«Η Γκριζούπολη» της Αθανασίας Νέγκογλου!

Το παρακάτω παραμύθι συμμετείχε στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργανώσαμε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας.

Γράφτηκε από την Αθανασία Νέγκογλου, ενώ η εικονογράφηση έγινε από την πεντάχρονη Μαργαρίτα Ντάλλα.

(Για να δείτε την μετάδοση των αποτελεσμάτων πατήστε εδώ)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παραμυθιού ή και μέρος αυτού και η όποια χρήση ή εκμετάλευσή του χωρίς την έγκριση του/των δημιουργού/ών.

«Η Γκριζούπολη»

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μέρος μακρινό υπήρχε μία πόλη που έφτανε ως τον ουρανό. Το όνομα της ήταν Γκριζούπολη. Οι κάτοικοι της κάθε μέρα χρησιμοποιούσαν μόνο αυτοκίνητα, δούλευαν σε μεγάλα εργοστάσια και ο δρόμος ήταν γεμάτος με σκουπίδια.

Ξαφνικά μια μέρα στην Γκριζούπολη άρχισε να βρέχει δυνατά. Η βροχή κράτησε μέρες, μήνες ώσπου η Γκριζούπολη πλημμύρισε. Όλοι στην πόλη χρησιμοποιούσαν τις ομπρέλες τους σαν μικρές βαρκούλες για να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν. Όλο αυτό έφερε μεγάλη ταλαιπωρία στον κόσμο της Γκριζούπολης, έτσι τα παιδιά του σχολείου αποφάσισαν να βρουν από πού έρχεται η βροχή καθώς δεν ήταν σαν τις άλλες βροχές.

Σκέφτηκαν να φτιάξουν έναν μεγάλο χαρταετό για να πετάξουν πάνω από τα μαύρα σύννεφα. Έτσι και έκαναν, ανέβηκαν στον χαρταετό και πέταξαν ψηλά πολύ ψηλά…. Εκεί βρήκαν έναν μεγάλο πύργο. Μέσα στον πύργο ήταν μία κοπέλα, τα παιδιά την πλησίασαν και την ρώτησαν:

-Ποια είσαι; είπαν με μία φωνή.

-To όνομα μου είναι Γη, είπε η κοπέλα.

-Και γιατί κλαις; ρώτησαν τα παιδιά γεμάτα περιέργεια.

-Γιατί είμαι πάρα πολύ λυπημένη, όλοι οι άνθρωποι δεν με αγαπούν, πετάνε σκουπίδια πάνω μου και κάθε μέρα αρρωσταίνω.

-Τι μπορούμε να κάνουμε Γη για να γίνεις καλά; είπαν τα παιδιά λυπημένα.

-Πάτε στην Γκριζούπολη μαζέψτε όλα τα σκουπίδια, αφήστε τα αυτοκίνητα στο σπίτι και φυτέψτε αυτόν τον σπόρο στο πιο ψηλό μέρος.

Έτσι και έγινε. Τα παιδιά πέταξαν πίσω στην Γκριζούπολη και έκαναν ότι τους είπε. Και αυτό το έκαναν για μέρες, μήνες, χρόνια … Ώσπου μια μέρα πήγαν να δουν το μέρος που είχαν φυτέψει το σπόρο και στην θέση του είδαν ένα μεγάλο δέντρο που ήταν πολύχρωμο. Είχε Ροζ, πορτοκαλί, μπλε και κόκκινο χρώμα. Τα παιδιά όταν το είδαν ξαφνιάστηκαν δεν είχαν ξαναδεί χρώματα. Πήγαν να το αγγίξουν και ξαφνικά τα χέρια τους γέμισαν με χρώματα ροζ, πορτοκαλί, μπλε και κόκκινο και όπου έπιαναν χρωμάτιζαν την πόλη.

Τα εργοστάσια έγιναν ροζ, τα σπίτια κόκκινα, τα ποδήλατα μπλε. Όλη η πόλη γέμισε με χρώματα και από Γκριζούπολη έγινε Χρωματούπολη.

Η βροχή σταμάτησε, τα σύννεφα έφυγαν και ένα μεγάλο ουράνιο τόξο βγήκε στον ουρανό. Η γη ήταν χαρούμενη, η Χρωματούπολη έζησε καλά και εμείς καλύτερα.