Η 20η Νοεμβρίου, ορίστηκε από την Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ως παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού. Ήταν το έτος 1989 όταν οριστικοποιήθηκε η σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, κείμενο που θεωρείται κορμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως. Η Ελλάδα επικύρωσε την σύμβαση αυτή με νόμο (2101) στις 2 Δεκεμβρίου του 1992 ενώ δύο μόνο χώρες δεν την είχαν υπογράψει. Οι ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Σομαλία.
Η σύμβαση αποτελείται από 54 άρθρα και διακρίνονται σε 4 τομείς που αφορούν την προστασία των παιδιών, τα δικαιώματα συμμετοχής, την ανάπτυξη και τα δικαιώματα επιβίωσης. Έχουν περάσεις 24 χρόνια και παρόλα αυτά, παρά τις προσπάθειες οργανώσεων, κυβερνήσεων, φορέων, κλπ, εκατομμύρια παιδιά παιθαίνουν από την πείνα, τις αρρώστιες, κακοποιούνται, βιάζονται, πέφτουν θύματα εκμετάλευσης, στερούνται της μάθησης και της γνώσης.
Οι πολιτισμένες χώρες νοιαζόμαστε για τα «δικά» μας παιδιά που μπορεί να μην πεθαίνουν, «πεθαίνουν» όμως την παιδικότητά τους. Όσον αφορά για τα άλλα παιδιά, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Είναι παιδιά άλλου ή άλλων Θεών, είναι μακριά από εμάς, δεν μας αγγίζει.
Είχε πει κάποιος, κάποτε -μου διαφεύγει το όνομά του- ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό την στιγμή που υπάρχει έστω κι ένα παιδί στον κόσμο που πεθαίνει από την πείνα».
Για όσους δυσκολεύονται να κοιμηθούν το βράδυ, ας αρχίσουν να μετράνε παιδιά που στερούνται των δικαιωμάτων τους!!!
Οι παραμυθάδες 