Το Δώρο της αγάπης!

Από τα μέσα Νοεμβρίου, πόλεις σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, έχουν αρχίσει τους στολισμούς των δρόμων, πλατειών, κτιρίων, προκειμένου να υποδεχτούν την μεγάλη αυτή γιορτή αλλά και την αλλαγή του χρόνου που θα ακολουθήσει. Στη συνέχεια, την σκυτάλη παίρνουν τα σπίτια όπου νοικοκύρηδες και νοικοκυρές προσπαθούν να μπουν κι αυτοί στο κλίμα και την διάθεση της εποχής. Φωτεινά λαμπάκια στις προσόψεις των σπιτιών. Διακοσμητικά στολίδια στις αυλές. Το ίδιο και τα εμπορικά καταστήματα. Αλλάζουν τις βιτρίνες τους, ψάχνοντας την καλύτερη γιορτινή όψη τους. Ήχοι ή μουσικές που ακούγονται, είναι σε ρυθμούς Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά…

Είναι η φράση που βγήκε ασυναίσθητα από το στόμα μου κι όταν την επεξεργάστηκα, ένιωσα σα να θέλω να κόψω τον ομφάλιο λώρο από την γιορτή. Να αποστασιοποιηθώ και να δείξω ότι η συμμετοχή μου είναι επικουρική. Την ίδια στιγμή σκέφτομαι για τα δώρα που πρέπει να αγοράσω σε παιδιά, τρόφιμα για το γιορτινό τραπέζι, ρούχα και αξεσουάρ προκειμένου να ενταχθώ στο κλίμα. Κι όλα αυτά σε συνάρτηση με την οικονομική μου δυνατότητα.

Τα Χριστούγεννα, λέμε ότι είναι γιορτή αγάπης. Σε ποια αγάπη όμως αναφερόμαστε; Ποιους αγαπάμε και γιατί;

Αν αγαπώ μόνο τον εαυτό μου και τους πολύ στενούς μου ανθρώπους, είναι αρκετό; Αυτό με κάνει άνθρωπο; Μιλάω για την αγάπη σαν να είναι δεδομένη, σαν να είναι ένα κόσμημα που όποτε θες το φοράς και όποτε σε βαραίνει το βγάζεις από πάνω σου. Μα αυτό είναι η αγάπη;

Αισθάνομαι τυχερός που έχω ανθρώπους που τους αγαπώ και με αγαπάνε. Αισθάνομαι άσχημα όμως που δεν μπορώ να νιώσω αγάπη ή έστω να νοιαστώ για τους ανθρώπους γύρω μου. Να νιώσω την μοναξιά τους -αυτών που είναι μόνοι-, να νιώσω τον πόνο τους, να νιώσω την ανάγκη τους να αγαπηθούν.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή για τα παιδιά, είναι μια γιορτή για την αγάπη…

Είναι η επόμενη φράση που βγαίνει από το στόμα μου, σαν αποτέλεσμα σκέψης και παρατήρησης. Πρέπει να δείξω σε έναν άγνωστο, ότι τον αγαπώ, ότι τον νοιάζομαι. Αρκεί μια κίνησή μου. Να προσφέρω ένα συμβολικό ή ουσιαστικό δώρο σε έναν άστεγο για παράδειγμα. Μια κουβέρτα, ένα μπουφάν. Να του χαρίσω ένα εγκάρδιο χαμόγελο, να του σφίξω το χέρι και να του ευχηθώ καλές γιορτές. Να χτυπήσω την πόρτα του γείτονά μου, που ξέρω ότι ζει μόνος και να πιω μαζί του ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ποτήρι κρασί. Να ακούσω την ιστορία του, την καρδιά του που θέλει τόσο πολύ να μιλήσει σε κάποιον.

Αυτές τις γιορτές, θέλω να αλλάξω εγώ πρώτος. Να δω την αγάπη έξω από εμένα, πέρα από αυτούς που αγαπώ και με αγαπούνε. Να δω την αγάπη στους δρόμους της πόλης, σε ανθρώπους άγνωστους. Κι αυτό ας είναι το πρώτο βήμα, αν θέλω να λέγομαι άνθρωπος. Όσο για το δεύτερο βήμα, πολύ πιο δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο… να ορίσω τα Χριστούγεννα ως γιορτή της κάθε μέρας από τις υπόλοιπες 364 του χρόνου.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!

Ένα από τα πρόσωπα της αγάπης, πρωταγωνιστεί στην ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη με τίτλο «Οι επισκέπτες».