«Ποτέ δεν είναι αργά» της μαθήτριας γυμνασίου Αποστολίας Παναγιωτίδου!

Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.

Γράφτηκε από την μαθήτρια γυμνασίου, Αποστολία Παναγιωτίδου η οποία έκανε και την επιλογή των εικόνων!

(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.

«Ποτέ δεν είναι αργά»

Πρώτη μέρα του σχολείου

Το πρώτο κουδούνι χτυπά και με αυτόν το χτύπο το καλοκαίρι έχει επισήμως λάβει το τέλος του. Η Λυδία είναι σκεφτική, επιθυμεί να έχει μια χρονιά εποικοδομητική. Θέλει να απομυζήσει όλα εκείνα τα εφόδια και τις γνώσεις που θα της προσφέρει το σχολείο της ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη για να μπορέσει να πορευτεί στο μέλλον και να υλοποιήσει τα όνειρα της. Είναι μόλις 14 χρονών αλλά είναι πολύ συνειδητοποιημένη για το τι θέλει να κάνει στη ζωή της. Τις αρέσουν οι προκλήσεις και το ταξίδι της γνώσης γνωρίζει πολύ καλά πως κρύβει πολλές. Στόχος της είναι να μαθαίνει, να προσφέρει, να βελτιώνεται και να βοηθά τον κόσμο της να γίνεται καλύτερος.

Όλοι οι μαθητές μπαίνουν στην αίθουσα της γεωγραφίας μαζί και η Λυδία. Ο καθηγητής τους αφού τους καλωσορίζει τους ενημερώνει για μία εργασία την οποία θα πρέπει να παραδώσουν μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς.

– Αγαπητά μου παιδιά, σας εύχομαι καλή σχολική χρονιά. Θα ήθελα να σας ενημερώσω για μια εργασία την οποία θα πρέπει να παραδώσετε έως το τέλος της χρονιάς. Πρέπει να χωριστείτε σε ομάδες των δύο ατόμων και να επισκεφτείτε 3 αξιοθέατα του τόπου μας, της πανέμορφης Μάνης. Θέλω να συλλέξετε πληροφορίες για αυτά τα μέρη που επισκεφτήκατε και να πείτε για ποιο λόγο τα επιλέξατε. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θέλετε να τα εξερευνήσετε και να μάθετε πράγματα για αυτά; Αυτά για σήμερα αύριο θα περιμένω την λίστα με τα ονόματα των ζευγαριών σας. Καλή σας μέρα και ότι χρειαστείτε είμαι στην διάθεσή σας.

Η Λυδία έτρεξε αμέσως στον Άγγελο, τον καλύτερό της φίλο να του ζητήσει να κάνουν μαζί της εργασία. Αυτός δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα δύο παιδιά βγήκαν από την τάξη και άρχισαν να συζητάν για τα μέρη που θα μπορούσαν να επισκεφτούν. Ήθελαν τα μέρη που θα διαλέξουν για την εργασία τους να κάνουν τους συμμαθητές, τον καθηγητή και όλους να δουν τις ομορφιές του τόπου τους, να τον εκτιμήσουν και να τον σεβαστούν.

Τότε ο Άγγελος πρότεινε να επισκεφτούν ένα ξεχωριστό μέρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά από τους γονείς του καθώς οι ίδιοι το είχαν επισκεφτεί στο παρελθόν.

Δεύτερη μέρα του σχολείου

Η Λυδία και ο Άγγελος έτρεξαν αμέσως να συμπληρώσουν το όνομά τους στη λίστα με τα ζευγάρια. Ήταν πολύ χαρούμενοι. Ο καθηγητής τους, τους έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες για το πώς πρέπει να είναι δομημένη η εργασία τους. Το κουδούνι χτύπησε, το σχολείο είχε τελειώσει, η Λυδία και ο Άγγελος πήραν τα ποδήλατά τους και τον χάρτη που θα τους οδηγούσε στο πρώτο μέρος για την εργασία τους. Ήταν αρκετά μακριά. Είχε είδη πάει πέντε το απόγευμα αλλά τα δύο παιδιά είχαν χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ήταν μαγεμένοι από την όμορφη φύση, το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι και τα πουλιά που κελαηδούσαν. Απολάμβαναν κάθε λεπτό αυτής της διαδρομής.

Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, όμως ο Άγγελος δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο και είπε:

– Πόσο όμορφα και γαλήνια είναι εδώ, επιτέλους φτάσαμε.

Η Λυδία και ο Άγγελος ήταν πολύ χαρούμενοι και εξαντλημένοι συνάμα. Άφησαν τα ποδήλατά τους σε μία άκρη και κάθισαν για να ξαποστάσουν. Η Λυδία έβγαλε το σημειωματάριο της και άρχισε να γράφει ότι είδαν στην διαδρομή, τις εντυπώσεις τους και τα συναισθήματά τους. Ήθελε όλα αυτά που γράφουν να κάνουν τους ακροατές τους να μεταφερθούν σε αυτό το όνειρο που ζούσαν αυτοί όταν εξερευνούσαν την Μάνη. Ήθελε να δείξει στους συμμαθητές, στον καθηγητή και σε όλους, τους θησαυρούς της φύσης. Επιθυμούσε όλοι να καταλάβουν πως αυτό το μέρος πρέπει να το αγαπάμε και να το σεβόμαστε. Ο πλανήτης μας, μας παρέχει όλες αυτές τις ομορφιές και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Ωστόσο οι άνθρωποι γίνονται αχάριστοι και θολώνονται από την απληστία τους, γίνονται εγωιστές και δεν σέβονται τον πλανήτη που τους φιλοξενεί. Είναι καθήκον μας να προστατεύσουμε την Γη και να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές όπως εμείς την βρήκαμε.

Είναι τόσα αυτά που θέλει να γράψει που η σκέψη της, την συνεπαίρνει. Ξεχνά για λίγο που βρίσκεται, ποια είναι και αφοσιώνεται στο τοπίο, προσπαθεί να αποθανατίσει κάθε στιγμή στο γραπτό της, κρατάει σημειώσεις από ό,τι βλέπει και συλλογίζεται. Μουρμουρίζει μόνη της και σκέφτεται για ποιο λόγο οι άνθρωποι δεν σέβονται το σπίτι τους, την Γη, γιατί το κίνητρο όλων είναι τα χρήματα, γιατί απλά δεν απολαμβάνουν αυτό το θείο δώρο, την ζωή.

Ένας ήχος διακόπτει την σκέψη της ο φίλος της ο Άγγελος της λέει:

– Λυδία έλα, πρέπει να το δεις αυτό. Άσε το τετράδιο και έλα εδώ τώρα, της λέει.

Η Λυδία κατευθύνεται προς το μέρος του και ενώ έτρεξαν ενθουσιασμένοι να δουν το Λιμένι με τα τιρκουάζ νερά και τα πολύχρωμα καΐκια, απογοητευμένοι διαπίστωσαν ότι το τοπίο δεν ήταν όπως τους το είχαν περιγράψει. Κατάμαυρες τεράστιες κηλίδες μουτζούρωναν τα τιρκουάζ νερά και τα πολύχρωμα καΐκια είχαν πασαλειφτεί με μαύρο χρώμα. Το μέρος φαινόταν άψυχο και άχρωμο. Βαθιά θλίψη κυρίεψε και τους δύο.

– Γιατί να μη μπορούμε να θαυμάσουμε όσα είχαν θαυμάσει οι γονείς μας; αναφώνησε ο Άγγελος.

Στο μυαλό της Λυδίας αναπήδησαν οι σκέψεις που πρωτύτερα έκανε για το περιβάλλον. Τότε η Λυδία απάντησε συγχυσμένη στον Άγγελο:

– Δικαιούμαστε να απολαμβάνουμε και εμείς όπως και οι προηγούμενες γενιές τις ομορφιές του πλανήτη μας. Πρώτα από όλα όμως δικαιούμαστε να μάθουμε τι συνέβη σε αυτό το όμορφο μέρος.

Τα δύο παιδιά στάθηκαν για λίγο ακόμη για να τραβήξουν κάποιες φωτογραφίες. Κοιτάχτηκαν για κάποια δευτερόλεπτα και κατευθύνθηκαν προς το χωριό για να μάθουν τι συνέβη. Ρώτησαν κάποιους ντόπιους για το τι είχε συμβεί στο άλλοτε όμορφο λιμανάκι. Διαρροή πετρελαίου από ένα μεγάλο πλοίο ήταν η απάντηση που λάβανε. Ανέβηκαν στα ποδήλατα ξεκινώντας το ταξίδι της επιστροφής. Όταν ο Άγγελος έφτασε σπίτι του αποχαιρέτησε την Λυδία με την ελπίδα ότι ο επόμενος προορισμός τους θα ήταν άξιος των προσδοκιών τους.

Μετά από δύο εβδομάδες

Το επόμενο μέρος που είχαν αποφασίσει να επισκεφτούν τα παιδιά ήταν το δάσος της Βασιλικής για το οποίο η Λυδία είχε δει ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και είχε ενθουσιαστεί από την φυσική ομορφιά και από τον πλούτο της χλωρίδας και της πανίδας. Τα δύο παιδιά καβάλησαν τα ποδήλατά τους και ξεκίνησαν για το καταπράσινο δάσος της Βασιλικής. Μετά από αρκετή ώρα κουραστικής διαδρομής τα παιδιά κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους, τότε η Λυδία αναφώνησε.

– Άγγελε επιτέλους φτάσαμε, μπορούμε να ξεκουραστούμε κάτω από την σκιά των δέντρων.

Ο Άγγελος έγνεψε καταφατικά, άφησαν τα ποδήλατα και κάθισαν να ξαποστάσουν για να συνεχίσουνε την περιήγησή τους. Λίγο αργότερα στο εσωτερικό του δάσους τα παιδιά άρχισαν να περπατάν ανάμεσα στα ψηλά δέντρα, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι την θέση αυτού του πανέμορφου άλλοτε τοπίου έπαιρναν καμένα δέντρα και ένα μουντό δάσος χωρίς ήχους, χωρίς χρώματα ξεπρόβαλε μπροστά τους. Τα δύο παιδιά έσκυψαν το κεφάλι απογοητευμένα καθώς η προσωρινή χαρά που ένιωσαν επισκιάστηκε από την ασχήμια του τοπίου. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κάτι τόσο κακό είχε συμβεί στο ανύπαρκτο πλέον δάσος.

Κάποιους μήνες αργότερα

Οι μέρες του σχολείου κυλούσαν βαρετά, τα δύο παιδιά τα είχε κατακλίσει μια ανεξήγητη μελαγχολία και θλίψη, ένιωθαν ότι αυτοί ευθύνονταν για αυτές τις καταστροφές γιατί δεν κάνανε κάτι για να τις εμποδίσουν. Η σχολική χρονιά σχεδόν έφτανε στο τέλος της. Οι δύο φίλοι δεν είχαν επιλέξει ακόμα το τρίτο μέρος που θα επισκέπτονταν και οι μέρες για την παράδοση της εργασίας τους πλησίαζαν. Τότε στη Λυδία ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Ο τελευταίος τους προορισμός θα ήταν ένα ποτάμι.

Για αυτόν τον προορισμό τα παιδιά αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν τα ποδήλατά τους διότι ήταν αρκετά μακριά. Ζήτησαν λοιπόν από την μητέρα του Άγγελου να τους μεταφέρει εκεί. Κατά την διαδρομή η κυρία Εύα τους μιλούσε για την ομορφιά αυτού του τοπίου. Όταν επιτέλους φτάσανε και προσέγγισαν τον ποταμό είδαν τα γάργαρα νερά να τρέχουν. Δυστυχώς γρήγορα διαπίστωσαν ότι στις όχθες του ποταμού υπήρχαν νεκρά ψάρια. Αυτό σήμαινε ότι τα νερά του ποταμού ήταν μολυσμένα. Πράγματι, ένα εργοστάσιο της περιοχής έριχνε πολλά από τα απόβλητά του στο ποτάμι. Για άλλη μια φορά ο Άγγελος και η Λυδία ένιωσαν έντονη απογοήτευση, αυτή την φορά συνοδευόμενη από πολύ θυμό. Δεν θέλουμε να μεγαλώνουμε σε αυτό τον κόσμο είπαν και οι δυο. Σε ένα κόσμο που δεν σέβεται τη γη και τις ομορφιές της, που είναι αδιάφορος για τον πλανήτη που θα κληροδοτήσει στα παιδιά του, που θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του χρήματος. Με δάκρυα στα μάτια αποχώρησαν από το τρομακτικό πλέον για αυτούς ποτάμι. Συμφώνησαν ότι έπρεπε να μιλήσουν στους φίλους τους και τους συμμαθητές τους για τις κατεστραμμένες ομορφιές του τόπου τους και όλοι μαζί να αντιδράσουν.

Η μέρα της παράδοσης

Η Λύδια το προηγούμενο βράδυ είχε ξενυχτήσει για να ολοκληρώσει και να τελειοποιήσει την εργασία, η οποία ήταν πλέον έτοιμη για παράδοση. Όταν έφτασε στο σχολείο συνάντησε τον Άγγελο. Ήταν και οι δύο πολύ προβληματισμένοι. Ο Άγγελος είχε φτιάξει ένα κολλάζ με φωτογραφίες από τα μέρη που επισκέφτηκαν ενώ η Λυδία είχε αναλάβει να γράψει την εργασία. Η ώρα της γεωγραφίας είχε φτάσει, όλα τα παιδιά παρουσίαζαν τα μέρη που επισκέφτηκαν και εκθείαζαν τις ομορφιές τους. Κανένας δεν είχε αναφερθεί στην ρύπανση και την καταστροφή που είχαν συναντήσει ο Άγγελος και η Λυδία, στις δικές τους εξορμήσεις στην φύση. Όταν έφτασε η σειρά τους σηκώθηκαν όρθιοι και ξεκίνησαν την παρουσίαση. Η Λυδία άρχισε να διαβάζει την εργασία της.

Μια ακόμη χρονιά φτάνει στο τέλος γεμάτη αναμνήσεις. Κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς μας δόθηκε μια καταπληκτική ευκαιρία να επισκεφτούμε τις ομορφιές του τόπου μας και να μιλήσουμε για αυτές στη τάξη μας. Όσο περιπλανιόμασταν στη γραφική Μάνη μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε διάφορα μέρη και να τα εξερευνήσουμε. Πρώτος μας προορισμός ήταν το Λιμένι για το οποίο είχαμε ακούσει διάφορες διηγήσεις από τους γονείς μας για το πόσο όμορφο είναι. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη όταν αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε, η διαδρομή ήταν τόσο ευχάριστη και επικρατούσε ησυχία, ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν το τιτίβισμα των πουλιών.

Η χαρά μας αυτή γρήγορα διακόπηκε αφού συνειδητοποιήσαμε ότι το πανέμορφο Λιμένι του παρελθόντος δεν υπήρχε πια καθώς μια διαρροή πετρελαίου από ένα μεγάλο πλοίο αφάνισε την ομορφιά και την μαγεία του τοπίου. Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το δάσος της Βασιλικής, ένα καταπράσινο δάσος με ψηλά δέντρα και πυκνή βλάστηση σύμφωνα με τις περιγραφές. Αντ’ αυτού συναντήσαμε ένα καμένο δάσος χωρίς χρώματα και χαρά. Τελευταίος προορισμός μας ένα ποταμάκι της περιοχής μας με γάργαρα κρυστάλλινα νερά. Δυστυχώς, από κοντά δεν φάνταζε το ίδιο όμορφο, νεκρά ψάρια υπήρχαν στις όχθες του πράγμα που σημαίνει ότι τα νερά του έχουν μολυνθεί.

Εμείς προσωπικά δεν θέλουμε να ζήσουμε σε ένα τέτοιο κόσμο που κανείς δεν σέβεται το περιβάλλον, δε σέβεται το σπίτι όλων μας, τη Γη. Είναι άδικο να μη μπορούμε να χαρούμε τις ομορφιές της φύσης όπως οι γονείς, παππούδες και οι προ-παππούδες μας. Αξίζουμε κάτι καλύτερο εμείς και οι επόμενες γενεές. Πρέπει όλοι να συμβάλουμε και να κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε τα λάθη που έχουν γίνει στο περιβάλλον. Αν εμείς η νέα γενιά δεν ενδιαφερθούμε για το περιβάλλον τότε ποιος θα ενδιαφερθεί. Εδώ έχουμε κάποιες φωτογραφίες των τοπίων που επισκεφτήκαμε πως ήταν πριν την καταστροφή τους και πως είναι τώρα. Οι διαφορές είναι εμφανείς. Κανείς μας δεν αξίζει να ζει σε ένα τέτοιο πλανήτη. Για αυτό πρέπει να γίνουμε ενεργοί πολίτες και να συμβάλουμε όλοι για ένα καλύτερο μέλλον.

Στο τέλος όλα τα παιδιά χειροκρότησαν. Η εργασία του Άγγελου και της Λυδίας έγινε η αιτία το σχολείο να δημιουργήσει μια περιβαλλοντική ομάδα που θα βοηθούσε να ξαναφυτευτούν δέντρα, να μαζευτούν απορρίμματα, να απομακρυνθούν οι πετρελαιοκηλίδες από τις θάλασσες. Μια ομάδα που θα παλεύει για ένα καλύτερο κόσμο. Οι εθελοντές σε αυτό το έργο ήταν πολλοί. Τα δύο παιδιά ήταν τόσο χαρούμενα που κατάφεραν να επηρεάσουν αρχικά τα παιδιά της περιοχής τους και εν συνεχεία τα παιδιά όλης της Ελλάδας. Ο Άγγελος και η Λυδία με τις καταγεγραμμένες εμπειρίες τους οι οποίες δημοσιοποιήθηκαν ένιωθαν περήφανοι για όσα πέτυχαν. Όλοι από εδώ και πέρα επιθυμούσαν να σώσουν τον πλανήτη γη και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο γι’ αυτό. Μικροί και μεγάλοι επιδόθηκαν σε ένα αγώνα για μια ζωή σε ένα πλανήτη πράσινο, σε ένα πλανήτη όμορφο που όλοι θα μπορούν να απολαμβάνουν. Όλοι μαζί σαν μια αγκαλιά ήξεραν ότι ποτέ δεν είναι αργά .