«Οι Έλ.Γι.Μα. υπέρ του καθαρού πλανήτη» της μαθήτριας δημοτικού Δέσποινας Μάρκου!

Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.

Γράφτηκε και εικονογραφήθηκε από την μαθήτρια δημοτικού, Δέσποινα Μάρκου!

(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.

«Οι Έλ.Γι.Μα. υπέρ του καθαρού πλανήτη»

Τι είναι η ανακύκλωση;

«Ντριν!!!» Το ξυπνητήρι χτύπησε. Οι αχτίδες του πρωινού ήλιου είχαν μπει ήδη στο δωμάτιο και αγκάλιαζαν το πρόσωπό μου. Σηκώθηκα, ντύθηκα και κατέβηκα στην κουζίνα για να φάω το πρωινό μου.

«Σηκώθηκες αγάπη μου;» Με καλημέρισε όπως κάθε μέρα η μαμά μου. «Καλημέρα!» Την καλημέρισα κι εγώ ενώ χασμουριόμουνα. Μετά κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας και άρχισα να τρώω το πρωινό μου. Τηγανίτες! Οι αγαπημένες μου! Μόλις τελείωσα, έφτιαξα την τσάντα μου, τη φόρεσα και χαιρέτησα τη μαμά μου για να πάω στο σχολείο. Ύστερα άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μας και τσέκαρα τη σημερινή ημέρα στο ημερολόγιο που είχαμε βάλει στην πόρτα μας. Παρασκεύη σήμερα. Η τελευταία ημέρα σχολείου γι’ αυτήν την εβδομάδα. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου κι έτρεξα έως το γωνιακό περίπτερο που με περίμεναν ο Γιάννης και η Μαρία (οι κολλητοί μου) για να πάμε μαζί στο σχολείο. «Γεια σου Ελένη!» Με χαιρέτησαν με μια φωνή οι φίλοι μου. «Καλημέρα!» Τους χαιρέτησα κι εγώ.

Όταν φτάσαμε στο σχολείο, αφήσαμε όπως όπως τις σχολικές μας τσάντες στη γραμμή της τάξης μας και πήγαμε αμέσως στο υπόστεγο. Εκεί, «ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων» του σχολείου μας, είχε ζωγραφίσει ένα μέρος για να παίζουμε κουτσό. Εμείς όμως, παίζαμε ένα τελείως διαφορετικό κουτσό. Χοροπηδούσαμε πάνω στα κουτάκια και όποιος έκανε την πιο εκπληκτική κίνηση κέρδιζε. Πάντα η Μαρία κέρδιζε, γιατί πήγαινε μπαλέτο. Έτσι, ήταν πολύ καλή στο να διατηρεί την ισορροπία της.

Καθώς παίζαμε, η ώρα περνούσε. Και χτύπησε το κουδούνι για να πάμε στις γραμμές μας. Αφού κάναμε την προσευχή μας, μπήκαμε στις τάξεις μας. Εμείς για 1η ώρα, θα κάναμε Μελέτη Περιβάλλοντος. Βαρετή μου φαινόταν εμένα. Τι με ένοιαζε πόσα μάτια είχε η μέλισσα ή πόσα πόδια έχει το καβούρι; Αλλά σήμερα, ήταν τελείως διαφορετικά. Μάθαμε πως να προσέχουμε το περιβάλλον. Πρώτα, μάθαμε ποια σκουπίδια μπαίνουν σε ποιους κάδους και τι είναι το κομπόστ. Σίγουρα όχι κομπόστα πάντως! Μετά, η δασκάλα μας (η κυρία Μαργαρίτα) μας ρώτησε αν έχουμε δει ποτέ άνθρωπο να πετάει τα λάθος σκουπίδια στον λάθος κάδο. Εγώ απάντησα ότι έχω δει κάποιον. Μάλιστα, τον γείτονά μας, τον κύριο Λάμπρο (έναν συμπαθητικό παππούλη που μένει απέναντι από το σπίτι μου). Μια μέρα, τον είδα να πετάει μερικά πλαστικά μπουκάλια στον πράσινο κάδο και όχι στον μπλε, που κανονικά σ’ αυτόν τον κάδο έπρεπε να τα ρίξει.

Στη συνέχεια, μάθαμε για την ανακύκλωση. «Ανα… τι;» Απόρησα εγώ. Και η κυρία Μαργαρίτα μου απάντησε:

«Ανακύκλωση, παιδιά μου, σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε το ίδιο πράγμα (αφού το έχουμε χρησιμοποιήσει ήδη βέβαια) πολλές φορές. Δηλαδή, αν έχουμε φάει μία κονσέρβα, μπορούμε να την πλύνουμε, να την ζωγραφίσουμε και να την κάνουμε μολυβοθήκη, αντί να την πετάξουμε. Και αν την πετάξουμε πού θα την πετάξουμε παιδιά μου;»

«Στον μπλε κάδο!» Απαντήσαμε εμείς με μια φωνή.

«Μπράβο παιδιά μου! Ξέρει κανείς να μου πει τι γίνονται τα σκουπίδια αφού τα πετάξουμε στον μπλε κάδο;» Μας ρώτησε η δασκάλα μας. Κανένας δεν ήξερε να της πει.

«Θα σας πω αμέσως! Τα σκουπιδιάρικα τα μεταφέρουν σε κάτι εργοστάσια. Εκεί τα σκουπίδια τα λιώνουν και τα κάνουν πάλι συσκευασίες, μπουκάλια κ.τ.λ.» Μας είπε η δασκάλα μας.

«Κυρία, σε οποιονδήποτε κάδο και να πετάξουμε τα σκουπίδια μας τα πάνε σε εργοστάσια, τα λιώνουν και τα ξανακάνουν συσκευασίες;» Ρώτησε η συμμαθήτριά μου, η Αθηνά.

«Καλή ερώτηση Αθηνά. Όχι. Μόνο τα σκουπίδια που πετάξαμε στον μπλε κάδο ξαναγίνονται και πάλι συσκευασίες. Αλλά προσοχή! Δεν κάνει να πετάμε τα λάθος σκουπίδια στον λάθος κάδο!» Απάντησε η δασκάλα μας στην Αθηνά.

«Για τη Μελέτη Περιβάλλοντος για σήμερα, στο σπίτι θα ζωγραφίσετε σε μία κόλλα χαρτί τους τρεις κάδους που μάθαμε και μέσα τους, θα ζωγραφίσετε μερικά σκουπίδια που πετάμε σε αυτούς.» Και τότε, χτύπησε το κουδούνι για το διάλειμμα.

Σκουπίδια παντού!

Για κολατσιό σήμερα, θα έπαιρνα τυρόπιτα από το κυλικείο του σχολείου μας. Καθώς περίμενα τη σειρά μου, άκουσα την κυρία Πόπη (την επικεφαλής του κυλικείου) να συζητάει με την κυρία Σοφία (την υποδιευθύτρια) ότι ο κύριος Χαράλαμπος (ο επιστάτης) βγήκε στη σύνταξη. Για μια στιγμή! Ποιος θα καθαρίζει την αυλή του σχολείου μας;

Μόλις πήρα την τυρόπιτά μου, κοίταξα γύρω μου. Παντού υπήρχαν σκουπίδια! Και ο καινούριος επιστάτης (ο κύριος Μιχάλης) θα έπιανε δουλειά μετά από δύο εβδομάδες! Ποιος θα καθάριζε την αυλή του σχολείου μας; Όχι! Κάτι έπρεπε να γίνει! Κάποιος έπρεπε να καθαρίσει την αυλή του σχολείου μας! Και γρήγορα μάλιστα! Το βρήκα! Αύριο, θα καλέσω για πιτζάμα πάρτυ τη Μαρία και τον Γιάννη για να καταστρώσουμε ένα σχέδιο! Και γιατί αύριο; Γιατί όχι σήμερα το απόγευμα; Ναι! Σήμερα το απόγευμα! Πήγα αμέσως να πω το σχέδιό μου στους φίλους μου.

«Στο μυαλό μου είσαι!» Είπε η Μαρία όταν τους εξήγησα το σχέδιο.

«Ωραία ιδέα, Ελένη! Έτσι, θα μπορέσουμε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε!» Είπε ο Γιάννης.

«Ευχαριστώ! Μα πρώτα, πρέπει να με αφήσει η μαμά μου.» Υπενθύμισα εγώ.

Όταν χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε στις τάξεις μας, είχαμε Μουσική. Το αγαπημένο μάθημα του Γιάννη. Η κυρία της Μουσικής, η κυρία Ιωάννα, μας έβαλε να ακούσουμε στο YouTube ένα τραγούδι για την ανακύκλωση. Και μετά να το τραγουδίσουμε. Ωραίο ήταν. Ύστερα, κάναμε Πληροφορική. Με τον κύριο Θεόδωρο. Έπρεπε να βρούμε εικόνες με μέρη τα οποία έχουν γεμίσει με σκουπίδια. Πραγματικά, υπήρχαν πάρα πολλά μέρη γεμάτα σκουπίδια! Πάρκα, γειτονιές, παραλίες, ποτάμια! Και ένα ποτάμι λίγο πιο δίπλα στην πόλη μου, ο Αλιάκμονας, ήταν κι αυτός γεμάτος με αρκετά σκουπίδια! Και ακόμη και το πάρκο της γειτονιάς μου! Αλλά για την αυλή του σχολείου μου, θα φροντίζαμε εγώ, η Μαρία και ο Γιάννης.

Πέρασαν λοιπόν και οι υπόλοιπες ώρες που είχαμε σχολείο. Χτύπησε το κουδούνι και φύγαμε. Εγώ, η Μαρία και ο Γιάννης πηγαίναμε μαζί στα σπίτια μας. Αλλά, χωριζόμασταν στο περίπτερο που συναντιόμασταν κάθε πρωί. Όταν φτάσαμε στο περίπτερο, η Μαρία μου θύμισε:

«Ελένη, μην ξεχάσεις να ρωτήσεις τη μαμά σου για το απογευματινό πιτζάμα παρτύ!»

«Δεν θα το ξεχάσω! Αντίο!» Τους αποχαιρέτησα και πήγα στο σπίτι μου. Αμέσως αμέσως, παράτησα την τσάντα μου δίπλα στο γραφείο μου και άρχισα να πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα. Μετά από μισή ώρα, τελείωσα και κατέβηκα στην κουζίνα για να φάω το μεσημεριανό. Κρέας κοκκινιστό με μπρόκολο. Αντίθετα με τα περισσότερα παιδιά, εγώ δεν σιχαίνομαι το μπρόκολο. Μάλιστα, είναι το αγαπημένο μου λαχανικό.

Αφού τελείωσα το μεσημεριανό μου, ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα. Επέστρεψε ο μπαμπάς μου από τη δουλειά του! Έτρεξα να τον χαιρετήσω.

«Πώς τα πέρασες στην δουλειά;» Τον ρώτησε η μαμά μου, η οποία είχε επιστρέψει από το γραφείο όπου δούλευε νωρίτερα από το σχόλασμά μου.

«Καλά ήταν. Δεν είχε πολλή δουλειά στο γραφείο σήμερα.» Της απάντησε εκείνος. Όπως μάλλον θα καταλάβατε, και οι δύο δουλεύουν ως υπάλληλοι γραφείου. Απλώς η μαμά μου δουλεύει μία ώρα λιγότερη από τον μπαμπά μου.

«Μαμά, μπορώ να κάνω σήμερα το απόγευμα πιτζάμα πάρτυ με την Μαρία και τον Γιάννη;» Τη ρώτησα.

«Θα δούμε. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αν οι δικοί τους γονείς μπορούν…» Μου απάντησε. «Πότε θα πάρεις τους γονείς τους τηλέφωνο;» Τη ρώτησα πάλι εγώ, πάντα ανυπόμονη όταν πρόκειται για τέτοια θέματα. «Χμ…» έκανε εκείνη σκεπτική. «Και τώρα καλά θα ήταν.» «Γιούπι!!!» Φώναξα εγώ και άρχισα να χορεύω.

Όταν η μαμά μου τους πήρε τηλέφωνο, μου είπε τα νέα. «Οι γονείς της Μαρίας είπαν ότι συμφωνούν, γιατί ήθελαν να βγουν έξω το βράδυ και οι γονείς του Γιάννη είπαν επίσης ότι συμφωνούν, γιατί σήμερα θα πήγαιναν να επισκεφτούν τη θεία του Γιάννη, τη Μαίρη και ο Γιάννης δεν τη συμπαθεί και πολύ.» Μου ανακοίνωσε η μαμά μου. «Γιούπι!!!» Φώναξα ξανά εγώ και άρχισα να χορεύω κόνγκα αυτήν την φορά.

Στις 6 το απόγευμα ήρθαν οι φίλοι μου. Και θα έμεναν μαζί μου μέχρι την Κυριακή το απόγευμα! Αυτός ήταν ακόμη ένας λόγος για να ξαναχορέψω και να ξαναφωνάξω γιούπι, μα δεν είχα καιρό για χάσιμο! Το σχολείο μου χρειαζόταν επειγόντως καθάρισμα, το ίδιο και όλα αυτά τα ποτάμια και οι παραλίες και τα πάρκα! Και μόνο εγώ, η Μαρία και ο Γιάννης θα τα καθαρίζαμε! Καλά, όχι τα ποτάμια και τις παραλίες, αλλά σίγουρα την αυλή του σχολείου μας και ίσως και το πάρκο της γειτονιάς μου.

Το σούπερ σχέδιο και η σούπερ ομάδα

«Γεια σας παιδιά!» Τους χαιρέτησα όταν ήρθαν.

«Γεια σου, Ελένη!»

Με χαιρέτησαν κι αυτοί. Αφού έβγαλαν τα μπουφάν τους και τα παπούτσια τους, ανεβήκαμε αμέσως στο δωμάτιό μου για να στρώσουν τους υπνόσακούς τους και για να καταστρώσουμε το σχέδιό μας.

«Καταρχήν, πρέπει να ονομάσουμε την ομάδα μας!» Είπα εγώ.

«Πώς θα μας λένε;» Ρώτησε ο Γιάννης.

Αφού σκεφτήκαμε λίγο, η Μαρία βρήκε το όνομα της ομάδας μας.

«Τι λέτε για: Οι Έλ.Γι.Μα.;»

«Φοβερή ιδέα!» Είπαμε μ’ ένα στόμα εγώ κι ο Γιάννης.

«Και νομίζω ότι βρήκα πως θα καθαρίσουμε πολλά μέρη από τα σκουπίδια!» Είπα εγώ.

«Πες μας επιτέλους Ελένη!» Είπε ο Γιάννης.

«Ναι! Μην μας κρατάς άλλο σε αγωνία!» Είπε η Μαρία.

«Καταρχήν, την Δευτέρα, θα φέρω γάντια και σακούλες σκουπιδιών, για να καθαρίσουμε την αυλή του σχολείου μας! Και (μάλλον μέσα στις μέρες που θα είστε στο σπίτι μου) πάλι θα πάρουμε γάντια και σακούλες σκουπιδιών και θα καθαρίσουμε το πάρκο της γειτονιάς μου! Λοιπόν, πώς σας φαίνετε η ιδέα;» Τους ρώτησα.

«Το σχέδιο μου άρεσε πολύ!» Είπε η Μαρία.

«Κι εμένα μου άρεσε πολύ! Προτείνω να πάμε αύριο στο πάρκο και να το καθαρίσουμε!» Είπε ο Γιάννης.

«Καλή ιδέα!» Είπα. «Μα, πιστεύω πως πρέπει να βρούμε και μία λύση για τις παραλίες και τα ποτάμια που έχουν γεμίσει με σκουπίδια κι αυτά.»

Αφού καθίσαμε να το σκεφτούμε, μας φώναξε η μαμά μου. Είχε πάει 8 η ώρα και είχε παραγγείλει γύρους! Και θα βλέπαμε και μία ταινία. Την: «Η εποχή των Παγετώνων 5».

Αφού τελείωσε η ταινία, είχε πάει 9:30 η ώρα. Έτσι, πήγαμε στο δωμάτιό μου για να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας και να παίξουμε και κανένα επιτραπέζιο παιχνίδι.

«Σκέφτηκε κανείς μας τι θα κάνουμε για τις παραλίες και τα ποτάμια;» Ρώτησε ο Γιάννης.

«Εγώ δεν σκέφτηκα κάτι.» Είπε η Μαρία.

«Χμ, το βρήκα!» Φώναξα εγώ.

«Για πες μας!» Είπαν με μια φωνή οι φίλοι μου.

«Μα, το πιο απλό φυσικά! Θα πούμε στον δήμο της πόλης μας να καθαρίσει τον Αλιάκμονα και να πει και σε άλλους δήμους σε άλλες πόλεις να καθαρίσουν τα δικά τους ποτάμια και τις δικές τους παραλίες!» Τους εξήγησα το σχέδιό μου εγώ.

«Τέλειο το σχέδιο!» Είπε ο Γιάννης. Η Μαρία όμως ήταν σκεπτική.

«Τι έγινε Μαρία; Δεν σου αρέσει το σχέδιο;» Τη ρώτησα.

«Και βέβαια μου άρεσε! Απλώς…» Είπε.

«Απλώς τι;» Τη ρώτησε ο Γιάννης.

«Απλώς δεν είμαι σίγουρη αν ο δήμος της πόλης μας θα μας ακούσει. Γιατί, μην ξεχνάτε, ότι είμαστε μόνο τρία μικρά παιδιά που πάνε Τετάρτη Δημοτικού. Δεν είμαστε και πολύ μεγάλοι, αν το καλοσκεφτείτε.» Μας είπε.

«Όντως. Έχεις δίκιο. Όμως, ακόμη κι αν δεν μας ακούσει, εμείς θα καθαρίσουμε την αυλή του σχολείου μας και το πάρκο της γειτονιάς μου. Γιατί, μπορεί να είμαστε τρία μικρά παιδιά, αλλά επίσης είμαστε και οι Έλ.Γι.Μα.!» Τους θύμησα.

«Ναι! Δεν παύουμε να είμαστε η ομάδα που θα καθαρίσει το σχολείο της! Οι Έλ.Γι.Μα δεν τα παρατάνε ποτέ!» Είπε ο Γιάννης.

«Ακριβώς!» Συμφώνησε η Μαρία.

«Οπότε, έχουμε ομάδα, έχουμε σχέδιο…. Άρα είμαστε εντάξει!» Είπα.

«Και αύριο, θα καθαρίσουμε το πάρκο της γειτονιάς της Ελένης!» Είπε ο Γιάννης.

«Ξέρετε τι προτείνω;» Μας ρώτησε η Μαρία.

«Τι;» Τη ρωτήσαμε εμείς.

«Αφού είμαστε εντάξει, ας κάνουμε πιτζάμα πάρτυ!» Είπε.

«Φοβερή ιδέα!» Είπαμε εγώ και ο Γιάννης ταυτόχρονα.

Μετά, παίξαμε μαξιλαροπόλεμο, επιτραπέζια παιχνίδια και είπαμε τρομακτικές ιστορίες. Όταν πήγε 11 η ώρα, η μαμά μου μπήκε στο δωμάτιο και μας είπε ότι είναι ώρα για ύπνο.

«Μα εμείς δε νιώθουμε κουρασμένοι!» Διαμαρτυρηθήκαμε εμείς.

«Δεν πειράζει! Πρέπει να κοιμηθήτε για να έχετε δυνάμεις για να καθαρίσετε το πάρκο αύριο!» Μας είπε η μαμά μου, μας καληνύχτησε και έκλεισε το φως. Μετά, η Μαρία και ο Γιάννης μπήκαν στους υπνόσακούς τους και εγώ στο κρεβάτι μου. Ύστερα από λίγη ώρα, η Μαρία ψιθύρισε:

«Είναι κανείς σας ξύπνιος;»

«Και βέβαια!» Ψιθυρίσαμε ταυτόχρονα εγώ και ο Γιάννης.

«Ωραία! Γιατί κατάφερα να πάρω από το σπίτι μου, το παλιό κινητό της μαμάς μου. Δεν είναι και πολύ χάλια! Θέλετε να παίξουμε κανένα παιχνίδι σ’ αυτό;» Μας ρώτησε.

«Εγώ είμαι μέσα!» Είπα.

«Κι εγώ!» Είπε ο Γιάννης.

Παίζαμε και παίζαμε με τη σειρά για πολλή ώρα ώσπου είδαμε (στο παλιό κινητό της μαμάς της Μαρίας) ότι είχε πάει 1 η ώρα! Και είχαμε κουραστεί πάρα πολύ.

«Παιδιά, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα για να κοιμηθούμε.» Πρότεινα ενώ χασμουριόμουνα.

«Καλή ιδέα.» Είπαν ο Γιάννης με τη Μαρία ταυτόχρονα και αμέσως έπεσαν στους υπνόσακούς τους. Κι εγώ, έπεσα στο κρεβάτι μου. Είχαμε μεγάλη μέρα αύριο.

Το καινούριο κουτάβι

Την άλλη μέρα το πρωί, ξυπνήσαμε στις 11. Και οι τρεις μας! Φάγαμε γρήγορα γρήγορα τις κρέπες που μας έφτιαξε η μαμά μου, πλύναμε τα δόντια μας, ντυθήκαμε και πήγαμε στο πάρκο. Αφού πήραμε την έγκριση της μαμάς μου, η οποία δεν είχε κανένα πρόβλημα (εφόσον δεν φεύγαμε από το πάρκο, το οποίο ήταν απέναντι). Πήραμε μαζί μας, όμως και τα γάντια και τις σακούλες σκουπιδιών.

Λοιπόν, το πάρκο ήταν ακριβώς όπως το περιμέναμε. Σκουπίδια παντού! Ακόμη κι έξω από τον κάδο για τα σκουπίδια (που ήταν εντελώς γεμάτος)!

«Όπως βλέπετε παιδιά, έχουμε πολλή δουλειά!» Είπε ο Γιάννης.

«Πάρα πολλή!» Συμπλήρωσε η Μαρία.

«Γι’ αυτό, ας πιάσουμε δουλειά!» Είπα και (αφού φορέσαμε τα γάντια μας) αρχίσαμε να μαζεύουμε τα σκουπίδια που ήταν κάτω και να τα βάζουμε στις σακούλες σκουπιδιών που είχαμε πάρει.

Ύστερα από αρκετή ώρα, επιτέλους είχαμε τελειώσει.

«Όλα είναι στις σακούλες μας!» Είπε θριαμβευτικά η Μαρία.

«Μπράβο μας!» Είπα χαρούμενα εγώ.

«Και τώρα θα πετάξουμε αυτές τις σακούλες που είναι γεμάτες σκουπίδια στους… Σε ποιους κάδους είπαμε ότι πρέπει να τις πετάξουμε;» Ρώτησε ο Γιάννης.

«Ήταν γεμάτες με πράγματα τα οποία μπορουν να ανακυκλωθούν, έτσι;» Ρώτησε τώρα η Μαρία.

«Ναι.» Είπα με σιγουριά εγώ.

«Ε, άρα στον μπλε κάδο!» Είπε ο Γιάννης. Έτσι, πήγαμε να τις πετάξουμε στον μπλε κάδο που υπήρχε έξω από το σπίτι μου. Και μετά, επιστρέψαμε πίσω.

«Πώς τα πήγατε;» Μας ρώτησε η μαμά μου όταν επιστρέψαμε στο σπίτι μου.

«Καθαρίσαμε ολόκληρο το πάρκο!» Της απαντήσαμε θριαμβευτικά εμείς.

«Μπράβο σας! Πεινάτε; Πήγε 2 η ώρα. Έχω φτιάξει το αγαπημένο σας φαγητό! Μπριζόλες με πατάτες!» Μας είπε.

«Γιούπι!!!!» Φωνάξαμε εμείς και καθίσαμε στο τραπέζι της κουζίνας για να φάμε.

Το απόγευμα, ο μπαμπάς μου μας πήγε με το αυτοκίνητο, στο Κ.Υ.Ζ. (Κέντρο Υιοθεσίας Ζώων). Εκεί, δούλευε μια παλιά του συμμαθήτρια, η Γεωργία. Στο Κ.Υ.Ζ. λοιπόν, είδαμε πολλά γλυκά ζωάκια. Κουταβάκια, γατάκια, κουνελάκια, χάμστερ. Επειδή εγώ, εδώ και πολύ καιρό, ζητάω από τους γονείς μου να μου αγοράσουν ένα κατοικίδιο ζωάκι, θα έπαιρνα ένα σήμερα! Μπορούσα να επιλέξω όποιο ήθελα.

«Ποιο ζωάκι σου αρέσει, Ελένη;» Με ρώτησε ο Γιάννης.

«Χμ, μου αρέσει…» Έκανα σκεπτική εγώ. Κοίταξα λίγο γύρω μου και ύστερα από λίγη ώρα, βρήκα το κατάλληλο κατοικίδιο ζωάκι για εμένα!

«Θέλω αυτό το κουτάβι!» Είπα στον μπαμπά μου και του έδειξα ποιο κουτάβι ήθελα. Ένα γλυκούλι καφετί με, επίσης καφέ μάτια και μαλλάκια που του έπεφταν στο πρόσωπο. Μετά από λίγη ώρα, έγινε δικό μου. Αμέσως, πήγαμε στον κτηνίατρο για να του κάνουν όλα τα εμβόλια. Αφού τα κάναμε, πήγαμε στο κουρείο για τα ζώα, να του κουρέψουνε τα μπροστινά μαλλιά του (εκείνα που του έπεφταν στο πρόσωπο).

Επιστρέψαμε στο σπίτι με το γλυκό κουτάβι (ήταν θηλυκό το κουτάβι). Η μαμά μου χάρηκε πολύ που το είδε και του είχε ήδη έτοιμο το σπιτάκι του στην αυλή μας, τα μπολάκια για το φαγητό και το νερό του και τα παιχνίδια του.

«Πώς θα το ονομάσεις;» Με ρώτησαν οι φίλοι μου.

Το παρατήρησα προσεκτικά και βρήκα το ιδανικό όνομα για αυτήν.

«Θα την ονομάσω… Σίναμον!» Τους ανακοίνωσα.

«Έξυπνο! Κανέλα (επειδή είναι κανελί το χρώμα της γούνας της) αλλά στα αγγλικά!» Παρατήρησε η Μαρία. Τότε, ο μπαμπάς μου πήρε έναν μαρκαδόρο και έγραψε το όνομά της στα μπολάκια της.

Το βράδυ, πάλι δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι. Όχι, όχι. Μην νομίζετε ότι η Σίναμον γάβγιζε όλο το βράδυ από το σπιτάκι της στην αυλή. Κάθε άλλο! Κοιμόταν σαν αγγελούδι! Δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι, γιατί δεν είμασταν κουρασμένοι. Αλλά, είχαμε βρει τη θεραπεία για όνειρα γλυκά! Το παλιό κινητό της μαμάς της Μαρίας! Αυτή τη φορά, κοιμηθήκαμε στις 12. Μάλλον είμασταν πιο κουρασμένοι απ’ όσο θέλαμε να παραδεχτούμε.

Την άλλη μέρα το πρωί, πήγαμε (εγώ, η Μαρία και ο Γιάννης) μια βόλτα τη Σίναμον στο πάρκο. Ευχαριστηθήκαμε πολύ το πεντακάθαρο, πλέον, πάρκο. Το ίδιο και η Σίναμον! Έτρεχε όλη την ώρα πάνω κάτω στο πάρκο και έφερνε αμέσως το μπαλάκι όταν της το πετούσαμε! Δεν πήρε πάνω από μία ώρα για να την εκπαιδεύσουμε!

Σήμερα για μεσημεριανό, είχαμε μακαρόνια με τη σπέσιαλ σάλτσα της μαμάς μου! Αφού φάγαμε, αποφασίσαμε να δούμε στο google μέρη στα οποία είναι γεμάτα σκουπίδια και βρίσκονται κοντά μας. Και τελικά, βρήκαμε. Το πάρκο κοντά στην εκκλησία: «Άγιος Σπυρίδωνας»! Δεν ήταν και πολύ μακριά από το σπίτι μου, αλλά ήθελε αρκετό περπάτημα. Ρωτήσαμε τη μαμά μου αν μας αφήνει να πάμε με τη Σίναμον.

«Εντάξει, αλλά πάρε και το κινητό μου, για να μας καλέσεις στο σταθερό του σπιτιού, άμα χρειαστεί.» Μας απάντησε η μαμά μου. Αφού πήραμε και την έγκριση του μπαμπά μου, πήγαμε.

Όταν φτάσαμε, το μέρος ήταν γεμάτο με σκουπίδια! Αμέσως στρωθήκαμε στη δουλειά. Τελειώσαμε πολύ γρήγορα, γιατί είχαμε και τη βοήθεια της Σίναμον. Κάποιες φορές που της λέγαμε να φέρει κάποιο σκουπίδι και να το βάλει σε κάποια πλαστική σακούλα, το έκανε. Πιο χρήσιμο και υπάκουο κουτάβι, δεν υπήρχε! Καθώς μαζεύαμε τις σακούλες σκουπιδιών για να τις πάμε στους μπλε κάδους, ήρθε ένας πάτερ για να αρχίσει τη λειτουργία στην εκκλησία και μας ρώτησε:

«Εσείς παιδιά, καθαρίσατε το πάρκο;»

«Ναι, πάτερ, εμείς!» Του απαντήσαμε.

«Μπράβο σας! Σας ευχαριστώ πολύ, εκ μέρους όλης της εκκλησίας που καθαρίσατε το πάρκο δίπλα της!» Μας ευχαρίστησε.

«Παρακαλούμε πάτερ!» Του είπαμε εμείς. Μπήκε μες στην εκκλησία και εμείς φύγαμε για να πάμε τις σακούλες που ήταν γεμάτες με σκουπίδια στον μπλε κάδο.

Γνωστοί στην εφημερίδα

Δευτέρα σήμερα! Καθώς φεύγαμε για το σχολείο, δεν ξέχασα να πάρω τις σακούλες σκουπιδιών και τα γάντια. Αφού χαιρετήσαμε τη μαμά μου, φύγαμε για το σχολείο.

«Πήρες τις σακούλες σκουπιδιών και τα γάντια;» Με ρώτησε η Μαρία.

«Βέβαια!» Της απάντησα εγώ.

«Ακούσατε τον αέρα εχτές το βράδυ;» Ρώτησε ο Γιάννης.

«Εγώ ναι.» Απάντησα.

«Κι εγώ.» Είπε η Μαρία.

«Τώρα το σχολείο μας πρέπει να είναι πιο βρόμικο από τις προάλλες!» Είπε ο Γιάννης.

«Δεν πειράζει, γι’ αυτό άλλωστε εμείς θα το καθαρίσουμε!» Είπα.

«Ναι!» Συμφώνησαν ο Γιάννης και η Μαρία.

Όταν φτάσαμε στο σχολείο, ήταν πραγματικά πολύ βρόμικο! Αλλά στο 1ο διάλλειμα, εμείς [ οι Έλ.Γι.Μα. ] θα το καθαρίσουμε.

«Ελένη, Μαρία, Γιάννη! Ελάτε λίγο!» Μας φώναξε η Ελισάβετ, η συμμαθήτριά μας.

«Ο μπαμπάς μου, ο Κώστας Παπαλάμπρου, θέλει να σας βγάλει φωτογραφία για την εφημερίδα που δουλεύει! Τα «Νέα»!» Μας ανακοίνωσε η Ελισάβετ όταν φτάσαμε κοντά της.

«Χαμογελάστε, παρακαλώ!» Μας είπε ο μπαμπάς της. Εμείς χαμογελάσαμε και μας έβγαλε φωτογραφία.

«Ευχαριστώ!» Μας είπε κι έφυγε.

«Γιατί ήθελε να μας βγάλει φωτογραφία για την εφημερίδα;» Ρωτήσαμε την Ελισάβετ.

«Γιατί, ένας πάτερ, είπε στον μπαμπά μου ότι καθαρίσατε το πάρκο δίπλα στην εκκλησία: «Άγιος Σπυρίδωνας»!» Μας απάντησε.

«Ουάου!» Κάναμε εμείς. Τότε, χτύπησε το κουδούνι για να πάμε στις γραμμές μας.

Όταν μπήκαμε στην τάξη μας, η κυρία Μαργαρίτα μας είπε:

«Μπράβο σας παιδιά! Άκουσα ότι ο μπαμπάς της Ελισάβετ ήθελε να σας βάλει στην εφημερίδα και ότι καθαρίσατε ένα πάρκο!»

«Ευχαριστούμε!» Της απαντήσαμε και καθίσαμε στα θρανία μας.

Όταν τελείωσε η 1η ώρα και χτύπησε το κουδούνι για το διάλειμμα, εμείς βγήκαμε στην αυλή και αρχίσαμε να την καθαρίζουμε! Μέσα σε λίγα λεπτά, ήταν πεντακάθαρη! Όλοι οι δάσκαλοι του σχολείου μας μάς είδαν να καθαρίζουμε την αυλή και μας είπαν «μπράβο»!

Όταν τελείωσε το σχολείο και πήγα στο σπίτι μου με περίμενε μια έκπληξη! Η μαμά μου, μού είχε φτιάξει την αγαπημένη μου σοκολατόπιτα και ντολμαδάκια (πολύ μου αρέσουν! )

«Προς τι όλα αυτά;» Τη ρώτησα ενώ έτρωγα ήδη με τα μάτια τη σοκολατόπιτα.

«Μπήκες στην εφημερίδα! Αξίζει να το γιορτάσουμε!» Είπε.

«Πότε πρόλαβε να εκδοθεί η σημερινή εφημερίδα;» Τη ρώτησα.

«Ο μπαμπάς της Ελισάβετ είναι γρήγορος!» Μου απάντησε εκείνη.

Επέστρεψε και ο μπαμπάς μου από τη δουλεία του στις 2:00. Τότε φάγαμε όλοι μαζί τα ντολμαδάκια και φυσικά τη λαχταριστή σοκολατόπιτα (υπέροχη!). Βέβαια, ήταν μια νίκη. Αλλά δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τον Αλιάκμονα και τις, γεμάτες με σκουπίδια, παραλίες.

Το απόγευμα, έκανα βιντεοκλήση στο Viber με τη Μαρία και τον Γιάννη.

«Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τις παραλίες και τα ποτάμια που είναι γεμάτα με σκουπίδια!» Τους είπα.

«Ούτε εγώ!» Είπε η Μαρία.

«Ούτε κι εγώ!» Είπε ο Γιάννης.

«Πρέπει να βρούμε μια λύση!» Είπε σκεπτική η Μαρία.

«Το βρήκα!» Είπα εγώ μετά από λίγο.

«Τι;» Με ρώτησαν οι φίλοι μου.

«Θα γράψουμε ένα γράμμα στον δήμαρχο της πόλης μας και θα του το πούμε!» Ανακοίνωσα.

«Ωραία ιδέα!» Είπαν με μια φωνή οι φίλοι μου.

«Τα λέμε αύριο λοιπόν, για να γράψουμε το γράμμα μας στον δήμαρχο!» Είπα.

«Ναι, αντίο!» Είπαν οι φίλοι μου και κλείσαμε. Οπότε, αύριο θα είχαμε δουλειά! Την άλλη μέρα στο σχολείο, γράψαμε το γράμμα μας. Να τι έλεγε:

Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε,

Ίσως μας ξέρετε. Είμασταν στο πρωτοσέλιδο της χτεσινής εφημερίδας. Είχαμε μια ιδέα. Εμείς καθαρίσαμε την αυλή του σχολείου μας και το πάρκο δίπλα στην εκκλησία: «Άγιος Σπυρίδωνας». Και σκεφτόμασταν… Ο Αλιάκμονας και μερικές παραλίες κοντά στην πόλη μας, χρειάζονται καθάρισμα. Εμείς, δεν μπορούμε να τα καθαρίσουμε. Γι’ αυτό, σας ζητάμε να στείλετε ανθρώπους για να τα καθαρίσουν.

Με εκτίμηση,

Οι Έλ.Γι.Μα.

(Ελένη, Γιάννης, Μαρία, μαθητές της Δ’ τάξης του 2ου Δημοτικού σχολείου Βέροιας ).

Η απάντηση

Αφού πήγαμε στο ταχυδρομείο και στείλαμε το γράμμα μας στον δήμαρχο μετά το σχολείο, περάσαμε κι από ένα περίπτερο για να πάρουμε 3 αναψυκτικά. Τα αξίζαμε! Όταν πήγα στο σπίτι μου, τα είπα όλα στη μαμά μου. Χάρηκε πολύ!

«Μπράβο σας!» Μου είπε. Το βράδυ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ! Ανυπομονούσα να μας στείλει απάντηση ο δήμαρχος!

Πέρασε περίπου μια εβδομάδα, όταν το επόμενο Σαββατοκύριακο, κοίταξα το γραμματοκιβώτιο. Επιτέλους! Ο δήμαρχος είχε στείλει απάντηση! Αμέσως, πήρα το τάμπλετ μου και έκανα βιντεοκλήση στο Viber με τη Μαρία και τον Γιάννη.

«Κοιτάξτε!» Τους είπα όταν κάναμε βιντεοκλήση και τους έδειξα το γράμμα.

«Τέλεια!» Είπαν με μια φωνή οι φίλοι μου.

«Να σας το διαβάσω;» Τους ρώτησα.

«Και το ρωτάς;» Μου είπαν.

Αγαπητοί Έλ.Γι.Μα., ήταν πάρα πολύ ωραίο αυτό που σκεφτήκατε. Μετά χαράς και θα το κάνω! Χαίρομαι πολύ που τα παιδιά σκέφτηκαν τον πλανήτη! Την επόμενη εβδομάδα κιόλας θα αρχίσω!

Ευχαριστώ,

ο Δήμαρχος.

Τους διάβασα το γράμμα του δημάρχου.

«Υπέροχα! Χαίρομαι που επιτέλους μας απάντησε!» Είπε χαρούμενα η Μαρία.

«Κι εγώ.» Συμφώνησε ο Γιάννης. Μετά, αρχίσαμε να συζητάμε και να λέμε τα δικά μας. Όταν κοίταξα το ρολόι του δωματίου μου, είχε πάει 9 η ώρα!

«Παιδιά, σε λίγο πρέπει να κοιμηθώ. Οπότε πρέπει να κλείσω!» Τους είπα.

«Εντάξει.» Μου απάντησαν οι φίλοι μου και κλείσαμε. Μετά, έκανα μπάνιο και πήγα για ύπνο.

Κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα έναν κόσμο με πράσινο. Και πράγματι, σε λίγο καιρό, θα γινόταν το όνειρο αληθινό!

ΤΕΛΟΣ