Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε από την Νικολέτα Παπαπασχάλη. Οι ζωγραφιές που το συνοδεύουν είναι από τις δύο κόρες της Νικολέτας.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.
«Ο Θωμάς ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο»
Εκείνο το ανοιξιάτικο πρωί ο Θωμάς ξύπνησε από ένα τρομερό εφιάλτη…
Ήταν λέει στην αγαπημένη του παραλία και έπαιζε ανέμελα με τους φίλους του όταν είδαν ένα μεγάααλο κύμα να έρχεται κατά πάνω τους … άρχισαν να τρέχουν να σωθούν πριν τους καταπιεί μαζί με την υπόλοιπη παραλία, όταν ξαφνικά άκουσαν μια βαθιά φωνή να τους φωνάζει «βοηθήστε με να σας βοηθήσω».
Ο Θωμάς κοντοστάθηκε για μια στιγμή. Ο Σάββας και ο Νίκος του φώναζαν «τρέξε» αλλά εκείνος προσπάθησε να ακούσει και πάλι τη φωνή… ναι καλά είχε ακούσει «βοηθήστε με να σας βοηθήσω» φώναζε το κύμα!!!
Στάθηκε γενναία μπροστά στο πελώριο κύμα και φώναξε με όλη του τη δύναμη «πως μπορώ να σε βοηθήσω»…
Τότε το αγόρι είδε το κύμα να κοπάζει και ήρθε απαλά και του έβρεξε τα πόδια…
«σταμάτα να μου πετάς σκουπίδια όχι μόνο σε μένα αλλά και στη παραλία που κάθεσαι… μην αφήνεις τα χαρτιά από το ντόνατς σου, από το παγωτό σου από το χυμό που πίνεις… μην αφήνεις κανέναν να σβήσει το τσιγάρο πάνω σε αυτήν – μόνος σου θα έρθεις μια μέρα και θα πεις – εγώ σε αυτή τη βρώμικη θάλασσα δεν κάνω μπάνιο – μα ποια θάλασσα είναι βρώμικη αν δεν την βρωμίσετε εσείς οι ίδιοι;;; ΚΑΜΙΑ» άκουσε με θυμό να φωνάζει το κύμα…
… τρομαγμένος και ιδρωμένος… κάθισε στο κρεβάτι του και σκέφτηκε πως το όνειρο αυτό ήθελε κάτι να του πει ….τράβηξε την κουρτίνα … είχε ξημερώσει μια υπέροχη μέρα
Έχω μια ιδέα!
φώναξε και έτρεξε να την πει στους γονείς του…
Η ιδέα ήταν να οργανώσουν μια εκδρομή στην παραλία με τους φίλους του με σκοπό να την καθαρίσουν και μετά να παίξουν… τηλεφώνησε στον Σάββα και στο Νίκο, η ιδέα έγινε αμέσως αποδεκτή. Εφοδιάστηκαν λοιπόν με γάντια, σακούλες και μια μικρή απόχη, που είχε αγοράσει με τον πατέρα του το περασμένο καλοκαίρι, για τις γόπες και ξεκίνησαν…
Η ημέρα κύλησε υπέροχα και ο Θωμάς ένιωθε ακόμη πιο υπέροχα που μπόρεσε με τους φίλους του να βοηθήσουν έστω και λίγο αυτόν τον πλανήτη… άραγε σε κάποια άλλη γωνιά της γης θα κάνουν και άλλοι το ίδιο; Μαζέψαν λοιπόν τα σκουπίδια τους από το κολάτσιο τους και φύγαν για το σπίτι…
Κατάκοπος ο Θωμάς αλλά ευτυχισμένος έπεσε για ύπνο…
Ένας ακόμη εφιάλτης όμως τον ξύπνησε το επόμενο πρωί … μα τι επαθε η φύση; Σκέφτηκε … Βάλθηκε να με τρελάνει;
Αυτή τη φορά ήταν σε ένα δάσος με την ίδια παρέα…
Το δάσος αυτό είχαν επισκεφθεί ένα καλοκαίρι πριν χρόνια με τους γονείς του όταν αποφάσισαν να κάνουν καλοκαιρινές διακοπές σε βουνό και όχι σε θάλασσα … είχαν κατασκηνώσει για μέρες και ήταν η πρώτη φορά που τόλμησε να συγκρίνει τη θάλασσα με το βουνό…
Εκεί που για ακόμη μια φορά παίζαν ανέμελοι ο Θωμάς και οι φίλοι του άκουσαν έναν δυνατό θόρυβο…τρέχαν από δέντρο σε δέντρο παριστάνοντας τους πολεμιστές να δουν από πού ερχόταν ο θόρυβος αυτός…η είκονα τους τρόμαξε! Ήταν μια ομάδα ανθρώπων γύρω από ένα δέντρο… κάποιοι το έβαζαν φωτιά και άλλοι το κόβαν…το δέντρο είδε τα τρία αγόρια και τους φώναξε «βοηθήστε με να σας βοηθήσω» … άντε πάλι ή ίδια φωνή…
- Πως; Με ποιο τρόπο; Φώναξε ο Θωμάς…
- Σταματήστε να με καίτε για να συνεχίσω να σας δίνω οξυγόνο – φώναξε.
– Σταματήστε να με κόβετε και ξεκινήστε την ανακύκλωση για να πάρε τε το χαρτί μου και όχι μόνο… Πως θα συνεχίσω να είμαι για εσάς αγαπημένος προορισμός όταν το μόνο που θα αντικρίζετε θα είναι καμένα ξύλα και κομμένοι κορμοί δέντρων; …
Αυτό ήταν! Σηκώθηκε σχεδόν θυμωμένος ο Θωμάς και έτρεξε στην κουζίνα…
Έχω να σας ανακοινώσω κάτι πολύ σοβαρό! Ξεκινάμε αναδάσωση… για αρχή από το δασάκι της γειτονιάς μας… Επίσης από σήμερα ότι φρούτα τρώμε δεν πετάμε τους σπόρους αλλά και ούτε τον πυρήνα τους… άκουσα πως μπορούμε να τα μαζεύουμε και στη συνέχεια να τα σκορπίσουμε σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχουν δέντρα και η μητέρα φύση μόνη της θα φροντίσει να τα μεγαλώσει… και τέλος ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια του σπιτιού μας, εδώ τα χαρτιά, εδώ τα πλαστικά, εδώ τα γυάλινα …
Οι γονείς του Θωμά έμειναν έκπληκτοι με ότι άκουγαν… άραγε σκέφτονται όλα τα παιδιά το ίδιο; Σίγουρα θα μπορούσαν να σώσουν τον πλανήτη γη…το μέλλον τους ανήκει και έχουν όλα τα μέσα να το κάνουν…εσύ μπορείς να βοηθήσεις;
Ακόμη και αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε Μένοντας σπίτι μπορούμε να σώσουμε τον πλανήτη γη ανακυκλώνοντας τα σκουπίδια μας και κυρίως αποφεύγοντας να πετάμε τις μάσκες και τα γάντια μας σε μια από τις εξόδους μας!
Η συγγραφέας
Ονομάζομαι Νικολέτα Παπαπασχάλη.
Γεννήθηκα το 1980 και μεγάλωσα στο Αγίασμα Καβάλας.
Σπούδασα Διοίκηση επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Καβάλας.
Εργάστηκα για 11 χρόνια σε συμβολαιογραφικό γραφείο και τα τελευταία 5 έτη απασχολούμαι στον τομέα της ένδυσης.
Είμαι έγγαμη με δύο παιδιά και κατοικώ στη Καβάλα.
(Δεξιά, οι δύο κόρες της Νικολέτας την στιγμή που ζωγραφίζουν το παραμύθι της μαμάς τους)
Οι παραμυθάδες 