Εκείνη την ημέρα ο Ιησούς προσκλήθηκε από τον Σίμωνα τον Φαρισαίο σε δείπνο.
Στην πόλη βρισκόταν μια πόρνη που, μαθαίνοντας την παρουσία του Ιησού, γεμίζει ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο και πήγαινει στο σπίτι του Φαρισαίου. Στέκεται πίσω από τον Ιησού και πέφτει στα γόνατα κλαίγοντας γοερά. Αλείφει το μύρο στα πόδια Του και με λυγμούς τα ξεπλένει με τα δάκρυα της. Λύνει τα μαλλιά της και σκουπίζει τα άγια άκρα, φιλώντας τα αδιάκοπα!
Ο Ιησούς γύρισε και λέει:
Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες! Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό!
Οι παρευρισκόμενοι απόρησαν! Ποιος είναι αυτός που δίνει άφεση; Ο Σίμωνας ρωτάει γιατί η αμαρτωλή αυτή γυναίκα δέχτηκε τέτοια τιμή. Και ο Κύριος είπε:
Κάποιος δάνεισε χρήματα σε δύο ανθρώπους. Στον έναν έδωσε 500 δηνάρια και στον άλλον 50 δηνάρια. Όταν ήρθε ο καιρός να τα επιστρέψουν κανένας δεν είχε χρήματα και ο άνθρωπος τους τα χάρισε. Ποιος νομίζεις ότι όφειλε μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη;
Αυτός με το μεγαλύτερο ποσό.
…απάντησε ο Σίμωνας
Σωστά απάντησες! Κι όμως… Όταν ήρθα στο σπίτι σου εσύ δεν μου έπλυνες τα πόδια με νερό. Εκείνη όμως έχυσε πάνω τους τα δάκρυα της και μου τα στέγνωσε με τα μαλλιά της. Χαιρετισμό δεν μου έδωσες, όμως εκείνη δεν σταμάτησε να μου φιλάει τα πόδια. Δεν μου άλειψες με λάδι το κεφάλι, όμως εκείνη με μύρο ακριβό μου άλειψε τα πόδια. Δεν άξιζε λοιπόν να της πω «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες γιατί πολύ με αγάπησες»;
Εκτός από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους όμως θύμωσαν και οι μαθητές. Σκέφτηκαν πως με τόσο ακριβό μύρο που χύθηκε, θα μπορούσαν με τα χρήματα αυτά να βοηθήσουν τους φτωχούς.
Ο Ιησούς απάντησε πως οι φτωχοί θα είναι εκεί και θα μπορούν πάντα να τους βοηθούν. Αυτό όμως το μύρο ήταν η προετοιμασία για την δική Του ταφή. Και λίγος θα είναι ο καιρός που θα Τον έχουν κοντά τους.
Στον αντίποδα της αμαρτωλής γυναίκας, έρχεται ο Ιούδας, ο έχων το μέγιστο προνόμιο να είναι στο πλάι του Ιησού, άνθρωπος δικός Του!
Κι όμως, γίνεται το ανήκουστο! Αυτός, που όλα τα θαύματα είδε από κοντά, που όλες τις διδαχές άκουσε στο πλάι Του, που όλο το μεγαλείο της αγάπης Του γεύτηκε… Αυτός γίνεται ο προδότης!
Ασύλληπτο!
Αργά το βράδυ, ο ίδιος και οι μαθητές βρίσκονται στον Μυστικό Δείπνο. Μυστικό, όχι γιατί κρύβονταν… Μυστικό που σημαίνει μυσταγωγικό.
Ο Μέγας Διδάσκαλος τότε γονατίζει και πλένει τα πόδια των μαθητών. Και δείχνει άγια ταπείνωση! Κι όμως, ο Ιούδας, μένει ακλόνητα στο πάθος της φιλαργυρίας. Και φεύγει από το Δείπνο. Και φεύγει από τον Θεό. Στο βάθος της φοβερής εκείνης νύχτας, στο όρος των Ελαιών, στον κήπο της Γεσθημανής, Εκείνος προσεύχεται στον Πατέρα Του, γνωρίζοντας ότι έχει αρχίσει η πορεία του Γολγοθά Του.
Το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης, στη ακολουθία του μεγάλου Ευχελαίου, ψάλλεται το τροπάριο του Ρωμανού του Μελωδού ότε οι ένδοξοι μαθηταί, οι ιερείς χρίουν τους πιστούς με μύρο, προκειμένου να συγχωρεθούν οι αμαρτίες.
Ας γονατίσουμε στο πλάι Του! Ας βάλουμε στις καρδιές μας την πεποίθηση ότι τα δικά Του Πάθη είναι το εφαλτήριο για την δική μας Ανάσταση.
Οι παραμυθάδες 