«Οι ήρωες του πλανήτη» της Παναγιώτας Θεοδωρίδου!

Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.

Γράφτηκε από την Παναγιώτα Θεοδωρίδου. Οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν είναι από ιστοσελίδα δωρεάν διάθεσης εικόνων.

(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.

«Οι ήρωες του πλανήτη»

Σε ένα μακρινό και όμορφο μέρος ζούσε ο Ρούλης με την οικογένειά του. Το σπίτι του ήταν ψηλά στο βουνό, αλλά λίγα μετρά πιο εκεί ήταν το κτήμα του μπαμπά του, απέναντι από το ποτάμι που ήταν γεμάτο με πάπιες.

Κάθε φορά που ο μπαμπάς του εργαζόταν στο χωράφι, ο Ρούλης πήγαινε μαζί του, για να φροντίσει τα αγαπημένα του φυτά. Μόλις, αντίκριζε τα φυτά, το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά. Ο μπαμπάς του τον καμάρωνε, αλλά δεν μπορούσε να του κρατήσει κρυφό πως τα φυτά που τόσο αγαπά κινδυνεύουν να χαθούν, αφού κινδυνεύει ο πλανήτης. Έτσι, μια ηλιόλουστη μέρα αποφάσισε να του εξομολογηθεί την αλήθεια.

Ο Ρούλης έπαιζε στο ποτάμι με τις πάπιες. Εκείνη την στιγμή ο μπαμπάς του, τον φώναξε για να του πει για το μεγάλο πρόβλημα που είχαν δημιουργήσει οι άνθρωποι. Τον αγκάλιασε και του είπε:

– Παιδί μου, δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι δεν εκτιμάμε την φύση.

– Τι εννοείς μπαμπά μου;

– Παιδάκι μου γλυκό, ο Θεός μας χάρισε την φύση για να μπορούμε να την καλλιεργούμε για να ζούμε, όχι για να την καταστρέψουμε.

– Μα γιατί το πράττουν, εφόσον γνωρίζουν πως αυτό θα τους καταστρέψει;

– Επειδή, ακόμη, δεν το έχουν καταλάβει τι σημαίνει αυτό για την ζωή όλων των οργανισμών που φιλοξενούνται στο πλανήτη. Ίσως, διότι νομίζουν πως αυτά τα όμορφα μέρη τους ανήκουν. Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως αν σταματήσουν να υπάρχουν τα φυτά, τα ζώα, δεν θα υπάρχουν ούτε αυτοί. Νομίζουν ότι είναι αθάνατοι.

– Μα αν πάψουν να υπάρχουν αυτά, τότε θα πάψει να υπάρχει ζωή. Δεν το καταλαβαίνουν;

Είπε κλαίγοντας ο μικρός Ρούλης και αναχώρησε για το σπίτι του.

Στην επιστροφή δεν άντεξε και τα δάκρυα του κυλούσαν στο γλυκό του προσωπάκι σαν βροχή. Όταν έφτασε τον περίμενε η μητέρα του, η οποία όταν τον κοίταξε ξαφνιάστηκε. Τότε με τρομαγμένη φωνή είπε:

-Τι συμβαίνει αγάπη μου; Γιατί κλαις;

Ο στενοχωρημένος Ρούλης απάντησε:

– Ο μπαμπάς, μαμά, μου μετέφερε την κακιά είδηση.

Απορημένη η μαμά πήρε ξανά τον λόγο και το ρώτησε:

– Τι έγινε παιδί μου;

– Πως οι άνθρωποι έπαψαν να προστατεύουν το περιβάλλον και εξαιτίας αυτού του γεγονότος θα σβήσει η χλωρίδα και η πανίδα, είπε κλαίγοντας ο μικρός Ρούλης.

Έπειτα από όλα αυτά, η μάμα του, η οποία είχε γίνει κατακόκκινη του είπε:

– Άκου μικρό μου παιδί. Αυτό που μου περιέγραψες είναι πολύ σοβαρό και δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. Πρέπει να αναλάβουμε δράση.

Όμως ο Ρούλης που ήταν και πονηρούλης, αποφάσισε να λάβει δράση και να μην περιμένει τους γονείς του.

Την επόμενη μέρα, κλείστηκε στο δωμάτιο του, σκαρφάλωσε στην καρέκλα του γραφείου και ανέβασε ένα βίντεο, το οποίο ενημέρωνε όλα τα παιδιά του κόσμου να κινητοποιηθούν στους τόπους τους για να πάρει τέλος αυτή η κατάσταση. Βέβαια δεν περίμενε να έχει τέτοια ανταπόκριση.

Κάθε παιδί σε όλο τον κόσμο βγήκε στην πλατεία του τόπου του και τραγουδούσε τι θα γίνει αν πάψει να υπάρχει ζωή και να δείχνουν και ζωγραφιές που είχαν ζωγραφίσει. Μόλις τα είδαν οι μεγάλοι πανικοβλήθηκαν. Άλλα ακούγοντας τις συνέπειες που θα έφερνε αυτό στην ζωή των μεγάλων, αποφάσισαν να σταματήσουν να κερδοσκοπούν εναντίον του πλανήτη που ο Θεός, τους είχε προσφέρει με τόση αγάπη.

Από εκείνη την στιγμή όλοι οι φιλοξενούμενοι της γης, σταμάτησαν να φέρονται σαν ο πλανήτης να είναι ο εχθρός τους και με μία βροντερή φωνή και με μία ζεστή αγκαλιά φρόντιζαν την γη για να μην χαθεί ποτέ.