«Η θάλασσα που έφευγε» της Χρυσούλας Ζερβού!

Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.

Γράφτηκε από την Χρυσούλα Ζερβού με την συμβολή των παιδιών, Μάριου και Έκτορα Μπαλιάκου, εννιά και δέκα χρόνων αντίστιχα. Η Χρυσούλα Ζερβού επέλεξε και τις φωτογραφίες-εικόνες που το συνοδεύουν.

(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.

«Η θάλασσα που έφευγε»

Μια φορά κι’ έναν καιρό

κοντά στα χρόνια τούτα εδώ

συνέβη κάτι μαγικό

που τώρα αμέσως θα σας πω.

 

Στον πλανήτη μας τη γη

μια εδώ και μια εκεί

κάθε λίγο είχε μία

τρομερή καταστροφή.

 

Άλλες πολύ κρατούσανε

και όλοι τις φοβούνταν

μα κάποιες ήταν άγνωστες

γι’ αυτό και τις αρνούνταν.

 

Μα τούτη εδώ που θα σας πω

μόνο παιδιά την ξέρουν

γιατί αυτά κατάφεραν

λύση στη γη να φέρουν.

 

Η θάλασσα αποφάσισε

από τη γη να φύγει

και σ’ άλλο τόπο μακρινό

να βρει να πάει να μείνει.

 

Με τους μεγάλους θύμωσε

και όλους τους ανθρώπους

που τα νερά της βρώμιζαν

στης γης όλους του τόπους.

 

Άρχισε να εξατμίζεται

δειλά και λίγο λίγο

απ’ τον πλανήτη αυτόν εδώ

είπε «θέλω να φύγω».

 

Και κάθε μέρα τα νερά

όλο και λιγοστεύαν

η στάθμη όλο έπεφτε

οι ομορφιές στερεύαν.

 

Μα οι μεγάλοι άνθρωποι

δεν είχαν καταλάβει

τον καημό της θάλασσας

για πού το είχε βάλει.

 

Μα κάποια μέρα ένα παιδί

πήγε στην παραλία

και είδε τι γινότανε

κι’ έφυγε μ’ απορία.

Την άλλη μέρα γύρισε

και κάθισε κοντά της

και ρώτησε την θάλασσα

που είναι τα νερά της.

 

Κι’ εκείνη του απάντησε

με καημό μεγάλο

«βρωμιές ρίχνουν οι άνθρωποι

και δεν αντέχω άλλο.

 

Θέλω να είμαι καθαρή

να λάμπουν τα νερά μου

και να ΄ναι όλα υγιή

στ’ απάτητα βαθιά μου.

 

Μα οι άνθρωποι δεν νοιάζονται

σκουπίδια όλο πετάνε

και στις ακτές και στα νερά

αφήνουν ό,τι να ΄ναι».

 

Σαν το παιδί την άκουσε

έπιασε ευθύς να κλαίει

«μην φύγεις σε παρακαλώ»

άρχισε να της λέει!

 

«Δεν γίνεται τούτο που ζητάς

κι΄ εγώ στεναχωριέμαι

έτσι όπως είν’ τα πράγματα

καθόλου δεν κρατιέμαι».

 

«Πώς θα ΄ναι άραγε η ζωή

χωρίς εσένα πλάι;

τι θ’ απογίνει όλη η γη

το κύμα δεν θα σκάει;

 

Βουτιές και πλατσουρίσματα

πάνε όλα χαμένα;

ταξίδια πώς θα κάνουμε

με πλοία προς τα ξένα;»

 

Και τότε το παιδάκι μας

ξεκίνησε να φύγει

τους φίλους του ειδοποίησε

να δούνε τι θα γίνει.

 

Σκέφτηκαν όλοι αρκετά

είπαν πολλές ιδέες

και κάποιες ήταν μάλιστα

πάρα πολύ σπουδαίες.

 

Του κόσμου όλα τα παιδιά

ευθύς ενημερώσαν

και ραντεβού στην θάλασσα

σε δύο μέρες δώσαν.

Μπροστά της όλα στάθηκαν

κι’ άνοιξαν την καρδιά τους

και δάκρυα πολλά τρέχανε

πάνω στα μάγουλά τους.

 

Και στην συνέχεια όλα μαζί

άρχισαν να μαζεύουν

κάθε σκουπίδι απ’ την ακτή

κι’ αγάπη να της στέλνουν.

 

Υπόσχεση όλα δώσανε

πως από δω και πέρα

σκουπίδια δεν θ’ αφήνουνε

ποτέ, καμία μέρα.

 

Κι η θάλασσα γαλήνεψε

και έμεινε στη γη

για χάρη όλων των παιδιών

που ΄χουν καρδιά αγνή.

Για να ακούσεις το παραμύθι από την Χρυσούλα Ζερβού, κάνε κλικ εδώ:

Η συγγραφέας