρωτούν πώς βρέθηκε εκεί και γιατί φαίνεται στεναχωρημένη. Ήξεραν πως οι νεράιδες είναι πάντα χαρούμενες, αφού με τα μαγικά τους κόλπα, βρίσκουν λύση.
Η Συννεφένια, τους μίλησε για όλα όσα έβλεπε από ψηλά και την πονούσαν τόσο. Βοήθησε στη συζήτηση η δασκάλα τους, που γνώριζε καλά τη γλώσσα των νεράιδων.
«Έχω προβλήματα πολλά! Η ζωή μου έχει αλλάξει και πρέπει εγώ, σύντομα να τα βάλω όλα σε τάξη. Έχετε μετατρέψει τη Γη σε ένα γκρίζο πλανήτη. Από το νέφος το πολύ, παθαίνω αλλεργία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από τη φασαρία. Μαύρισαν τα πνευμόνια μου, χάλασαν τα φτερά μου. πονάει το σώμα μου πολύ, πονάει και η καρδιά μου. Έχω χάσει τη χαρά, κέφι πια δεν έχω. Βόλτες να κάνω δεν μπορώ! Αυτό δεν το αντέχω. Δέντρο δεν βρίσκω να σταθώ, δάσος να κάνω στάση, αφού τα δέντρα σε όλη τη Γη, τα έχετε κατακάψει. Τα κόλπα μου τα μαγικά, δεν είναι αποτελεσματικά. Άδικα κουνάω το ραβδί μου ρυθμικά, λέγοντας λόγια μαγικά. Βλέπω κι εσάς από ψηλά, που ζείτε σαν φυλακισμένοι σε διαμερίσματα κλεισμένοι. Σε μια οθόνη καρφωμένοι μικροί μεγάλοι είστε στημένοι. Δεν παίζετε, ούτε γελάτε, καθόλου πια δεν συζητάτε!», τους είπε με δάκρυα στα όμορφα μάτια. Πόσο δίκιο είχε!
Αφού την άκουσαν με πολλή προσοχή, υποσχέθηκαν να βοηθήσουν. Θέλουν να προσπαθήσουν το περιβάλλον να σωθεί και ο πλανήτης Γη, άλλο να μην καταστραφεί. Τα λόγια τους έγιναν βάλσαμο στην καρδιά της. Την έπεισαν να επιστρέψει στο σύννεφό της να ξεκουραστεί. Σύντομα θα βρουν μια λύση.
Εκείνη, πέταξε πίσω, στο παλάτι της. Μαζί με τα ξωτικά, άρχισαν να φτιάχνουν μία σπάνια συνταγή. Μια σπάνια σκόνη μαγική. Ένα βοτάνι που θα βοηθήσει στη σωτηρία του πλανήτη. Ανακάτευαν, ανακάτευαν και σιγοτραγουδούσαν:
Βοτάνι, βοτανάκι
Βάλσαμο να γίνεις.
Ό,τι άσχημο υπάρχει,
Να το ομορφύνεις.
−
Να διώξεις μακριά,
Τον Πόνο και τη Θλίψη
Μονάχα τη Χαρά,
Να φέρεις που έχει λείψει.
Χρησιμοποίησαν σπάνια υλικά από απάτητες βουνοκορφές, μαζί με φως της αυγής, ολόχρυσες ακτίδες του ήλιου, αγάπη, παιδικά χαμόγελα, κουράγιο, χαρά, δύναμη, αισιοδοξία, υπευθυνότητα, θέληση.
Στο μεταξύ τα παιδιά κάτω στη Γη έκαναν συμβούλιο σχολικό. Ώρες συζητούν για ετούτο το κακό. Αποφάσισαν να συνεργαστούν και να δράσουν οργανωμένα. Κατέγραψαν τις ιδέες τους και την ίδια ημέρα κιόλας, ξεκίνησε η εφαρμογή του σχεδίου, σε συνεργασία με το δήμαρχο της πόλης. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν το γκρίζο πλανήτη που ζούσαν.
Συνέβαλαν (Ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν) και οι μεγάλοι στην προσπάθεια αυτή. Δούλευαν μέρες πολλές τα αυτοκίνητα καθαριότητας. Μάζευαν σκουπίδια από δρόμους, πλατείες, παραλίες και τα παιδιά τοποθετούσαν ταμπέλες αυτοσχέδιες, ώστε κανένας να μην πετά σκουπίδια πια. Τα μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν τα καλά νέα, κάνοντας όλο και περισσότερες πόλεις να συμμετέχουν.
Ύστερα, με ένα τρόπο μαγικό, άρχισε να εξαπλώνεται η δράση αυτή παντού, σε κάθε γωνιά της Γης, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο γκρίζος πλανήτης, θα άλλαζε μορφή, με τη βοήθεια όλων των ανθρώπων. Ποδηλατόδρομοι δημιουργήθηκαν στις πόλεις. Οι πολίτες αγόρασαν ποδήλατα σχεδόν όλοι. Τοποθετήθηκαν παντού, σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο, κάδοι ειδικοί για γυαλί, αλουμίνιο, πλαστικό και χαρτί.
Η νεράιδα Συννεφένια παρακολουθώντας από ψηλά την εξέλιξη του σχεδίου, ήταν χαρούμενη. Πήγαινε τα βράδυα στα χρωματιστά όνειρα των παιδιών και τους τραγουδούσε. Όλα, ονειρεύονταν τον όμορφο πλανήτη που θα αποκτούσαν.
Οι μεγάλοι, με ένα τρόπο μαγικό, ανέπτυξαν συνείδηση οικολογική και αυτό τους άρεσε πολύ. Ακολούθησαν το φωτεινό παράδειγμα των παιδιών. Στο σπίτι, καθένας σβήνει τα φώτα και δεν τα αφήνει άσκοπα να καίνε όπως πρώτα. Αντικαταστάθηκαν οι λαμπτήρες, με λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας. Πήραν συσκευές να κομποστοποιήσουν και από τα οργανικά απόβλητα, το λίπασμα να χρησιμοποιήσουν. Άρχισαν όλοι να προσέχουν το νερό, που είναι λιγοστό. Αγοράζουν βιολογικές τροφές, που είναι πιο υγιεινές, απαλλαγμένες από διοξίνες, γεμάτες θρεπτικές ουσίες και ίνες. Έγιναν της μόδας πια οι πάνινες σακούλες. Πλαστικές δεν χρησιμοποιούν, όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, πάνινη σακούλα πια κρατούν. Φροντίζουν τα αυτοκίνητά τους, ελέγχοντάς τα στο ΚΤΕΟ, ώστε να μην αφήνουν βλαβερά αέρια στην ατμόσφαιρα. Ξεκίνησαν ανακύκλωση σε παλιές εφημερίδες και περιοδικά, κάνοντας έτσι οικονομία σε φυσικούς πόρους. Τα εργοστάσια ανακύκλωσης θα μεταφερθούν μακριά, έξω από τις πόλεις.
Δεντροφυτεύτηκαν χιλιάδες στρέμματα καμένων δασών, παντού σε όλη τη Γη, από εθελοντές. Οι εκπαιδευτικοί, βοήθησαν πολύ στη δράση αυτή. Οργανώνουν συχνά εκδρομές σε παραλίες, όπου τα παιδιά αναλαμβάνουν δράση. Μαζεύουν ό,τι σκουπίδι βρίσκουν. Τεράστιοι σωροί, τόνοι σκουπιδιών συγκεντρώνονται. Συνεργάστηκαν όλοι μαζί.
Ο πλανήτης είχε αρχίσει να ανασαίνει και πάλι. Η επιχείρηση πράσινος πλανήτης προχωρούσε. Ο ουρανός, όμως, δεν είχε καθαρίσει ακόμη. Τα παιδιά έγραψαν μηνύματα για να καλέσουν τη Συννεφένια στη Γη. Τα έδωσαν στα πουλιά κι εκείνα, κρατώντας τα στο ράμφος τους, τα ταξίδεψαν ψηλά, στο πουπουλένιο σύννεφό της. Η κατάλληλη στιγμή να επέμβει, είχε φτάσει! Συντόνισε όλες τις νεράιδες και πλήθος από ξωτικών, που στάθηκαν αμέσως στη σειρά, περιμένοντας οδηγίες. Σύντομα πέταξαν στη Γη. Η Συννεφένια φτάνοντας ψιθύρισε τα λόγια της τα μαγικά:
«Θάλασσα ουρανέ κι αέρα, το νέφος διώξτε πέρα, που συνέχεια θεριεύει, τους πολίτες καταδυναστεύει. Άμπρα, κατάμπρα, μπρακατά και τρεις φορές ξανά…».
Αμέσως μετά κοίταξε τους ανθρώπους που είχαν καταφτάσει και συνέχισε τα λόγια της: «Ούταρ φάμπι, ούταρ φάμπι, στον ορίζοντα φως λάμπει. Βρες τη δύναμή σου, που κρύβεις στο μυαλό και μέσα στην ψυχή σου». Τριγύρω της σκόρπισε το μαγικό φίλτρο που είχε φτιάξει με σπάνια υλικά.
Αμέτρητα ξωτικά, νεράιδες, άνθρωποι και παιδιά φυσούσαν, φυσούσαν όλοι παντού σε κάθε γωνιά της Γης, σε κάθε σημείο του πλανήτη, φυσούσαν και τραγουδούσαν.
Θα φτιάξουμε απ’ την αρχή,
Τώρα τη Γη μας καθαρή.
Νέφος, μόλυνση να φύγει.
Την ανάσα μας την πνίγει.
−
Φυσήξτε τώρα να σωθούμε.
Νέφος πια μην ξαναδούμε.
Να καθαρίσει ο ουρανός.
Πάλι να γίνει γαλανός.
Πόση δύναμη είχαν! Ήταν η δύναμη της θέλησης, της συνεργασίας που από ρυάκι ξεκίνησε, έγινε ποτάμι, θέριεψε, κύλησε και απλώθηκε παντού.
Σιγά σιγά το μαύρο σύννεφο, άρχισε να διαλύεται. Ο ουρανός πήρε ένα υπέροχο γαλανό χρώμα και από ψηλά έπεφταν λαμπεροί κόκκοι αστερόσκονης. Παντού μοσχοβολούσαν αρώματα, πουλιά τιτίβιζαν, στα καταπράσινα μικρά δέντρα που είχαν αρχίσει το ταξίδι της ζωής τους. Λουλούδια άφηναν υπέροχες ευωδίες. Μύριζε τριγύρω γιασεμί και γαρδένια. Τι όμορφα που ήταν!
Ένα μικρό αγόρι πλησίασε χαρούμενος τη Συννεφένια και με μάτια γεμάτα απορία ρώτησε, «Και με την ηχορύπανση τι θα γίνει καλή μου νεράιδα;». Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν λύση, αφού είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μειώνοντας έτσι την ηχορύπανση και τους ρύπους της ατμόσφαιρας.
Η νεραιδούλα θα έλυνε το πρόβλημα οριστικά. «Κάθε φορά που θα ακούγεται θόρυβος, θα τρέχουμε όλες οι νεράιδες βιαστικές και στα αυτιά σας θα ηχεί, του βιολιού η μουσική», υποσχέθηκε. Τα πάντα έχουν αλλάξει! Οι άνθρωποι όλης της Γης, τα κατάφεραν συντονίζοντας τις δυνάμεις τους με αγάπη, συνεργασία και προσπάθεια. Τελικά η αγάπη όλα τα μπορεί. Μπορεί ακόμη και τα πιο δύσκολα κι αυτά που φαίνονται ακατόρθωτα.
Όλοι μαζί, δεσμεύτηκαν να διατηρήσουν αυτό τον υπέροχο πλανήτη που κατάφεραν να φτιάξουν. Έδωσαν υπόσχεση παντοτινή. Άφησαν πίσω τους το γκρίζο πλανήτη που ζούσαν χωρίς χρώμα, χωρίς χαρά, χωρίς χαμόγελο. Τώρα πια ο πράσινος πλανήτης τούς ανήκει. Ολόκληρη η Γη μοιάζει σαν να ξαναγεννήθηκε. Γέμισε πάρκα, λουλούδια, δέντρα, ποδηλατόδρομους, καθαρές γαλάζιες θάλασσες, χρυσοκίτρινες ακτές, φρέσκο αέρα. Τα πάντα βρίσκονται στη διάθεσή τους και έχουν αποφασίσει να αφιερώνουν μικροί και μεγάλοι χρόνο για να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής. Πόση ευτυχία! Η Συννεφένια συγκινημένη τους αποχαιρέτισε και ετοιμάστηκε να αναχωρήσει. Υποσχέθηκε να τους βλέπει από ψηλά και να επισκέπτεται τα παιδιά στα όνειρά τους. Κουνώντας τα φτερά της ρυθμικά, ανέβηκε στον ουρανό, ώσπου χάθηκε στον ατελείωτο ορίζοντα. Πίσω της έτρεξαν πλήθος από ξωτικά. Τα παιδιά άφησαν μπαλόνια πολύχρωμα να ταξιδέψουν, να μεταφέρουν παντού, σε όλο τον κόσμο, όμορφα οικολογικά μηνύματα.
Ένα τραγούδι μελωδικό πλανιέται στον αέρα.
Φτιάξαμε από την αρχή,
τώρα ξανά εμείς τη Γη.
Δίχως νέφος και σκουπίδια,
Δέντρα θα ‘χει για στολίδια.
−
Καθαρό μονάχα αέρα,
θα αναπνέουμε κάθε μέρα.
Έχει η μόλυνση πια φύγει,
την ανάσα μας δεν πνίγει.
−
Σαν τα λούλουδα ανθίζουν,
οι καρδιές μας πλημμυρίζουν,
με ευτυχία και χαρά,
όπως ήταν παλιά.
Πόσο όμορφο είναι τελικά το πράσινο χρώμα! Αποπνέει ηρεμία και γαλήνη…
ΤΕΛΟΣ
Η συγγραφέας
Η Έλενα Λιάτου είναι εκπαιδευτικός, βραβευμένη συγγραφέας, εικονογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός.Είναι μέλος του κύκλου ελληνικού παιδικού βιβλίου, της Γ.Λ.Σ, της ΠΕΛ, του κυπριακού Συνδέσμου παιδικού βιβλίου και του Δικτύου «Διαβάζω για τους Άλλους» όπου ηχογραφεί παραμύθια της για παιδιά με προβλήματα όρασης. Είναι υπεύθυνη σχολικής βιβλιοθήκης.Έχουν εκδοθεί πάνω από 30 βιβλία της ατομικά και συλλογικά. Συνεργάζεται με διάφορους εκδοτικούς οίκους. Είναι μέλος κριτικών επιτροπών λογοτεχνικών διαγωνισμών.Αρθρογραφεί σε παιδαγωγικά, λογοτεχνικά περιοδικά. Πολλά έργα της βρέθηκαν υποψήφια για τα βραβεία Public.Συμμετέχει σε φεστιβάλ, Συνέδρια, βιβλιοθήκες, παρουσιάσεις βιβλίων, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, συμβάλλοντας στην προώθηση της Λογοτεχνίας. Σχεδιάζει και υλοποιεί εκπαιδευτικά, πολιτιστικά και περιβαλλοντικά προγράμματα.
Συνεργάζεται με θέατρα, όπου ανεβαίνουν παιδικές παραστάσεις, βασισμένες σε βιβλία της.
Παρουσίαζε την εκπομπή στο ραδιόφωνο Λογοτεχνικό βήμα «ο παραμυθόκοσμος της Έλενας».
Οι παραμυθάδες 