Μεγάλη Παρασκευή απόγευμα… Υπάρχει μία θλίψη… μία κατάνυξη σκορπισμένη σε όλα τα πέρατα… Η Οικουμένη κλαίει τον Ένα…
Σύσσωμη η ορθοδοξία προσφέρει εγκωμιαστικούς ύμνους στον Αθάνατο που καταδέχτηκε να γίνει θνητός! Στον Αχώρητο που χώρεσε στη μικρότητα του κόσμου! Στον Αμνό που εκούσια σφαγιάστηκε… για σένα… για μένα…
Κι εκεί που η καρδιά κλαίει βλέποντάς τον Άφθορο να εισέρχεται στη φθορά του θανάτου, ένας ύμνος ταράζει την ησυχία…
Παραξενεύομαι…
Μα γιατί; Αφήστε με να θρηνήσω…
Μια αταίριαστη φράση ταράζει τη βουβή μου θλίψη…
Βιαστικά, βεβιασμένα αποζητά να μου γκρεμίσει την οδύνη…
Τί τα μύρα συμπαθώς τοις δάκρυσιν, ω μαθήτριαι, κιρνάτε;
ο αστράπτων εν τω τάφω άγγελος προσεφθέγγετο ταις μυροφόροις·
Ίδετε υμείς τον τάφον και ήσθητε·
ο Σωτήρ γαρ εξανέστη του μνήματος.
Ο Σωτήρ γαρ εξανέστη του μνήματος…
Μεγάλο Σάββατο! Η Πρώτη Ανάσταση! Το Μέγα Πανηγύρι έχει αρχίσει πριν εμείς οι άλογοι να συνειδητοποιήσουμε το σχέδιο του Υπέρλογου Θεού. Θρηνούμε έναν Χριστό που επιλέξαμε να σταυρώσουμε και τότε και τώρα. Και ακόμα, δυο χιλιάδες χρονιά μετά, δε λέμε να χωνέψουμε την άρρητη Μεγαλοσύνη και Φιλανθρωπία Του.
Ουκ έστιν ώδε…
Δεν είναι εδώ!
Η πίκρα αρχίζει και γίνεται ελπίδα… Συντετριμμένοι από την άφατη Συγκατάβασή Του τολμούμε να κάνουμε την επίκληση…
Μας έχει ήδη προλάβει! Ταξιδιώτης σε έναν δρόμο τον οποίο φοβούνται οι πολλοί, ο Ένας επιλέγει να φτάσει στο τέρμα. Χτυπάει την πόρτα!
Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεὺς της δόξης.
Και εισέρχεται!!! Ο διάβολος δεν έχει επιλογή. Το έχασε το στοίχημα. Θέλησε να ξεφορτωθεί έναν επίγειο μπελά, να βγάλει από τη μέση έναν Αγαθό που του χαλούσε τα σχέδια… Που να ξέρει ότι η πρώτη στάση για την Ουράνια Βασιλεία Του θα ήταν τα ποταπά του μέρη… Είναι πλέον εκεί! Και συντρίβει το κεφάλι του Άδη… Βρίσκεται στην άβυσσο ο Νικητής του θανάτου… Κηρύττει τρεις ημέρες και παίρνει τις ψυχές που καρτερικά ανέμεναν τη λύτρωσή τους. Και αδειάζει τα ιταμά βασίλεια από τους κατοίκους τους!
Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών;
Ποια δοξασία προσήκει στον Λυτρωτή ζώντων και νεκρών;
Ποιοι ύμνοι αρμόζουν σε Αυτόν που δεν άντεξαν να κρατήσουν τα θεμέλια της γης;
Μαζί με τους τρεις Παίδες βροντοφωνάζουμε να ακουστεί στα πέρατα της Οικουμένης:
Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους Αιώνας!
Στο κοινό μας δοξαστικό συμμετέχει όλη η πλάση. Αυτή που βουβά έκλαιγε για τις πράξεις μας απέναντι στον Δημιουργό… Άγγελοι, ύδατα, ήλιος και σελήνη, όμβρος και δρόσος, γη, όροι και βουνά, πηγές, θάλασσα και ποταμοί, κήτη και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, θηρία και πάντα τα κτήνη, ψυχαί δικαίων… ευλογείτε τον Κύριον!
Ως απόρροια της κλήσης Του, καλούμαστε να βαπτιστούμε εν Αυτώ και να Τον ντυθούμε για να γευτούμε κι εμείς τις ευλογίες Του.
Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε…
Μετά τον εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου, όπου ακούγονται όλες οι παραπάνω επικλήσεις, η θεία Λειτουργία μας επαναφέρει σε κατανυκτικές δοξασίες.
Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία, και στήτω μετὰ φόβου και τρόμου, και μηδὲν γήϊνον εν εαυτή λογιζέσθω· ο γαρ Βασιλεὺς των Βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων προσέρχεται σφαγιασθήναι καὶ δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς.
Η χαρά της μεγάλης Αναστάσεως που πλησιάζει και η χαρά της πρώτης Ανάστασης που προηγήθηκε γίνονται ισχυρότερες όταν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της Θείας Οικονομίας. Σε αυτό έγκειται ακριβώς η χαρά μας… στη θυσία του Θεού, ο οποίος γίνεται βορά και θροφή θέλοντας να ποτίσει κάθε κύτταρό μας με τη θεϊκή Του υπόσταση και να μας κάνει κοινωνούς της ατέρμονης Αγάπης Του!
Να είμαστε γεροί να φτάσουμε στην Αγία Ανάστασή Του!
Οι παραμυθάδες 