Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.
Γράφτηκε από την μαθήτρια γυμνασίου, Χριστίνα Πούλια! Οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν είναι από ιστοσελίδα δωρεάν διάθεσης εικόνων.
(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.
«Δεν σταματώ να ελπίζω! Δεν σταματώ να προσπαθώ!»
Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε μια πανέμορφη, παραμυθένια και ονειρική χώρα, η Ηλιαχτίδα. Η Ηλιαχτίδα ήταν ένα μικρό νησί, με καταπράσινα δάση, κρυστάλλινα νερά και ατέλειωτες ακρογιαλιές. Σ’ αυτή τη χώρα όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι. Τίποτα κακό και καταστροφικό δεν συνέβαινε στην Ηλιαχτίδα και ποτέ κανείς δεν αντιμετώπιζε προβλήματα. Ο βασιλιάς Έλιοτ, που διοικούσε αυτήν την χώρα, φρόντιζε να μην λείπει τίποτα από κανέναν κάτοικο. Έτσι, παιδιά και μεγάλοι είχαν πάντα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ένα λαμπερό χαμόγελο.
Οι μέρες κυλούσαν τόσο όμορφα στην Ηλιαχτίδα, ώσπου ένα απόγευμα το πρώτο καταστροφικό γεγονός έκανε την εμφάνισή του στην χώρα. Σ’ ένα από τα δεκάδες δάση της ξέσπασε μια ξαφνική πυρκαγιά. Η φωτιά αυτή προκάλεσε μεγάλες καταστροφές. Πολλά ζώα πέθαναν και μεγάλο μέρος του φυτικού κόσμου καταστράφηκε.
Ο βασιλιάς Έλιοτ προσπάθησε να καθησυχάσει τους κατοίκους λέγοντάς τους:
«Δεν χρειάζεται να αναστατώνεστε και να φοβάστε! Αυτό που συνέβη ήταν ένα ατυχές γεγονός και θα φροντίσω να μην επαναληφθεί. Να είστε βέβαιοι πως κανένα άλλο κακό δεν θα βρει την χώρα μας».
Οι κάτοικοι εμπιστεύτηκαν τον βασιλιά τους και επέστρεψαν ατάραχοι στην καθημερινότητά τους. Μα δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα υποσχέθηκε ο βασιλιάς Έλιοτ. Μετά από λίγο καιρό ακολούθησαν και άλλες καταστροφές.
Έξω από το λιμάνι της Ηλιαχτίδας βυθίστηκε ένα πλοίο, που έφερνε εμπορεύματα στην χώρα. Δημιουργήθηκε μια μεγάλη πετρελαιοκηλίδα, η οποία μόλυνε τη θάλασσα, σκότωσε πολλά ψάρια ενώ όλα τα προϊόντα που μετέφερε το πλοίο χάθηκαν και οι κάτοικοι της Ηλιαχτίδας τα στερήθηκαν.
Σαν να μην έφτανε αυτό το δυσάρεστο γεγονός, οι θάλασσες μολύνθηκαν ακόμη περισσότερο από τα απόβλητα του εργοστασίου, με αποτέλεσμα να χαθούν και άλλα ψάρια. Ο θαλάσσιος κόσμος δηλητηριάστηκε και η δουλειά των ψαράδων άρχισε να πέφτει. Οι κάτοικοι άρχισαν να ανησυχούν και να διαμαρτύρονται. Η τωρινή κατάσταση δεν θύμιζε τίποτα από την όμορφη ζωή τους στο παρελθόν. Ο βασιλιάς Έλιοτ προσπάθησε να ηρεμήσει τον ανήσυχο λαό του λέγοντας:
«Κάτοικοι της Ηλιαχτίδας, καταλαβαίνω τον πανικό σας αλλά ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία αυτήν την κατάσταση. Σας υπόσχομαι ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να δώσω μια λύση σ’ αυτά τα νέα προβλήματα!».
Ο βασιλιάς πέρασε όλη τη νύχτα ξάγρυπνος, προσπαθώντας να βρει μία λύση. Μα δεν μπορούσε να καταλήξει σε καμία. Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε. Ο βασιλιάς ήταν εξαντλημένος και απογοητευμένος! Πάντοτε πρέσβευε την τελειότητα και την αποφασιστικότητα και τώρα το μόνο που θα έδειχνε στο λαό του θα ήταν δειλία. Βγήκε στο μπαλκόνι και αντίκρισε τον ανήσυχο λαό του, που είχε ξεχυθεί κάτω από το μεγαλοπρεπές παλάτι. Όλοι περίμεναν να ακούσουν την πιο δραστική και σωτήρια λύση, που θα έβαζε τέλος σ’ αυτόν τον εφιάλτη που ζούσαν.
Μα τα λόγια του βασιλιά Έλιοτ απογοήτευσαν τους κατοίκους.
«Πολυαγαπημένοι κάτοικοι της Ηλιαχτίδας, ξενύχτησα προσπαθώντας να βρω μια αποτελεσματική λύση. Μα η έμπνευση δεν ήταν σύμμαχός μου! Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να καταλήξω σε καμία. Η απόφασή μου είναι πως αν τα πράγματα δεν γίνουν καλύτερα με την πάροδο του χρόνου από μόνα τους, θα συνηθίσουμε να ζούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες», ανακοίνωσε ο βασιλιάς θλιμμένος και ντροπιασμένος.
Οι κάτοικοι δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους! Άρχισαν να φωνάζουν εξοργισμένοι! Ο βασιλιάς Έλιοτ γνώριζε πολύ καλά πως ό,τι και αν έλεγε δεν θα κατάφερνε να καλυτερέψει την κατάσταση. Έτσι, μπήκε στο παλάτι του, αφήνοντας τους κατοίκους να ηρεμήσουν και να αποδεχθούν αυτό το γεγονός στον δικό τους χρόνο.
Οι μέρες περνούσαν και τα πράγματα χειροτέρευαν. Ο βασιλιάς δεν στάθηκε ικανός να ανατρέψει την δυσάρεστα γεγονότα. Οι κάτοικοι της Ηλιαχτίδας, που ήλπιζαν πως ο βασιλιάς τους θα δώσει τελικά τη λύση, απογοητεύτηκαν. Τότε τα παιδιά εξοργίστηκαν και αποφάσισαν να αναλάβουν δράση. Πήγαν ένα πρωί όλα μαζί στο παλάτι και είπαν στον βασιλιά:
«Μεγαλειότατε, απαιτούμε να δώσεις μία λύση σε όσα άσχημα συμβαίνουν στη χώρα μας! Μας έχεις απογοητεύσει και δυσαρεστήσει όλους! Θέλουμε να ξαναδούμε την χώρα μας όπως ήταν παλιά!»
Ο βασιλιάς Έλιοτ ανταποκρίθηκε λέγοντας:
«Ακούστε παιδιά μου, λυπάμαι για όλη αυτήν την κατάσταση που επικρατεί και θέλω πολύ να δώσω μία λύση, αλλά νομίζω πως δεν γίνεται. Επομένως, πάρτε το απόφαση πως τα πράγματα στη χώρα μας θα είναι έτσι. Άλλωστε, και σε όλες τις χώρες του κόσμου αυτές οι συνθήκες επικρατούν».
Τα παιδιά έφυγαν από το παλάτι στεναχωρημένα και συνάμα εξοργισμένα με τη στάση του βασιλιά. Έβλεπαν πως κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτήν την άσχημη κατάσταση. Όλοι είχαν αποδεχθεί πως η ζωή τους πλέον θα είναι επισκιασμένη από αυτές τις άθλιες συνθήκες. Εκείνα όμως δεν ήταν διατεθειμένα να τα παρατήσουν.
Συναντιόντουσαν καθημερινά πολλές ώρες στο λιμάνι της Ηλιαχτίδας και προσπαθούσαν να ενώσουν τις ιδέες τους για να καταλήξουν σε μια δραστική λύση. Οι γονείς είχαν αρχίσει να ανησυχούν! Τα παιδιά έλειπαν συνεχώς από τα σπίτια τους και όταν ήταν εκεί παρέμεναν κλεισμένα στα δωμάτιά τους. Αυτό κράτησε πολλές μέρες. Η επόμενη συνάντησή τους περιείχε την τελική λύση! Ένα από τα παιδιά, ο Μάρκος, είχε μια ιδέα, που βρήκε σύμφωνους όλους του μικρούς μαχητές. Να μεταδώσουν το μήνυμα στους μεγάλους «να κάνουν τον κόσμο καλύτερο», μέσω της τέχνης. Έτσι, έγραψαν το τραγούδι «Προσπάθησε να κάνεις τον κόσμο καλύτερο!» και έφτιαξαν ένα βίντεο με πρωταγωνιστές όλα τα παιδιά της Ηλιαχτίδας να μαζεύουν σκουπίδια από τα δάση, τις παραλίες και τη θάλασσα, τραγουδώντας:
«Μην πετάξεις στη θάλασσα χαρτιά,
μην πετάξεις στην άσφαλτο σκουπίδια,
πέταξέ τα στον κάδο στην γωνιά,
κάνε τον κόσμο καλύτερο.
Μόνος μου δεν μπορώ, όμως ΜΑΖΙ μπορούμε,
Εσύ μπορείς, Εγώ μπορώ, Εμείς μπορούμε,
Μην ξεχάσεις να σβήσεις τη φωτιά, όταν φύγεις απ’ το δάσος,
Μην ξεχάσεις να μαζέψεις το σκουπίδι, όταν το βρεις κάτω,
Μην αφήσεις τον κόσμο να καταστραφεί,
Εσύ μπορείς, Εγώ μπορώ, Εμείς μπορούμε
Εσύ μπορείς, Εγώ μπορώ, ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε
Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε την επόμενη κιόλας ημέρα και έγινε αμέσως γνωστό σε όλη τη χώρα. Μα η δράση των παιδιών δεν σταμάτησε εκεί. Παρουσίασαν στο λιμάνι της χώρας διάφορα θεατρικά, βασισμένα στην προστασία του περιβάλλοντος και πώς ο καθένας μπορεί να συμβάλλει σ’ αυτό. Επίσης, έφτιαξαν διάφορες ζωγραφιές βασισμένες στο ίδιο θέμα. Το σχέδιο των παιδιών της Ηλιαχτίδας έπιασε! Οι μεγάλοι ευαισθητοποιήθηκαν βλέποντας την προσπάθειά τους να τους δείξουν πώς να πράξουν το σωστό και έγιναν και αυτοί σύμμαχοι στον αγώνα να σωθεί ο Πλανήτης, φροντίζοντας η δράση αυτή των παιδιών να διαδοθεί και στις υπόλοιπες χώρες του Πλανήτη.
Από εκείνη την ημέρα, όλα άρχισαν να γίνονται καλύτερα, τόσο στην Ηλιαχτίδα όσο και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου! Οι κάτοικοι όλων των χωρών κατάλαβαν την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος και συνέβαλλαν ώστε ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Έτσι, οι βασιλιάδες όλων των χωρών αφιέρωσαν τη σωτηρία του πλανήτη στα παιδιά.
Τα παιδιά έσωσαν τον Πλανήτη Γη!!!
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα….
Η συγγραφέας
Ονομάζομαι Πούλια Χριστίνα.
Γεννήθηκα και κατοικώ στην Καβάλα.
Αποφοίτησα από το 24ο Δημοτικό Σχολείο Καβάλας και είμαι μαθήτρια της Α τάξης του 6ου Γυμνασίου Καβάλας.
Μαθαίνω δύο ξένες γλώσσες, Αγγλικά και Γερμανικά.
Στον ελεύθερο χρόνο μου αρέσει να ακούω μουσική και να γράφω μικρές ιστορίες και ποιήματα. Επίσης, ασχολούμαι με το θέατρο. Είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας του Συλλόγου Νεάπολης Καβάλας, με την οποία έχουμε ανεβάσει τα έργα «Η Παναγία των Παρισίων» και «Ο Μαγικός Αυλός»
Οι παραμυθάδες 