Οι τρεις ποταμοί των δακρύων

Μύθος από την Φινλανδία –

Υπήρχε κάποτε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Η κοπέλα αυτή έμενε με τη μητέρα της και τον αδελφό της σε μια γόνιμη και ήρεμη περιοχή, όπου η ζωή κυλούσε ευτυχισμένη, σαν μια ωραία άνοιξη. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο χαρά και ο χειμώνας με το γκρίζο του ουρανό και τις κρύες μέρες του, δεν κατάφερνε να χαλάσει την ευτυχία τους. Όλα έδειχναν πως θα ζούσαν πάντα έτσι, ώσπου ένα πρωί ο υπηρέτης ενός πλούσιου και διάσημου γείτονα έδωσε στη μητέρα ένα μήνυμα με σφραγίδα και βουλοκέρι.

Η μητέρα, που δεν ήξερε γράμματα, ζήτησε από το γιο της να διαβάσει το γράμμα, κι όσο ο νεαρός διάβαζε, το πρόσωπο του χλώμιαζε. Όταν τελείωσε, έπιασε το χαρτί και το έσκισε. Τα μάτια του ήταν γεμάτα θυμό και η φωνή του έτρεμε και είπε:

– Μα είναι φοβερό! Ο γείτονας μας είναι τόσο γέρος, που κανένας δε θα μπορούσε να πει την ηλικία του, και να που τολμάει να ζητήσει την αδελφή μου για γυναίκα του! Νομίζει πως επειδή είναι πλούσιος, μπορεί να κάνει κι ό,τι θέλει!

Βγήκε από το σπίτι χτυπώντας δυνατά την πόρτα και άρχισε να περπατάει στα χιόνια για να ηρεμήσει. Όταν ξαναγύρισε, βρήκε την αδελφή του να κλαίει. Τη ρώτησε τι είχε και η κοπέλα του είπε:

– Η μαμά πάει να δώσει την απάντηση της στο γείτονα. Είμαστε πολύ φτωχοί κι η μητέρα πιστεύει πως πρέπει οπωσδήποτε να παντρευτώ το γέρο που είναι πλούσιος.

Τα λόγια έβγαιναν με δυσκολία από το στόμα της, αφού την έπνιγαν οι λυγμοί. Και καθώς ο αδελφός της την κοιτούσε με παράπονο, η κοπέλα πρόσθεσε:

– Μην ξαναθυμώσεις. Και μην πεις τίποτα στη μητέρα. Όμως εγώ θα προτιμούσα να πεθάνω, παρά να αναγκαστώ να ζήσω μ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Πέρασαν οι μέρες κι η μητέρα ετοίμαζε το νυφικό της κόρης της. Και μια βαριά και παγωμένη σιωπή είχε γεμίσει το σπίτι. Η κοπέλα πρόβαρε υπομονετικά το φόρεμα και το πέπλο, αλλά ένα πρωί δε φάνηκε στο τραπέζι για το πρωινό της.

Καθώς την προηγούμενη μέρα είχε χιονίσει, δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να διαπιστώσουν πως είχε φύγει από το σπίτι πριν ξημερώσει. Έτσι ακολούθησαν τα ίχνη της. Το χιόνι έδειχνε πως η κοπέλα είχε τρέξει, πως είχε πέσει, πως είχε ξανατρέξει και ξαναπέσει. Τα ίχνη της έφταναν ως τη θάλασσα. Εκεί σταματούσαν και χάνονταν, γιατί το νερό ξέρει να κρατά τα μυστικά που του εμπιστεύονται.

Η μάνα ξαναγύρισε στο σπίτι μαζί με το γιο της, κάθισε μπροστά στην πόρτα της κι άρχισε να κλαίει. Έχυσε τόσα δάκρυα που σχηματίστηκαν τρία ρυάκια, που όλο φούσκωναν και έγιναν τρία ποτάμια. Και τα τρία αυτά ποτάμια κύλησαν προς τη θάλασσα, περνώντας από τρεις κοιλάδες που χώριζαν τα δασωμένα βουνά.

Ο πλούσιος γέρος λυπήθηκε κι αυτός, αλλά πάντα πίστευε πως θα ξανάβρισκε την αρραβωνιαστικιά του. Όντας σίγουρος πως ο πλούτος μπορεί να χαρίσει τα πάντα, έφτιαξε ένα χρυσό καλάμι, που στην άκρη του είχε ένα ασημένιο δόλωμα, το οποίο συγκρατούσε ένα τεράστιο διαμάντι. Ένα βράδυ λοιπόν, μπήκε σε μια βάρκα και πήγε να ψαρέψει στα νερά που είχε χαθεί η όμορφη κοπέλα.

Ψάρευε ως της αυγή χωρίς να πιάσει τίποτα, και τη στιγμή που ο ουρανός άρχιζε να ασπρίζει, έβγαλε από τη θάλασσα ένα ψάρι πολύ όμορφο, που όμως δεν ανήκε σε κανένα από τα γνωστά είδη. Ο γέρος ετοιμαζόταν να πετάξει το ψάρι στο πανέρι της βάρκας. Και τότε ο ψάρι γλίστρησε από τα χέρια του και πήδηξε πίσω στη θάλασσα. Ανάμεσα σε δυο κύματα το κεφάλι του ψαριού ξαναβγήκε στην επιφάνεια, άνοιξε το στόμα του και ακούστηκε η φωνή της κοπέλας:

– Ώστε δε με αναγνώρισες! Θα με έψηνες και θα με έτρωγες! Κι όμως, είμαι αυτή που έλεγες πως αγαπούσες!

Ο γέρος δε ξανάπιασε ποτέ το καλάμι του, ούτε ξαναμπήκε στη βάρκα του. Κλείστηκε στο σπίτι του μαζί με τους θησαυρούς του, που δε μπορούσαν όμως να του δώσουν τη χαμένη του χαρά.

Όσο για τη μητέρα δεν την ξαναείδε ποτέ κανείς. Λένε ότι κλαίει ακόμη, γιατί εδώ και αιώνες τα τρία ποτάμια δεν έπαψαν ποτέ να κυλούν!

Πηγή: Μύθοι και Θρύλοι από όλες τις χώρες