Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε από την Φιλία Θεοδωροπούλου. Η εικόνα που χρησιμοποιήθηκε είναι από ιστοσελίδα δωρεάν διάθεσης εικόνων.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.
«Το πεφταστέρι»
– Κοίτα Άρη, ένα πεφταστέρι! Γρήγορα, κάνε μια ευχή! φώναξε η Χρυσούλα.
– Ω, τι να ευχηθώ; Έχω τόσα πολλά όνειρα, θέλω τόσα πολλά πράγματα να γίνουν… απάντησε ο Άρης.
– Είσαι ανόητος βρε, είπε θυμωμένα η Χρυσούλα.
– Μα γιατί;, είπε με παράπονο ο Άρης.
– Γιατί με μια ευχή μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Τώρα άφησες την ευκαιρία να πάει χαμένη, όμως έχεις χρόνο να σκεφτείς και να είσαι προετοιμασμένος την επόμενη φορά που θα δούμε ένα πεφταστέρι. Κοίτα να σκεφτείς κάτι όμορφο γιατί αλλιώς αλίμονο σου!
– Μμμ, κι εσύ κυρία έξυπνη, τι ευχήθηκες; Είπε θυμωμένα ο Άρης.
– Εγώ ζήτησα υγεία για τη μαμά και το μπαμπά και εμάς, και πάνω που σκεφτόμουν την ευχή μου για όλο τον κόσμο, χάθηκε το πεφταστέρι απ’ τον ουρανό…
– Είσαι κουτή! είπε ο Άρης, ούτε εσύ ήσουν προετοιμασμένη, χαχα! Και θες να αλλάξεις και τον κόσμο.
– Ναι βρε, θέλω και θα τον αλλάξω, γιατί όταν τα παιδιά πεισμώνουν, τίποτα δε τα σταματάει!
– Είσαι κουτή, κουτήηηη, χαχαχαχαα.
– Άμα σε πιάσω, αλίμονό σου κακομοίρη μου! Κουτός είσαι και φαίνεσαι!
– Παιδιά! Τι φασαρία είναι αυτή; Ησυχίααα. Τι πράγματα είναι αυτά; Χρυσούλα, Άρη, τι πάθατε και φωνάζετε έτσι;
Η μαμά, ακούγοντας τις φωνές από την κουζίνα είχε έρθει να σώσει την κατάσταση.
– Τίποτα μαμά, απάντησε η Χρυσούλα, είδαμε ένα πεφταστέρι και θέλαμε να κάνουμε μια όμορφη ευχή, αλλά…
– Αλλά δεν προλάβαμε να σκεφτούμε κάτι σωστό και όμορφο για όλο τον κόσμο, συνέχισε ο Άρης, γιατί το αστέρι χάθηκε και οι ευχές μας έμειναν μισές.
– Αχ, αγάπες μου, χαμογέλασε η μαμά, δεν υπάρχει σωστή και λάθος ευχή, φθάνει αυτό που θα ευχηθείτε να βγαίνει από την καρδιά σας! Σκεφθείτε τι θέλετε περισσότερο, το μεγαλύτερο όνειρό σας, την πιο σπουδαία σας επιθυμία, όμως να ξέρετε ένα πράγμα, για να γίνει πραγματικότητα η ευχή σας, δε θα πρέπει να ζητήσετε κάτι εγωιστικό, ούτε κάτι υλικό, αλλά κάτι για το καλό σας και το καλό των γύρω σας.
Η Χρυσούλα και ο Άρης έμειναν να σκέφτονται τα λόγια της μαμάς τους.
– Χρυσούλα, είπε ο Άρης, τι σημαίνει εγωιστικό και υλικό; Και πως θα ξέρω ότι αυτό που ζητάω είναι για το καλό όλων;
Η Χρυσούλα σκεπτόταν κι αυτή τα λόγια της μαμάς,
– Μμμ, δεν είμαι σίγουρη Άρη, λέω να ρωτήσουμε τη μαμά.
– Συμφωνώ, έλα πάμε!
– Μαμά, είπαν με μια φωνή, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάποια πράγματα.
Η μαμά τους, κάθησε στον καναπέ τα πήρε στην αγκαλιά της και ετοιμάστηκε να λύσει τις απορίες τους.
– Λοιπόν μικρά μου, τι θέλετε να με ρωτήσετε;
– Τι είναι εγωιστικό; Και τι υλικό; Και πως θα ευχηθούμε κάτι για το καλό όλων;
Είχαν γίνει μια χορωδία που βομβάρδιζε με ερωτήσεις!
– Σιγά, με ξεκουφάνατε!, είπε η μητέρα γελώντας. Θα σας τα εξηγήσω όλα, δώστε προσοχή. Θα σας μιλήσω πρώτα για τον εγωισμό, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι σας δίνω εφτά καραμέλες και σας λέω να τις μοιράσετε. Πως θα τις χωρίζατε;
– Χμ, δε θα μπορούσαμε να τις χωρίσουμε δίκαια, συμφώνησαν και οι δύο.
– Τι θα σκεφτόσασταν να κάνετε; είπε η μαμά.
-Να πάρει ο ένας τρεις και ο άλλος τέσσερις, είπε ο Άρης.
– Ή να πάρουμε από τρεις και να μείνει μία και να ρίξουμε κλήρο, είπε η Χρυσούλα.
– Χαίρομαι που συμφωνήσατε ότι δε θα υπήρχε δίκαιη μοιρασιά. Εάν ο ένας έπαιρνε τρεις και ο άλλος τέσσερις καραμέλες, τότε αυτός από τους δυο σας που θα ήθελε τις τέσσερις θα ήταν ο εγωιστής, γιατί εγωισμός σημαίνει να βάζω τον εαυτό μου πάνω από τους άλλους. Να θυμάστε ότι στη ζωή το εμείς είναι που αξίζει, γιατί όσα κι αν πετύχουμε δεν έχουν καμία σημασία αν δεν έχουμε κάποιον να τα μοιραζόμαστε. Όπως και με τις καραμέλες, έστω ότι ένας από εσάς έπαιρνε και τις εφτά, ο άλλος θα θύμωνε που δεν είχε καμία, και έτσι θα κλεινόταν στο δωμάτιό του. Ο άλλος θα πήγαινε στο δικό του δωμάτιο για να απολαύσει το έπαθλό του, θα έτρωγε τις καραμέλες, αλλά δεν θα είχε κανέναν να πει τη γνώμη του για τις γεύσεις και να σχολιάσουν ποια τους άρεσε περισσότερο, θα ήταν ένα έπαθλο θλιβερό και μοναχικό και τελικά θα έβλεπε ότι τίποτα δεν έχει αξία αν δεν το μοιράζεσαι.
– Έχεις δίκιο μαμά. Δε θα μου άρεσε να χαίρομαι μόνη μου μια νίκη μου, είπε η Χρυσούλα.
Ο Άρης συμφώνησε, γνέφοντας καταφατικά.
– Και το υλικό μαμά, είπε ο Άρης;
– Το υλικό είναι διαφορετικό, είπε η μαμά. Θα σας δώσω πάλι ένα παράδειγμα. Ο μπαμπάς δουλεύει και λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, κερδίζει χρήματα με τη δουλειά του, τα οποία προορίζονται για την ανατροφή και την μόρφωσή σας. Τα χρήματα είναι υλικά αγαθά, αλλά είναι απαραίτητα για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, να αγοράσουμε τρόφιμα, βιβλία, τετράδια, ρούχα και ότι άλλο είναι απαραίτητο. Όμως όταν προσπαθούμε να βγάλουμε χρήματα με κάθε τρόπο, όχι για τις ανάγκες μας, αλλά για να αγοράσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο, μια βίλα, οτιδήποτε είναι περιττό και το κάνουμε απλά για να κάνουμε επίδειξη στους γύρω μας, τότε αυτό γίνεται υλισμός. Δηλαδή δίνουμε σημασία στα υλικά αγαθά, οτιδήποτε μπορούμε να αγοράσουμε με χρήματα, και ξεχνάμε ότι στη ζωή αυτά που έχουν πραγματική αξία, είναι αυτά που δε μπορούμε να αγοράσουμε.
– Δηλαδή μαμά;
– Δηλαδή, αξία έχει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να έχουμε υγεία, να περνάμε όμορφα, να γελάμε, να αγκαλιαζόμαστε, να χαιρόμαστε με τα πιο απλά πράγματα!
– Εγώ χαίρομαι κάθε βράδυ που τρώμε όλοι μαζί και γελάμε με τον μπαμπά! είπε η Χρυσούλα.
– Κι εγώ είμαι χαρούμενος κάθε Κυριακή που έχει ρεπό ο μπαμπάς και πηγαίνουμε βόλτες και είμαστε μαζί όλη μέρα, είπε ο Άρης.
– Είστε τα καλύτερα παιδιά, είπε περήφανη η μαμά!
– Ναι, αλλά δε μας είπες το σπουδαιότερο, πως θα ευχηθούμε κάτι για το καλό όλων;
– Είναι απλό παιδιά μου, τώρα που καταλάβατε τα παραδείγματα που σας έδωσα, σκεφθείτε τι θέλετε περισσότερο, αν είναι κάτι που αφορά μόνο εσάς, σκεφθείτε πως αυτό θα μπορούσε να κάνει καλό σε όλο τον κόσμο, ανοίχτε την καρδιά σας και ευχηθείτε. Εμπρός, στα κρεβάτια σας τώρα, πέρασε η ώρα!
– Καληνύχτα μαμά!
– Καληνύχτα αγγελούδια μου!
Η Χρυσούλα και ο Άρης ξάπλωσαν στα κρεβάτια τους και συνέχισαν να σκέφτονται τι θα ήθελαν να ευχηθούν μέχρι που τους πήρε ο ύπνος.
Την επόμενη μέρα ήρθε η σειρά του μπαμπά τους για βομβαρδισμό ερωτήσεων!
– Μπαμπά μπαμπά, θέλουμε να σου μιλήσουμε!
– Τι συμβαίνει καμάρια μου;
– Μπαμπά, θέλουμε να ευχηθούμε κάτι καλό για όλους, για εμάς, αλλά και για τον πλανήτη μας, όμως δεν ξέρουμε τι είναι κακό για τον πλανήτη και έτσι δε ξέρουμε τι να ευχηθούμε. Η μαμά μας βοήθησε, αλλά θέλουμε και τη δική σου γνώμη. Πες μας, τι κάνει κακό στο πλανήτη;
– Χμ… λοιπόν, η γνώμη μου είναι ότι κακό στο πλανήτη κάνουν οι άνθρωποι.
– Ε;! έμειναν άφωνα τα παιδιά και γεμάτα περιέργεια. Δηλαδή;
– Σκεφθείτε παιδιά μου, τι κάνουμε καμιά φορά που παρότι δεν είναι σωστό, το κάνουμε από συνήθεια;
– Μμμμ, εγώ καμιά φορά φτύνω την τσίχλα μου στο δρόμο, είπε κοκκινίζοντας ο Άρης.
– Κι εγώ, καμιά φορά πετάω κανένα σκουπίδι στο δρόμο, είπε η Χρυσούλα, βαριέμαι να κουβαλάω κάποιο ανόητο διαφημιστικό μέχρι το πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ.
– Χαίρομαι που κατανοείτε ότι αυτό που κάνετε είναι λάθος, είπε ο μπαμπάς, όμως κατανοείτε το γιατί; Αντιλαμβάνεστε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η ενέργειά σας;
– Δε το έχουμε σκεφθεί ποτέ μπαμπά…
– Λοιπόν, ας αρχίσουμε από αυτό που είπε ο Άρης. Φτύνει την τσίχλα στο πεζοδρόμιο, φυσιολογικό θα έλεγε κάποιος να το κάνει αυτό ένα παιδάκι, όμως, η τσίχλα είναι μια κολλώδης ουσία, στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να κολλήσει σε κάποιο παπούτσι και να δυσκολέψει κάποιον να περπατήσει. Στη χειρότερη περίπτωση θα μπορούσε να τη φάει ένα πουλάκι νομίζοντας ότι είναι ψωμί και να πνιγεί. Και στην πιο ανώδυνη εκδοχή, να μείνει κολλημένη σε ένα σημείο του δρόμου μέχρι να διαλυθεί μετά από πολύ καιρό.
– Ω μπαμπά, δε θα ήθελα ποτέ να σκοτώσω ένα πουλάκι, ούτε να χαλάσω τα παπούτσια κάποιου ανθρώπου, αλλά ούτε και να λερώσω το δρόμο μέχρι να διαλυθεί. Είπε βουρκωμένος ο Άρης.
– Οπότε Άρη μου, τι θα ήταν πιο σωστό να κάνεις;
– Να φτύσω την τσίχλα μου σε ένα κάδο απορριμμάτων ή να την φτύσω σε ένα χαρτομάντιλο και να την κρατήσω μέχρι να βρω ένα κάδο.
– Πολύ σωστά!
– Κι εσύ Χρυσούλα, λες ότι πετάς ένα διαφημιστικό έντυπο γιατί βαριέσαι να το κουβαλάς…
– Ναι μπαμπά….
– Έχεις σκεφτεί ότι αυτό το διαφημιστικό θα μπορούσε να το πατήσει κάποιος και να γλιστρήσει και να χτυπήσει;
– Όχι…
– Και αν ακόμα δεν συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε κάποιος να το μαζέψει από κάτω ή θα έμενε για πολλά χρόνια κάπου μέχρι να διαλυθεί, μολύνοντας το περιβάλλον.
– Ω μπαμπά, αυτό είναι τρομερό!
– Καμάρια μου, σας εξήγησα δυο απλά παραδείγματα, μετά από όσα μου είπατε, αλλά είναι τόσα πολλά που κάνουμε λάθος, όλοι μας… Για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε πάρα πολύ πλαστικό, το οποίο είναι μια ουσία που αργεί να διασπαστεί στο περιβάλλον. Χρησιμοποιούμε καθημερινά τα αυτοκίνητά μας και μολύνουμε τον αέρα μας με καυσαέρια. Τα εργοστάσια δουλεύουν ασταμάτητα για να καλύψουν τις ανάγκες μας, οι οποίες πολλές φορές είναι υπερβολικές, και επίσης μολύνουν την ατμόσφαιρα. Πετάμε φαγητά ενώ υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που πεινάνε, σπαταλάμε νερό ενώ άλλοι δεν έχουν νερό να πιούν… Είναι τόσα πολλά αυτά που κάνουμε λάθος, αλλά είναι και μέρος της ζωής μας και δυστυχώς δε μπορούμε να τα κάνουμε διαφορετικά.
Τα δυο ζευγάρια ματάκια που μέχρι τώρα κοιτούσαν το μπαμπά τους δακρυσμένα, τώρα τον κοίταζαν με πείσμα και θέληση, και απαίτηση!
– Αυτό θα αλλάξει μπαμπά! είπαν με μια φωνή.
Τα κοίταξε παραξενεμένος.
– Δηλαδή;
– Είναι απλό μπαμπά, μας παρουσίασες την πραγματικότητα σαν ένα βουνό, αλλά δεν είναι έτσι! Γιατί να πάρεις το αμάξι σου να πας στη δουλειά; Υπάρχουν ένα σωρό συγκοινωνίες που σε πάνε μέχρι εκεί. Και γιατί να πετάμε φαγητό; Να το δίνουμε σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Και γιατί να έχουμε αυτόματο πότισμα στα λουλούδια κάθε μέρα, αφού εδώ βρέχει συχνά. Και γιατί να χρησιμοποιούμε πλαστικό; Μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με γυαλί, ύφασμα και χαρτί.
Ο μπαμπάς αγκάλιασε τα καμάρια του δακρυσμένος και γεμάτος υπερηφάνεια. Ήξερε ότι τον είχαν κιόλας ξεπεράσει και θα γίνονταν σωστοί και καλοί άνθρωποι!
– Μπαμπά, πρέπει να σου πούμε κι εμείς κάτι…
– Σας ακούω αγάπες μου.
– Τα παιδιά αντιγράφουν τους μεγάλους, γι αυτό θέλουμε και τη δική σας βοήθεια για να σώσουμε τον πλανήτη μας!
– Αχ, αγγελούδια μου, τι θα κάναμε χωρίς εσάς; Εσείς είστε το αύριο και το μέλλον, και σας υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε το καλύτερο! Θα γίνουμε τα ιδανικά παραδείγματα προς μίμηση, ακολουθώντας το δρόμο που μας δείξατε εσείς τα παιδιά. Γιατί μόνο η δική σας αγνή καρδιά και ψυχούλα, μπορεί να μας σώσει.
Μετά από μερικές μέρες η Χρυσούλα και ο Άρης γύρισαν ενθουσιασμένοι από το σχολείο, η δασκάλα τους είχε πει ότι το βράδυ θα είχε βροχή Περσειδών, δηλαδή θα γέμιζε ο ουρανός πεφταστέρια!
Είχαν σκεφτεί και προετοιμάσει τις ευχές τους, και τώρα ήταν χαρούμενοι γιατί θα είχαν την ευκαιρία να κάνουν πολλές ευχές!
Η ανυπομονησία τους, έκανε την μέρα να μοιάζει ατελείωτη! Επιτέλους ήρθε το βράδυ, βγήκαν στη βεράντα με τα ματάκια τους στραμμένα στον ουρανό, μόλις ξεκίνησε η βροχή των αστεριών, άρχισαν να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη τις ευχές τους:
«Θέλουμε υγεία για όλο τον κόσμο»
«Θέλουμε να μην υπάρχουν πόλεμοι»
«Θέλουμε να μην πεινάει κανένα παιδάκι»
«Θέλουμε να μην υπάρχουν άστεγοι»
«Θέλουμε πολλά δέντρα»
«Θέλουμε να φροντίζουμε τα αδέσποτα ζωάκια»
«Θέλουμε να περνάμε περισσότερες ώρες με τους γονείς μας»
«Θέλουμε όλη η γη να είναι χαρούμενη»
«Θέλουμε να ακουστεί η φωνή της καρδιάς μας!»
…Θέλουμε να σώσουμε το πλανήτη μας και να έχουμε ένα καλύτερο αύριο…
Ένωσαν τα χεράκια τους και με δακρυσμένα ματάκια, κοιτώντας τα τελευταία πεφταστέρια, φώναξαν:
…γιατί εμείς τα παιδιά μπορούμε να σώσουμε το πλανήτη και θα το κάνουμε!
Η μαμά και ο μπαμπάς κοίταζαν και άκουγαν τα παιδιά τους περήφανοι! Ήταν καλά παιδιά και πάνω από όλα αποφασισμένα να παλέψουν για το μέλλον με ανιδιοτέλεια και όμορφα όνειρα!
«Μακάρι να εισακουστούν οι ευχές των παιδιών μας», ευχήθηκαν και οι δύο, και χαμογέλασαν.
Η συγγραφέας
Ονομάζομαι Φιλία Θεοδωροπούλου. Σπούδασα Γραφιστική και εργάζομαι από το 2002 στον τομέα των εκδόσεων και της έντυπης διαφήμισης.
Από το 2007 διδάσκω την τέχνη των γραφικών τεχνών σε μεγάλο ιδιωτικό εκπαιδευτικό όμιλο.
Είμαι συγγραφέας του τεχνολογικού βιβλίου «Γραφίστας Εντύπου & Ηλεκτρονικών Μέσων, Ερωτήσεις – Απαντήσεις Εξετάσεων Πιστοποίησης».
Παράλληλα γράφω διηγήματα και ποιήματα, κάποια από τα οποία έχουν λάβει διακρίσεις σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.
Ο εθελοντισμός είναι επίσης ένα σημαντικό στοιχείο του χαρακτήρα μου, γι’ αυτό και αφιερώνω τον ελεύθερο χρόνο μου στην προσφορά προς το συνάνθρωπο, μέσω μη κερδοσκοπικών οργανώσεων.
Οι παραμυθάδες 