Ο παρακάτω μύθος μεταφράστηκε από τα βραζιλιάνικα από το μέλος των Παραμυθάδων Αναστάσιο Καμπουράκη, κάτοικο της πόλης Σάο Πάολο.
Ξαπλωμένη στη λευκή άμμο των ρευμάτων του Αμαζονίου, με τα νερά να καλύπτουν το σώμα της Υάρα, μια ινδιάνα της φυλής των Ταπούια, τραγουδούσε ενώ το ελαφρό αεράκι ανέμιζε τα μαλλιά της. Τα μακριά της μαύρα μαλλιά ήταν τόσο σκοτεινά όσο και τα μάτια της. Λουλούδια του δάσους είχαν πέσει στο κεφάλι της και έμοιαζαν σαν ένα στέμμα . Tα κόκκινα χείλη της σχημάτιζαν ένα γλυκό χαμόγελο. Ποτέ δεν υπήρξε πιο όμορφο κορίτσι σε όλη την περιοχή του Αμαζονίου. Ακόμα πιο όμορφη όμως ήταν η φωνή της. Όταν τραγουδούσε, η μελωδία διέσχιζε το τροπικό δάσος του Αμαζονίου και έφτανε στα κανό των αλιέων και των Ινδιάνων πολεμιστών που κυνηγούσαν στο δάσος.
Μια έναστρη νύχτα, ένας πολεμιστής της φυλής την άκουσε να τραγουδά και ανατρίχιασε. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά. Χρειάστηκε να βάλει όλη τη ψυχική του δύναμη για να ξεφύγει από τη γοητεία της φωνής της Υάρας. Κάθε νύχτα άκουγε την ίδια μελωδία. Κάθε νύχτα ζούσε με τον κίνδυνο να μαγευτεί. Μέχρι που μια νύχτα δεν άντεξε και άκουσε την φωνή της καρδιάς του.
Πρέπει να τη δώ από κοντά, σκέφτηκε, ακόμα κι αν είναι μόνο για μια φορά.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες, κι ο πολεμιστής ταξίδευε στο ποτάμι με το κανό του. Νύχτωσε κι έφθασε το βράδυ χωρίς να το καταλάβει. Ξαφνικά η μελωδία της Υάρας άρχισε να ακούγεται πολύ κοντά στο σημείο όπου ήταν ο πολεμιστής. Το κεφάλι μιας γυναίκας πρόβαλε έξω από το νερό. Ήταν το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει ποτέ. Η Υάρα του χαμογέλασε και αυτός την κοίταξε και ξέχασε πια που ήταν. Προσπάθησε να αντισταθεί και θυμήθηκε τις συμβουλές της μητέρας του: Μην παρασυρθείς ποτέ από την γοητεία της Υάρας.
Όμως ήταν πολύ αργά. Η καρδιά του, σχεδόν του βγήκε από το στόμα. Το κανό έχασε το δρόμο του και ακολούθησε το ρεύμα, ενόσω αυτός ήταν οδηγημένος από τη φωνή και την μελωδία της Υάρας. Όταν το κατάλαβε ήταν ήδη στα μέσα του Αμαζονίου με τα καταρρακτώδη νερά του, σχεδόν αδύνατον για κάποιον να αντέξει την δύναμή τους. Τότε λοιπόν αυτός γύρισε το πρόσωπό του για να μην την βλέπει και έκανε μια μεγάλη προσπάθεια για να μην βουλιάξει το κανό και κατόρθωσε να φθάσει στην όχθη του ποταμού.
Τις επόμενες ημέρες απομακρύνθηκε από τους φίλους του. Δεν ήθελε ούτε να κυνηγήσει ούτε να ψαρέψει. Ο πολεμιστής της φυλής των Ταπούια έχανε της ώρες του κοιτώντας τα νερά του ποταμού επιθυμώντας να ξαναδεί την Υάρα. Ένα βράδυ δεν μπόρεσε να αντισταθεί, μπήκε στο κανό και κατέπλευσε από τα ρεύματα του ποταμού Αμαζονίου. Δεν άργησε η στιγμή που ακούστηκε και πάλι η μελωδία της Υάρας. Δίχως να χάσει χρόνο κατευθύνθηκε προς το μέρος της. Αλλά όσο περισσότερο πλησίαζε, τόσο περισσότερο η φωνή ακουγότανε πιο μακρινή, μέχρι που σε μια στιγμή το κεφάλι της όμορφης Υάρας ξεπρόβαλλε και πάλι από τα νερά. Χαμογέλασε και άρχισε να τραγουδά μια νέα μελωδία, πιο όμορφη από την άλλη.
Ο πολεμιστής βούτηξε προς το μέρος της. Η Υάρα με τα μακριά της χέρια τον αγκάλιασε. Τον τράβηξε κοντά της και τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα υπέροχο φιλί αγάπης. Ο πολεμιστής Ταπούια τα ξέχασε όλα, γιατί για εκείνον αυτή η στιγμή άξιζε για όλη του την ζωή. Η Υάρα στη συνέχεια βυθίστηκε στα νερά του Αμαζονίου παρασύροντας μαζί της και τον πολεμιστή. Τα χείλη τους δεν είχαν ξεκολήσει ακόμα και το φιλί της αγάπης δεν άργησε να γίνει φιλί του θανάτου.
Αρκετές ημέρες αργότερα το σώμα του βρέθηκε στις όχθες του ποταμού. Στα χείλια του, καταβροχθισμένα από τα δόντια πιράνχας, βρισκόταν ακόμα τα σημάδια των φιλιών της Υάρας.
Αυτός είναι o ινδιάνικος θρύλος της Υάρας, που θεωρείται από τον πληθυσμό των γηγενών της Βραζιλίας ως Μητέρα των νερών του ποταμού Αμαζονίου. Όποιοι γοητεύονται και πέφτουν στην αγκαλιά της, το πεπρωμένο τους είναι ο θάνατος.
Οι παραμυθάδες 